I am now starting to love the moon. He made me love the moon. Dati akala ko may dalang kapahamakan ang bilog na buwan, pero kabaliktaran ang nangyayari ngayon. I am staring at them. At my friends. Here at the rooftop of Jasper’s house. Hindi pa rin ako makapaniwala na nagkaroon ako ng kaibigang tulad nila, it’s because of Ryven. Hindi ko mapigilan ang ngiti ko habang nakatingin kay Jasper at Ryven na nag-aasaran habang nag-iihaw. Si Jiro naman ay kumuha ng ice sa baba at kaming dalawa ni Emma ang naghahalo ng alak na iinumin. We’re not experts, though. May kaunting alam lang si Emma at tinuturuan niya ako. “Gago, sunog na!” Sabay kaming napalingon ni Emma sa gawi nina Ryven nang marinig ang boses niya. Nakapamewang ito sa harap ni Jasper habang tumatawa lang ang huli. “Tanga, toasted ‘yan.” “Anong toasted?

Napakabilis ng pangyayari. Nakaupo kami ngayon dito sa kusina habang magkahiwalay ng inuupuan sina Ryven, Jiro, at Jasper. Matalim ang bawat tingin sa kanila ni Jai habang tahimik ang tatlo at pare-parehong walang balak magsalita. “Wala akong pakialam sa kung anuman ‘yang problema n’yo, but can please stop being insensitive? Hindi na kayo bata. Isipin n’yo ang mga taong maaapektuhan n’yo!” sermon ni Jai. They didn’t move an inch. “Mahina ang puso ni Emma, mabilis siyang magpanic. Kaya kung may balak kayong magpatayan, huwag sa pamamahay namin.” She clenched her fist. Galit na si Jai pero pinipigilan niya ang sariling sigawan ang tatlo. She used her hands as support when she stood up. Tiningnan niya isa-isa ang tatlo, I can see her disappointment towards them. At wala na siyang pasabing lumabas ng kusina at padabog na isinara ang pinto. Apat na lan

“May sakit ka ba?” Napakurap ako nang maramdaman ang palad ni Gin sa noo ko. “Wala naman ah.” Inalis ko ang kamay niyang nasa noo ko saka umiwas ng tingin. Kasalukuyan kaming nasa crime scene na kaninang tanghali lang natagpuang patay ang biktima. Kararating lang namin dito pero agad akong nahilo nang maamoy ang dugo. Bago pa lang iyon kaya ilang oras pa lang natatagpuan ang biktima. Iba na ang timpla ng mukha ko simula pagkarating namin dito at napapansin na iyon ni Gin. Pero hindi naman talaga ito ang dahilan kung bakit para akong pinagbagsakan ng langit at lupa ngayon. Sa totoo lang ay wala akong tulog. Ilang araw na! Kung saan-saan na lang kami napapadpad ni Gin at nagsisimula na akong magsawa sa ginagawa namin. “Let’s go somewhere.” Hinila ako ni Gin pabalik sa sasakyan namin at wala akong nagawa kundi magpatianod dahil hanggang ngay

“Your head hurts, huh?”Nararamdaman ko na ang lamig ng pawis ko nang makita ang walang emosyon niyang mukha. Tumagos mula sa akin ang tingin niya, and I realized Ryven was on my back. Ni hindi ako makagalaw. Ni hindi ko magawang lumingon man lang kay Ryven.“G-Gin, I will explain. P-please don’t tell it-”He cut my words with his index finger raised on my direction. Nakagat ko ang pang-ibabang labi ko. I can’t tell if he’s mad or not, bigla na lang ay hindi ko na siya mabasa. “You’re in that room with our enemy... Only the two of you,” he said, still looking at Ryven.Pakiramdam ko ay masusugat na ang labi ko dahil sa mariing pagkagat ko rito. Hindi na maayos ang paghinga ko, nararamdaman ko na ang malalamig na pawis na tumutulo mula sa noo ko.“What did you do?” he added. Naningkit ang mata nito sa amin saka siya nagsimulang lumapit.Napaatras ako ng isang hakbang. Tila namuo ang takot ko sa kaniya ngayong hindi ko ma

“Nauuhaw ka ba?”Walang gana akong tumingin kay Gin nang itanong niya ‘yon. Kalaunan ay umiling din ako saka binalik ang tingin sa panonood.Ilang araw na ba akong nakakulong dito? Almost a week? It felt like a year. All I did for the past days were to eat, take a bath, sleep, and repeat.Napapansin ko na rin na patagal nang patagal ay pawala ako nang pawala ng gana. There’s no sunlight, I’m becoming pale. Wala akong balita sa labas. Kung meron man, tungkol lang sa misyon. But about Ryven and my friends, none. “Nagugutom ka ba? Padadalhan kita ng pagkain.”Muli akong umiling. Wala akong gana, wala akong gana sa lahat. Gin was just visiting here. Walang mga araw na hindi siya bumibisita. Pero ayan lang naman ang kadalasan niyang mga tanong. Wala rin siyang dalang kahit ano maliban sa pagkain at tubig sa tuwing papasok siya rito. At kung lalabas naman ay ilolock nila ang pinto at mag-isa na naman ako.“Matutulog na ako,”