"You found my son?!" malakas ang aking boses at hindi ko maiwasan na maging excited. Maaliwalas ang aking mukha nang marinig ko iyon. "Where is he? Pwede ko na ba na makausap ang anak ko? Or is he still feeling unwell?" tanong ki habang nakatingin kay Bianca na maiiyak na sa balita na narinig niya. "Hindi pa kami sure kung siya nga iyon, pare." sagot ni Ren sa akin. "Why? Hindi niyo pa ba siya kasama?" tanong ko. "Hindi pa, medyo malayo kasi ang hospital na sinasabi nila kung nasaan siya dito kung nasaan kami. Kaya pare, you should be here as soon as possible para makita mo agad kung siya nga iyon." Kinabahan ako pero at the same time ay excited na ako. "Alright, kakaayos lang ng mga papeles namin at ticket. I will ask Tita Amalia to help me resched our flight tomorrow." sabi ko at binaba na ang tawag. Tinawagan ko si Tita Amalia at masaya rin siya sa balita. Ang sabi pa niya ay sigurado nang si Sam iyon kaya naman ginamit na niya ang kanyang koneksyon upang ma prioritize kami

"Kausapin mo na ako, please." Sabi ko sa kabila ng aking paghikbi. Ang sakit sa pakiramdam dahil wala nanaman akong nakuhang sagot mula sa kanya. Lumapit ako at niyakap siya. "Please, please, talk to me. Hindi ko ginusto ang nangyari sa anak natin – walang may gusto nun, Bianca." sabi ko at saka ko itinabon ang aking mukha sa kanyang leeg. Huminga siya nang malalim kaya hinarap ko siya. Mukhang handa na niya akong kausapin. "My memory has gone, you lied – like how many times, and now my son..." huminto siya sa pagsasalita dahil nag umpisa na namang bumaba ang mga ga butil na tubig mula sa kanyang mga mapupungay na mata. "...my son was gone too." Bumagsak ang aking balikat. God, please, siya na lang ang meron ako. I don't want to lose her as well. "Everything has a reason why God brought us here." Sabi ko sa kanya. I'm trying to use the words of God, but I think that was not an effective one. She's totally null; her face is null. Bianca's POV Akala ko, kahit na hindi ko na m

She kept on saying 'wala na' while I was hugging her tightly. This is the only thing I can do for now. Kasalanan ko rin naman kung bakit siya nagkakaganito. Ako ang gumawa ng dahilan para kamuhian niya ako. Ako rin ang may sala kung bakit mas lalo siyang nasasaktan kapag naaalala niya ang aming anak na si Sam. "I'm willing to do everything. Just, forget the past and focus to our future." sabi ko rito at sinimulan siya na halikan sa ilong. Umiling siya at tumakbo papasok ng kwarto. "Follow her," sabi ni Jasmin. "Mauuna na ako, make sure not to make her cry. Please, my ate had enough crying for the past weeks. Better na huwag ka munang pumasok sa trabaho and just settle everything with her for awhile. Tutal, I heard that Justine is doing a great job." dagdag niya bago ako tuluyan na makapasok sa kwarto namin ni Bianca. "I will," sabi ko at sumunod na sa aking asawa. Pagpasok ko sa kwarto ay wala akong nadatnan na Bianca doon. Pumasok ako sa walking closet at ilang sandali kamang a

"Please don't say it is bad news." sabi ko kay Justine pagpasok na pagpasok ko pa lamang sa aking opisina. Napahilamos siya ng mukha at saka niya itinabon ito sa throw pillow na nasa couch sabay sigaw. "Aaaaahhhhhhhh! Fvcccckkkk!" sigaw niya, and then he stomped his feet loudly. Parang bata siya na nag t-tantrums. "Okay fine, what is the bad news?" tanong ko at saka na umupo sa aking swivel chair. Umupo na rin si Justine at humarap sa akin. "Actually we have good news, but we also have bad news." sagot ni Justine. Tumango ako bilang hudyat na hinahayaan ko siya na magpatuloy sa kanyang sasabihin. "Ang good news ay nahanap na ang mga nakatas na alagad ng Uncle Vien mo," pagpapatuloy ni Justine. "And the bad news is?" Inip na inip ako sa kanyang sinasabi dahil huminto pa ito. Humugot naman siya ng napakalalim na hininga at saka na ipinagpatuloy ang naudlot niya na sasabihin. "The bad news is: your Uncle Vaughn says, he will help the suspects if you will not give him his shar

Nagising ako sa napaka lakas na katok. Hinawakan ko ang aking ulo dahil nararamdaman ko na ang kirot nito. Sheez, hangover. Iminulat ko ang aking mga mata at napaupo ako nang mapansin ko na wala ako sa kwarto. Naramdaman ko pa ang pamamanhid ng aking leeg at likod dahil sa naging pwesto ko sa pagtulog. Bakit nandito ako sa kotse? Bakit nandito kami sa kotse? Dito po ako sa likuran ng kotse nakatulog. Nabaling ang aking pansin sa kumakatok. Ibinaba ko ang bintana ng aking sasakyan. "Bakit ho?" tanong ko sa guard habang pakusot-kusot pa ng mata. "Kagabi pa po kasi kayo nakapark dito boss. At..." tumigil siya sa pagsasalita at saka oa siya sumilip sa loob ng sasakyan. Ngumuso ito at saka pa ngumiti. "...at bilang may magarang sasakyan ko kayo, alam niyo naman po siguro ang batas? Boss, bawal po 'yang ginagawa ninyo. Aware naman po siguro kayo na may hotel naman po." Pagpapatuloy niya. Napakunot ako ng noo at lumingon. Lumaki ang aking mga mata nang makita ko si Yngrid na natutul