Dream Catchers のすべてのチャプター: チャプター 51 - チャプター 60

Okay. Mabigat na impormasyon 'yun. Lalo tuloy nanahimik ang buong lugar. Aist! Ang hilig kasi ni Miss Maggie sa isang bagsakan, e. Kahit ako hindi alam kung paano magre-react at sisirko sa mas magaan na usapan."Ah! I already have here some plans. Kung gusto n'yo, you can add your ideas or you can modify mine."Mabuti na lang dahil mukhang nakaramdam din si Miss Maggie. Inabutan n'ya kami ng tig-iisang folder na naglalaman ng sinasabi n'yang mga plano.Unang letra pa lang ay umayaw na agad ako sa pagbabasa. Hihintayin ko na lang na sabihin nila sa akin kung anong gagawin. Bahala na sila."Ngayong Huwebes na pala 'to, Miss Maggie?" tanong ni Pen habang nakatutok folder na hawak n'ya. In fairness dito kay Pen. Nag-i-improve rin talaga ang pakikitungo n'ya sa amin."Yep. Aabutin tayo ng two days para sa case na 'to kaya hindi na tayo magbubukas sa Thursday and we will start our dream service right away. Para Saturday morning, makakauwi na tayong lahat

O-kay. Hindi 'yun ang ini-expect ko kaya hindi rin ako nakapaghanda sa dapat na maging reaksyon ko. May tumigil na bus sa harap namin at bumaba ang ilang sakay. Naging pagkakataon ko 'yun para makapag-isip at matahimik kaming dalawa. Matapos magbaba ng pasahero, agad ding umalis ang bus at iniwanan kami ng usok. Bad trip. Sinilip ko ulit ang mukha n'yang talo pa ang test paper ko noong high school sa pagiging blanko. Bahagya akong napailing. Tignan mo nga naman. Para n'ya akong sinupalpal at sinagot ang kaninang inaakala ko— na ang mayayaman, pera lang ang pinuproblema. Dahil heto s'ya, problemado sa kung paano patatakbuhin ang buhay n'ya. "Mahirap nga 'yan," tanging komento ko. Nakakapagsisi tuloy na tinanong ko pa s'ya. "Pero... maswerte ka pa rin. Kahit na ayaw ng parents mo, nagagawa mo pa rin ang gusto mo. Kasi alam mo, 'yung iba d'yan, halos ipagsigawan na sa buong mundo kung anong gusto

The day for the fulfillment of another dream has come! It was only five in the morning but the city was widely awake. No, scratch that. Cities never sleep. As in! The difference lang siguro kapag ganito kaaga, kakaunti lang ang mga sasakyang dumadaan at iilan lang rin ang mga tao sa labas. I found this specific time the most peaceful time of the day. "Have some coffee Lovely dear," Nawala ang tingin ko sa labas ng glass wall nang maglapag ng cup sa table si Miss Maggie together with a creamer, a sweetener and a stirrer and she sat down beside me. "Sorry. I'm not as good as Sage when it comes to making coffees kaya ikaw na lang ang bahala kung anong prefer taste mo ng coffee," she said apologetically. Aw, what an angel talaga. "Aw, you're so sweet po. It's okay, Miss Maggie. Thank you po! Highly appreciated!" I put some creamer to my cup a

[LOVELY's Point of View] This can't be! It should be a great, fun and amazing travel! Pero heto, stuck kami sa traffic habang binabayo ng malakas na ulan. This is a disaster! Hindi ko talaga malaman kung sinong bad luck sa amin. Palagi kasing may nangyayari not-so-good kapag may gagawin kaming supposedly ay masaya. Tahimik lang kami lahat at ang tanging pagpatak ng ulan sa bintana ng van at busina ng mga nag-aalburotong sasakyan ang maririnig. Pen was resting her head on the window at parang malalim ang iniisip. Si Miss Maggie naman relax lang at sinisilip ang unahan kung umuusad ba ang traffic. Behind me was Sage staring blankly somewhere outside samantalang si Psalm ay nakasandal sa backrest at nakatunganga sa ceiling. What a great time. "Miss Maggie? Ilang oras po ba ang travel time papunta sa ancestral house ng mga Santos?" I asked dahil pakiramdam ko ay nag-iinit na ang butt ko sa pagkakaupo.

 Wow. That was the only word that we uttered when we finally saw the barrio Kutitap from the hill we were standing at. I never been into provinces before kaya manghang-magha ako sa mga nakikita ko ngayon. Everything was green. The smooth breeze was chilly yet fresh like you can actually smell the grass pulp. And the few roughly built huts were almost ten meters apart. "Ang ganda," I heard Pen mumbled. "Yeah but still we are covered with mud. Para tayong mga taong-putik nito," reklamo naman ni Lovely. I let a soft chuckle. Tama s'ya. Balot na balot kami ng putik. I bet my clothes inside my backpack were also wet already because of our mud fight earlier. But, bakit kaya? Bakit kaya hindi ko magawang mabahala at mag-alala? I should be worrying now, right? "Ito yung tamang panahon para sabihing, ‘ah, this is life’," madramang sambit ni Psalm matapos ilagay an