Mabigat ang loob na pumasok ako sa gallery. Hanggang sa labas lang ako nagpahatid kay Russel dahil ayaw kong makadagdag pa sa hahabulin niyang oras. Marami raw siyang aasikasuhin ngayon. Hindi na namin muling napag-usapan ang tungkol doon pero ni isang segundo'y 'di nawala sa isip ko.Nasasaktan ako at wala akong karapatang magreklamo. Kung mayroon man, wala pa rin naman akong laban. Bakit kailangang siya pa ang pumasan sa problema ng mga Lewisham? Bakit palaging siya? Mula sa pekeng engagement, pag-aalaga kay Denise, hanggang ngayon... sa anak nito. Isang napakalaking insulto sa akin ito. Ni hindi man lang inisip ng Senior ang magiging opinyon ko hinggil dito. Kung sabagay, noon pa man ay mainit na ang dugo niya sa akin. Ngayon pa kayang opisyal na kaming magkasintahan ng apo niya?Kagabi, panay ang paghingi ng tawad ni Russel kalakip ng mga pangakong aayusin niya ito sa lalong madaling panahon. Ngunit ang kapalit no'n ay ang pagbalik niya sa mansion. Oo, babalik na s

Napabalikwas ako ng bangon nang maramdaman ang init ng araw sa mukha ko. The windows are wide opened so the sunlight is freely kissing my skin. Ang cellphone ko kaagad ang una kong hinanap pagkabangon ko.Napahilamos ako nang makitang alas siyete na nang umaga. Dali-dali kong inayos ang higaan. Nagulat ako nang halos sabay lang kaming lumabas ng kuwarto ni Olive. Nagkatinginan kami at parehong natawa.“Buti na lang at Biyernes ngayon, wala akong gagawin!” bulalas niya habang humihikab pa. “Napuyat ako, sobra. Buti na lang hindi nagtaka si Mama!”Kinusot-kusot ko ang mga mata ko habang magkasunod kaming nagtungo sa kusina.“Uh... ako rin nga. Hindi ko namalayang nakatulog ulit ako. Wala rin akong pasok ngayon sa shop. Sa gallery lang ako pupunta pero saglit lang ako doon,” anas ko sa namamaos pang boses. Sinimulan ko nang maghilamos.“Oh, so it's both our free day! Gala tayo?” yaya niya.Ngumisi

Nadagdagan ang pagkailang nina Karris dahil sa sinabi ni Glen. Pabulong iyon ngunit rinig pa rin nila. Glen doesn't seem to care though. Niyaya niya akong maglibot kalaunan. Pinaunlakan ko kaagad dahil gusto ko rin siyang makausap nang masinsinan. Nadaanan namin ang ilang seniors sa isang table. May mga tumawag sa akin kaya napatigil pa ako roon. “Good evening, Miss Martinez,” maaliwalas ang mukhang bati sa akin ng isa. They are seniors reason why I felt nervous. Sila yung mga batikan na sa larangang ito. Noon pa man, nangangarap na akong makatagpo ng mahusay na pintor. Nakagagalak na naririto silang lahat sa harap ko ngayon. Isa-isa ko silang kinamayan. Wala nang bakanteng upuan kaya hindi ko na kinailangang umupo. “I've seen some of your paintings, hija. You're so great! No wonder, the Britain's school management awarded you the big titles of the year!” ani ng nagpakilalang si Mr. Alejandro. “Thank you so much po sa inyo. It's such a

Ibinigay ko kay Nanay ang ibinayad ni Luke sa akin kinaumagahan. Bigla kasi siyang sumulpot sa condo ni Russel, mabuti na lang at nakagayak na kami pareho. Minuto na lang kung tutuusin ang bibilangin sa pag-alis. Tumanggi siya sa free delivery at siya na raw mismo ang magdadala noon kaya hinayaan ko na lang.“Marami-rami na akong naipon sa mga bigay mo, Alliyah,” si Nanay matapos ilagay sa alkansiya ang lilibuhing pera.“Masyado ka naman po kasing nagtitipid, 'nay. Ayaw niyo ba mag-parlor ni Tiya Marga?”Natawa siya. “Matatanda na kami para riyan!”“Wala namang age limit ang pagpapaganda, Inay,” katwiran ko.“Ay naku! Basta ako, hindi ako interesado. Maganda pa naman ang buhok ko, oh!” Iniladlad niya ang nakapusod niyang buhok. Natural naman ngang maganda iyon dahil maalaga si Nanay sa sarili kahit pa tumatanda na.“Eh, kung mag-shopping na lang kayo ni Tiya Marga?” suhe

Sa pandinig ko'y walang kasiguraduhan ang bawat salitang binibigkas ni Alodia sa kadahilanang wala akong tiwala sa kaniya kahit pa nagmagandang-loob siyang sabihin sa akin ang plano ng mga Lewisham. Akala ko'y una at huling pagkikita na namin iyon ngunit muli siyang nagpunta sa gallery para lang abisuhan ako.Sa parehong lugar kung saan kami nagkita, nagtungo ako sa Fermenteas sa pangalawang pagkakataon. At gaya ng una, siya pa rin ang bukod tanging kakaiba sa mga taong nadatnan ko.“I'm glad you came. Do you trust me now?”Naninibago pa rin ako sa presensiya niya. Kung kailan ako masasanay ay hindi ko alam. Ayaw ko na ring dumating sa ganoong punto.Naupo ulit kami pandalawahang mesa.Tuwid akong umupo't inihanda ang sarili sa mga bagong maririnig. “What is it this time?”Siya naman ay mukhang walang iniindang kahit anong problema. Gusto kong mainggit sa kung paano niya nagagawang ngumiti nang maaliwalas gayong amina