BUONG akala ni Hannah ay didiretso na sila ni GB sa Nueva Ecija kung saan naroroon ang Lolo Luciano nito kaya nagulat siya ng mapansing nag-iba ng daan si GB  kung saan nakalagay ang way to Baguio. Matapos nilang maihatid ang kanilang Ninang Adelaida sa compound ay magbiyahe na rin sila ni GB. Para tuloy gusto niyang magduda sa matalik na kaibigan. Na asawa mo na ngayon, paalala niya sa sarili. Para kasing planado nito ang nangyari. Ngunit, ganoon pa man, walang isyu sa kamya ang ginagawa nito. Ang totoo nga niyan ay nasisiyahan pa siya dahil lahat ng atensyon nito ay ibinibigay sa kanya. Alam niyang ang firm nito ang pinakaimportante kay GB sa ngayon pero magagawa nitong iwanan para sa kanya. O maaaring para sa lolo nito ngunit dahil sa diya na ngayon ang asawa nito, kailangang lagi siyang kasama

SA panig ni Hannah ay walang magiging problema kung hindi muna siya makakabalik ng Manila dahil dala naman niya ang kanyang laptop at may mga damit din siyang nakaempake na inihanda ng kanyang mister. Oh, talagang hindi niya mapigil ang kanyang pagngiti kapag naiisip niya ang katagang iyon. Talaga kasing sinasabi nu'n na hindi na sila magkakahiwalay pa ni GB. "I'm sorry.""Anong kasalanan mo?" Nagtatakang niyang  tanong kay GB. Hindi niya tuloy napigilan ang labis na mag-alala. Baka mamaya ay sabihin nitong may iba na itong babae na natitipuhan. Shucks, kakakasal pa lang nila. "Na matetengga tayo rito." "Iyon lang?" naninigurado niyang tanong. Kumunot ang noo nito. Wari'y nagsisimula na magtaka ku

"TALAGA?" Hindi makapaniwalang sabi ni Hannah nang sabihin ni GB na hindi na rin muna ito pupunta sa firm. Ngunit, nauunawaan naman niya siyempre ito. Masyadong malayo ang Nueva Ecija sa Manila saka kailangan naman talaga nitong bigyan ng oras ang lolo nito. Kahit naman hindi na magsalita si Lolo Luciano ay alam niyang nasasabik ito sa pagmamahal ng apo nito. May pakiramdam siya na hindi lang talaga iyon maipahayag ng matandang lalaki dahil may guilt itong nararamdaman. Sa mahaba kasing panahon ay hinayaan lang din nito si GB na mag-isa halos naninirahan sa Manila. Mabuti na lang at nandoon sila ng kanyang mga lola kaya’t hindi nito namalayan na wala itong pamilyang kasama. Or, baka naman magaling lang talagang magtago ng hinanakit si GB. “Mami-miss mo ako ‘no?” nanunudyong tanong sa kanya ni GB. 

"JEAN…"  gilalas na bulalas ni Gray nang makita niya ang kanyang kababata. Siyempre natutuwa siyang makita ito dahil naging malaking bahagi rin ito nu'ng buhay niya noong bata siya. Kahit naman kasi naninirahan na silang mag-ina sa Manila ay madalas  pa rin silang nagpupunta ng Nueva Ecija para bisitahin ang kanyang lolo. Ngunit, habang tumatagal ay dumadalang iyon nang dumadalang. Hanggang sa hindi na rin siya nakakauwi sa kanilang probinsiya. Kahit madalas silang maglaro noon ay parang agad niya itong nakalimutan ng tuluyan na siyang nanirahan sa Manila. Marahil dahil nandoon na si Hannah at nagawa na nitong punan ang nawalang kaibigan niya sa probinsiya.  "Sabi ko na, eh hindi mo pa rin ako nakakalimutan," wika nitong parang ayaw umalis sa pagkakakapit sa kanyang braso.&nbs

KANINA pa nakatayo si Hannah pero hindi niya magawang kumilos. Nakita niya kasing kausap ni GB ang babaeng iyon sa may terrace.  Siyempre hindi naman niya maiwasan ang magselos. Ngunit, ang lahat ng negatibong nararamdaman niya ay  parang tinangay ng hangin dahil sa mga sinabi ni GB. Tinanggihan niya ang babae na iyon at buong diin pa nitong ipinamukha sa babaeng iyon kung gaano siya pinahahalagahan ni GB. Kaya naman, parang gusto niyang umiyak. Sobra siyang nakaramdam ng pagsisisi. Para tuloy gusto niyang pagalitan ang kanyang sarili. Masyado niyang naging makasarili. Ang inintindi lang niya ay ang kanyang damdamin kaya naman naramdaman na lang niyang nagsisikip ang kanyang dibdib. Dahil kilala niya talaga si GB, alam na alam niya ang dahilan kung bakit nakatingala ito sa kalangitan. Dahil namumublema ito at alam siya ang nasa isipan nito