KATANA.        “HINDI KAYA maging runner na ako ngayon? Kase ‘di ba kanina, unconscious ako ta’s baka ‘yon ‘yong dahilan kung bakit hindi pa ako nagiging runner... baka kasi ‘di pa kumakalat ‘yong virus... ta’s ngayong gising na ‘ko, baka maging runner na ‘ko. Don’t you think so, Jeran?”        Okay so... another thirty minutes had passed again and all I did was to blab about me being bitten to Jeran. And I could say for the past half an hour, Jeran has already reached his limit.         “Hehe, sabi ko nga...” I raised a peace sign, looking sheepish when he started glaring at me. For the next minutes, I had decided not to talk to him about it any further so he wouldn’t throw me out of the window. Nag-isip na lang ako ng pwedeng i-topic dahil bukod sa hindi ko pa rin

    THIRD PERSON'S POV.        “SINO BA KAYONG MGA LINTIK KAYO?!” Jerome’s deep, fuming voice thundered almost all over the place as he stared at the men infront of them.         Higit sa labinlima ang bilang ng mga nakaitim na lalaki ang nakapalagid sa kanilang lahat habang sapiitan silang nakasalampak sa buhangin. Their presence are most likely unwanted— obviously— and is clearly wasn’t expected. Sa totoo lang ay gulat na gulat nga silang lahat ng bigla na lang itong nagsulputan mula sa kung saan matapos umalis ng tatay at kapatid ni Katana at sapilitan silang isinalampak sa buhangin, tinalian ang mga kamay at kinuhanan ng mga gamit.        And right now, Jerome has reached his limits. Halos nag-aapoy na siya sa galit habang ang ibang mga kasama ay nag-iiyakan at kinukumbinsi siyang manahimik dahil sa takot na baka saktan

    THIRD PERSON'S POV.            BELLE WAS so stiff. Ramdam niya ang unti-unti nang pamamaga ng pisngi niya kung saan dumapo ang palad ng lalaki kanina, pero mas nangingibabaw sa kanya ang takot at kaba para sa kaligtasan nila. Tahimik lang silang nakaupo habang patuloy sa pag-andar ang van. Nakatulog na nga’t lahat-lahat si Remy kakaiyak pero hindi pa rin humihinto ang sasakyan. Dahil doon ay patuloy sa tahimik na pag-iyak sa tabi niya si Jehanna habang si Lynn naman ay panay ang linga sa paligid, sinusubukang hanapin kung saan isinakay ang iba pa nilang kasama.         “Kailangan nating makaalis dito.”        Belle slowly glanced at Lynn’s direction when she spoke. Maging si Jehanna ay natigil sa pag-iyak at taka siyang tinitigan.         “We gotta escape. We gotta... We got

    KATANA.        KUYA AND I kept on running despite our sweaty bodies and the rapid beating of our hearts due to tiredneed. Walang ibang nasa isip namin kundi ang marating kaagad ang tulay para makahingi ng tulong at mailigtas sina Papa at ang iba pa.         Sobrang daming tanong ang nasa isip ko habang tumatakbo pero ni isa sa mga 'yon ay hindi masagot. Sobra rin ang pag-aalala ko para sa mga kaibigan namin na naiwan sa dagat. Pero gustuhin ko mang bumalik, hindi pwede. I may have turned my back on them, I may have left them, but this will going to help us all. We didn’t just left them behind, after all, because we did this to help us to save them.        That’s right, Kat. Be rational. Be tough. You were a weakling, but not anymore. Don’t let yourself be a wimp any longer because that clearly doesn’t help.    

    KATANA.         THE WOMEN’S brisk conversation was ended quickly as they walked closer to my directions. Nanigas kaagad ang laman ko sa takot nang tuluyan silang makalapit, pero nang hilahin nila ang bagay kung saan ako nakahiga ay bahagya akong nakahinga ng maluwag.         Not until they started pulling me out of the dark room and in the brightly lit hallway.         “Hey...” mahina kong sabi sa dalawang babae nang pumwesto sila sa magkabilang gilid ng parang metal stretcher kung saan ako nakahiga. They were pushing me— or the stretcher, while their focus are up front. They didn’t budge when I spoke, so I assumed they didn’t hear me. “Hey, where are you taking me?” muli kong tanong, pero tiningnan lang ako ng babae bago muling ibinaling ang atensyon sa harap.     &