Nagising ako sa sunod-sunod na katok mula sa pintuan ng kwarto ko. What the hell? Tinatamad pa akong bumangon dahil tatlong oras lang ang tulog ko. Sabado ngayon kaya dapat ay binabawi ko ang tulog ko dahil simula nang pumasok ako sa university ay ilang oras na lang akong nakakatulog. Ang hirap ng kurso ni Ryven, dagdag pang pang-doctor ang sulat niya. Inis akong napabangon nang makarinig ulit ng katok. “Ano ba!” sigaw ko. Nang buksan ko ang pintuan ay kinukusot ko pa ang mga mata ko. Pero nang makita ko na kung sino ‘yon ay nagsalubong ang kilay ko. “Fellin?” “What the hell happened to you?” iyon agad ang bungad niya sa akin. Siguro ay napansin na nito ang eyebags kong busog na busog. “This is your fault,” sagot ko. Paano ba naman kasi, tinambakan kami ng assignments kahit weekends na. Tapos may pinagawa

Malakas ang tibok ng puso ko ngayong nandito kami sa basement. Kaming dalawa lang ni Fellin ang nandito dahil hindi pa rin nakakauwi si Fion galing sa misyon na binigay ni Dad. Si Gin naman ay wala rin dito. Hindi ko alam kung saan siya nagpupunta dahil hindi rin naman sinasabi ni Dad kung anong pinagawa nito sa kaniya. Ilang beses na akong napalunok nang magsalita siya. “So, pumunta ka sa condo ni Ryven pero hindi mo sinabi sa akin,” panimula nito. Naging sarkastiko ang tono niya kaya mas lalo akong kinabahan. Narinig niya ang usapan namin ni Ryven noong isang araw. “B-biglaan kasi. Nakalimutan ko ring sabihin sa ‘yo.” Napayuko ako dahil sa pagkautal. Nang tingnan ko siya ay wala pa ring emosyon ang mga mata nito. “Anong pinag-usapan n’yo?” tanong niyang muli. Tumikhim ako bago sumagot. “Tungkol lang sa project,” sagot

Dalawang linggo na ang nakalilipas simula nang pumunta si Matthew sa university. Dalawang linggo na rin akong naging mailap kay Ryven. Hindi sa iniiwasan ko siya, bumalik lang kami sa dati na halos walang pakialam sa isa’t isa. Pero tuloy pa rin ang trabaho kong obserbahan siya. Mabuti nga at hindi ito nangungulit. Ramdam niyang hindi ko siya gustong kausapin kaya siya na rin ang dumidistansya. Christmas break ngayon at nandito lang ako sa kwarto, nakakulong. Ilang beses na akong niyayaya nina Jasper na mamasyal pero lagi rin akong tumatanggi. Ewan ko ba, bigla akong nawalan ng gana sa lahat. Dagdag pa ang pag-iwas sa akin ni Fellin. Simula kasi nang tanggalin ko ang camera sa ID ko ay alam kong na-disappoint siya. Mas naging malamig ito sa akin at mukhang wala na siyang balak na sabihin pa sa akin ang mga plano niya. Si Fion naman ay hindi pa rin umuuwi. Ewan ko kung dito siya magcecelebrate ng Christmas. Wala nam

Hindi ako nakatulog. Dalawang araw matapos ang nangyari sa bar ay hindi na talaga ako nakatulog. Hindi mabura sa isip ko ang ginawa ni Ryven. Sinusubukan kong ipilit pero sa tuwing pumipikit ay mukha niya ang nakikita ko at labi naman nito ang nararamdaman ko. Para na akong tangang paikot-ikot dito sa kama habang sinasabunutan ang sarili dahil hindi ko na maintindihan ang nararamdaman ko. Pasukan na naman. Bagay na iniiwasan ko dahil ibig sabihin lang non ay makikita ko ulit si Ryven. Hindi ko rin inaasahang gagawin niya ‘yon at mas lalong naguluhan ang isip ko dahil sa ginawa niya. Hindi ko makalimutan ang kuryenteng naramdaman ko no’ng magkadampi ang mga labi namin. “Good morning class,” bati ng prof at kasabay niya sa pagpasok si Ryven kaya naman muli na namang nagtama ang mga mata namin. Agad akong umiwas dahil nahihiya pa rin ako sa nangyari. Hindi kami nagkaroon ng pagkakataon na mag-usap pa

“Okay ka lang?” Awtomatiko akong napalayo nang maramdaman ang mainit na hininga ni Ryven sa tainga ko. Doon ko lang na-realized na narito pala ako sa classroom namin at nasa tabi ko siya ngayon! “Anong ginagawa mo rito?” salubong ang kilay na tanong ko. “Huh? Kanina pa ako nandito, kanina ka pa rin tulala diyan. Ano bang iniisip mo? Ako ba ‘yan?” Mas lalong nagsalubong ang kilay ko sa tanong niya. Assumero. Iniisip ko ang napag-usapan namin ni Jai kahapon. Nakaramdam ako ng awa sa kaniya, nagi-guilty rin ako dahil parang ako pa ang nakagulo. Dagdag pa itong si Ryven na lapit nang lapit sa akin. “Huwag ka ngang assuming!” Bigla ay pumasok na naman sa isip ko ang paghalik niya sa ‘kin. Tangina! Bakit ba hindi ko na lang makalimutan ‘yon? Narinig ko ang mahinang pagtawa nito dahilan para mapatingi