Nanatili ang hindi maipintang mukha ni Alodia kahit nang simulan ko ang birthday message ko sa kaniya.“Uh, hi... I don't know you personally and I got invited here without knowing what for so I didn't know it's your birthday. I do hope you'll enjoy this day and, uh, happy birthday! You're beautiful!” tipid kong sabi.Ibinalik ko na ang mic sa lalaki.“Thanks,” hilaw na saad ni Alodia.May mga ilan pa rin namang pumalakpak at nag-cheer.“K, next!” Alodia exclaimed.Dumiretso ako kay Russel. “Ikaw na.”He nodded. “Wait for me here.”Siya naman ngayon ang pinanood kong pumunta sa unahan. Siguro dahil alam ng mga bisita na may nakaraan sila kaya kakaiba ang tono ng cheers na naririnig ko. And I admit, hindi ko iyon nagugustuhan.Iniabot ni Russel ang papel sa lalaki.“Five facts about Alodia!” malakas na anunsiyo nito sa mic.Malaki ang ng

Balisa ako habang naghahanda sa pag-alis. Hindi pa rin umuuwi si Russel kaya medyo tagilid ako ngayon. Nagpresinta si Luke na siya na ang maghahatid sa amin ni Lionel sa shop kaya't sinang-ayunan ko na lang. Ang huling mensahe ni Russel ay baka tanghali na siya makakaalis doon. Nadidismaya ako pero wala naman akong magagawa. Iintindihin ko na lang ang sitwasyon ni Denise. Gaya nga ng inasahan ko, kakaiba ang sigla ngayon ni Lionel lalo pa't ang papa niya ang mismong maghahatid sa kaniya. Sa biyahe ay panay ang kwentuhan ng mag-ama habang ako naman ay lumilipad ang isip. Nahihiya akong paghintayin si Luke kaya hindi na ako dumaan sa gallery. Mamayang hapon na lang ako bibisita roon. “Good luck, son.” Luke patted Lionel's head. Pagkatapos ay bumaling siya sa akin. “I'll send you the reference.” I nodded. Iginiya ko silang dalawa sa loob. Dahil kasabay ko si Lionel, siya pa lang ang estudyanteng narito. Saglit na inilibot ni Luke ang tingin sa loob at mu

Katatapos lang naming mag-almusal nang dumating si Luke kasama si Lionel. They both smiled at us. Nang alukin ko ng pagkain, tinanggihan ni Luke dahil nakapag-almusal na rin sila.“I'm excited!” si Lionel na kanina pa nanonood sa ginagawa ko. Kahit hindi niya sabihin, bakas na bakas ang galak sa kaniya.Kaming dalawa lang ang narito sa sala dahil sina Russel at Luke ay mukhang may seryosong pinag-uusapan sa kusina.Mayroon ding sariling canvas at easel si Lionel. Determinado siyang sundan ang gagawin ko. I can't help but smile at him sa tuwing namamangha siya sa bawat galaw ko. Hindi gaya sa huli kong commission, katamtaman lang ang sukat nitong pangatlo. I think the girl here is matured than the last pero hindi naman nabawasan ang ganda. Her face shows the same innocence and peace, bagay na sana'y 'wag mawala sa kaniya. Mas lalong tumindi ang kuryosidad ko kung bakit at paano nagkaroon ng malaking problema si Luke at ang asawa niya. Mukha kasi itong

Ipinaalam ko kay Russel ang lakad namin ni Eiser sa darating na Sabado, ilang araw pa mula ngayon. “Sasamahan kita.” Minamasahe niya ang palad ko, nilalaro pati ang mga daliri. Break time ng mga bata ngayon. May palaruan sa gilid nitong shop at halos ang lahat ay naroon kasama ang mga magulang. Ang tanging naiwan lang dito sa loob ay si Arianne at ang kaniyang ina. Nahihiwagaan nga ako kung bakit nariyan siya gayong palagi naman niyang iginagala noon si Arianne kapag break time. Pasulyap-sulyap si Rica sa gawi namin samantalang abala naman ang kaniyang anak sa pangungulit kay Lionel. “Medyo malayo pala iyon... kakailanganin ng suite na matutulugan,” napagtanto ko. “That's not a problem.” Nagbalik ang tingin ko kay Rica, sabay lihis kay Russel. “Arianne's mom likes you,” I understated. Ni hindi nawala ang mga mata sa akin ni Russel nang sabihin ko iyon. “Ilang araw ka nang pinagmamasdan,” dagdag ko. He lazily sig

Dumating sina Luke sa sinabing oras. Sa tabi niya'y naroon ang asawa. Patakbong nagtungo sa kaniya si Lionel at hindi na napigilang maiyak. Nakangiti ngunit may luha rin sa pisngi si Slyghen. Marahan niyang hinagod ang likod ng kaniyang anak. “I'm sorry, Clay...” aniya sa garalgal na tinig. Nagbara ang lalamunan ko sa nasasaksihan. Masyadong madamdamin ang tagpong iyon dahilan para mamasa ang mga mata ko. Kumurap-kurap ako upang mapigilan ang nagbabadyang luha. Nahahabag lang ako sa iyak ni Lionel. Hindi ko itatangging napamahal na rin sa akin ang bata. I sighed as I composed myself. Hindi naman ako ang ina ni Lionel pero damang-dama ko ang saya ng muli nilang pagkikita. Ilang sandali lang ay tumahimik na si Lionel. Naantala ang pagtuloy nila sa sala dahil sa mag-ina. Iginiya sila ni Luke sa couch. “I'm happy for you, bro,” halos pabulong na saad ni Russel. Luke smirked. Hindi gaya noong unang beses siyang nagpunta rito, medyo maaliwal