Hindi na ako mapakali ngayong nandito na ako sa kwarto. Yes, pinabalik na ako sa kwarto ko pero wala pa ring nagbago. Nakakulong pa rin ako at mas dumoble ang bantay sa ibaba ng bintana ng kwarto ko.I don’t know how can I open this box. Hanggang sa maya-maya lang ay may narinig akong kumatok. Hinintay ko na lang na pumasok si Gin dahil sinabi din nitong dadalhan niya ako ng pagkain.Tinago ko muna sa ilalim ng unan ang kahon saka siya patay malisyang hinarap. Buhat nito ang isang tray ng pagkain.“Kumain ka na,” he said. Inilapag niya iyon sa table saka iniatras ang upuan para makaupo ako.Sinunod ko naman siya na parang bata saka inumpisahang lantakan ang pagkain.Nagmamadali pa ako dahil gusto ko nang tingnan ang laman ng box kaya naman agaran iyong napansin ni Gin.“May lakad ka?” he asked sarcastically.Seriously, sino pa ba ang boss dito?Umirap na lang ako saka pinagpatuloy ang pagkain ng normal. Nang matapos ay tinulungan ko na siya sa pagligpit para mas mabilis at nang makita

Sa sobrang taranta ko ay hindi ko na naisip kung saan ako pupunta. Hindi ako pwedeng pumunta kay Ryven dahil paniguradong madadamay siya at madali rin nila akong mahahanap doon.Damn, I miss him so much!Pero hindi pa pwede. Mahirap pa ang sitwasyon namin ngayon at ayoko siyang idamay. Tama na ang minsang muntik na rin siyang makulong.Hinayaan ko na lang ang paa kong maglakad sa kung saang direksyon. I don’t know. Hindi rin ako pwede magcheck-in sa mga hotel dahil paniguradong hahanapin din ako roon. I need to go somewhere na hindi nila maiisip.But where?!Napaupo na lang ako sa gilid ng kalsada. Seriously? Ni hindi ko na-imagine ang sitwasyon kong ‘to ngayon. I am completely fragile.Tinakpan ko na lang ang ng mga palad ko ang mukha ko. Why is it so hard? Napakasimple lang naman ng gusto ko pero bakit ako napunta sa ganitong sitwasyon?I harshly comb my hair using my fingers. Ni hindi ko alam kung saan ako pupunta. Nakalayo na ako sa subdivision namin kaya sigurado akong hindi na n

I know I am okay. But there are really times na bigla na lang akong aatakihin ng lungkot lalo pa at naalala ko na naman ang sitwasyon ko.Hindi pa rin nila alam na narito ako kay Ryven. Hindi ko rin alam kung anong lugar ‘to, basta ang alam ko ay malayo kami sa lugar namin. Sapat na para hindi kami kaagad mahanap.Sa ilang araw ko na ring pamamalagi rito ay masyado na akong feel at home. Minsan nga naiisip kong para lang kaming mag-asawa dahil nakatira sa iisang bubongKumuha ako ng tubig sa ref at sinalinan ang dalawang baso habang pinapanood kung pa’no gumawa ng brownies si Ryven.Sabi niya ipagbebake niya raw ako eh. Sino ba naman ako para tumanggi, ‘di ba?“Nasaan pala tayo? Bakit hindi tayo do’n sa dati mong condo?” I asked. Apat na araw na rin ata akong narito at hindi pa lumalabas para makita ang paligid. Siya lang ang lumalabas para bilhin ang mga kailangang bilhin pati na rin ang mga damit ko dahil ewan ko ba, napapraning ako na baka may makakita sa akin sa labas. Wala rin na

58This is our last day together. Kanina pa ako gising pero hindi pa rin ako bumabangon dahil sa tulog na tulog na Ryven.Nakasiksik ito sa leeg ko habang nakapatong ang braso at hita sa akin. Ginawa pa akong unan.Maya-maya ay bahagya siyang gumalaw. Akala ko gising na ito pero mas siniksik niya lang pala ang sarili sa akin.The butterflies on my stomach are dancing. I just can’t wake him up dahil ayoko pa... gusto ko pang maramdaman ang init niya.Maya-maya rin kasi ay aalis na kami. Nalulungkot ako sa isiping iyon pero mas nangingibabaw talaga ang saya dahil sa unexpected proposal nito kagabi.Wala nga lang singsing.But that’s fine. That’s not my ideal proposal also, hindi rin gano’n karomantiko para sa iba pero tangina ganito ba talaga kapag in love? Lahat ng gawin niya ay ang laki ng nagiging epekto sa akin. Kahit pa casual nga lang nitong itanong ‘yon ay ayos lang... basta siya.Ang corny ko na!Hinintay ko na lang siyang magising at umabot pa iyon ng mahigit kinse minutos. Mu

I can’t stop my tears while hurriedly walking out from this damn building. Kung kailan nagmamadali ako, saka naman bumabagal ang oras!I don’t know where am I going! Hindi pa ako handang harapin si Daddy dahil hindi ko alam kung anong mangyayari oras na umuwi ako. I don’t have money to check in a hotel. I only have my phone and my baggage! Suddenly, here I am again, a useless one... a pathetic and fragile one. Ano? pupunta na naman ba ako sa bar para doon magpalipas ng gabi?Patuloy pa rin sa pag-agos ang luha ko nang kunin ang phone at tingnan ang mga contacts ko. It only has Emma, Jasper, Jiro, and Ryven. I can’t stay with Emma knowing that Jai was there. Mas pipiliin ko na lang matulog sa kalye kaysa makasama siya. Then I can stay with Jasper.But no. Knowing Jasper, papaulanan lang ako non ng tanong lalo pa at wala siyang ideya sa sitwasyon ko. I can’t explain anything right now. Isa pa, he’s busy reviewing his exam. I can’t be a burden to him.Then that only leaves Jiro. Since