Sumakit bigla ang aming ulo. Isang tinig ang aming narinig mula sa aming isipan. Boses ito ng Diyosa na si Anna. May nais itong sabihin ngunit limitado lang ang oras na pwede namin siyang makausap. “Naririnig niyo na ba ako?” tanong nito. Tumugon naman kami kaagad. “Opo. Kayo na po ba yan Diyosa?” “Sawakas! Pasensya na kung medyo natagalan. Isa kasi sa Opisyal ni Luosito ang sumalakay sa aking palasyo. Sa dami ng kaniyang mandirigma na ipinadala, natagalan ang aking mga tauhan na talunin ang mga ito. Buti na lamang ay tuluyan na silang umatras.” Tumayo si Nads at hinanap kung saan nagmumula ang boses. Nagagalit pa rin ito sa Diyosa dahil sa biglaang pagkuha nito sa amin. “Paano kami makakabalik sa mundo namin? Ayaw naming mamamtay dito. Ibalik mo na kami!” “Sandali. Hayaan mo muna akong magpaliwanag.” Habang nagsasalita ang Diyosa, naghanap kami nang maari naming mapagtaguang bahay. Baka kasi madamay pa kami sa gerang n

Ang nagwawalang kalangitan ay unti-unti nang kumakalma. Humihina na rin ang matinding buhos ng ulan. Mabagal ngunit mabibigat ang aking mga hakbang. Sa bawat yabag ay madadama ang matinding galit na bumabalot sa aking katawan. Pinilit kong lumapit sa kinaroroon ni Pikasyo, kahit alam ko na sobrang delikado ng aking gagawin. Nang mga sandaling ito, hindi ko na alam kung ano ang tama sa mali. Sa ‘di kalayuan, napansin ako ni Luosito habang ito’y nagmamasid pa rin sa mga ulap. Nabaling ang interes nito sa akin. “Interesante, napaka-interesante. Nais kong makita kung ano ang magagawa ng batang ito. Nararamdaman ko na isang magandang eksena ang maari kong masaksihan ngayon.” Inipon ko sa aking binti ang buo kong lakas sabay inihanda ang aking mga kamao. Tatangkain ko sanang atakihin si Pikasyo. Bagama’t alam ko na wal

Pahigpit nang pahigpit at pasakit nang pasakit ang pagkapit ng itim na anino sa aking katawan. Para bang kinakain nito ang aking balat. Napapasigaw na lang ako sa sobrang hapdi. Subalit walang ibang tao ang nakakarinig sa akin. Dahil sa pagpapatuloy nito, hindi ko na magawang manatili pang gising. Ito ang dahilan kaya muli akong nawalan ng malay. Kasabay nito ang pagbagsak ng katawan ko sa lupa. Muli akong napunta sa isang madilim na kwarto. Walang ilaw, walang hangin at walang kahit ano mang tunog. Habang nag-iisa, matinding liwanag ang biglang sumibol sa madilim na kwarto. Dinala ako nito sa isang panaginip. Napakagandang panaginip kung saan hindi mo na nanaisin pang gumising. Nagtaka sila dahil biglaan na naman akong humandusay sa sahig. “Maaa...” muntikan nang su

Sa pag-angat ko ng aking itim na espada, daglian ding inihanda ni Pikasyo ang kaniyang sarili upang dumepensa. "Heneral Cleo! Alam ko na ikaw si Heneral Cleo. Matagal na kitang kilala dahil kalat ang pangalan mo sa napakaraming lugar. Sa tingin mo, sino ang tunay na kaaway sa aming dalawa?" tanong ni Pikasyo. "Tumigil ka Pikasyo! Hindi mo ko malilinlang. Parehas lang kayong kaaway," tugon ni Heneral Cleo. Habang nag-uusap ang dalawa, muli akong lumipad ng napakabilis at sinubukan kong atakihin si Pikasyo.  Sa sobrang bilis ay hindi ito napansin ni Pikasyo, ngunit nakakabiglang pangyayari ang biglang naganap. Halos dumikit na ang dulo ng aking espada sa leeg ni Pikasyo pero sinalag ito ni Heneral Cleo. Gamit ang buo

Kasalukuyang pa ring nasa kamay ng demonyo ang aking katawan. Hindi pa rin umaalis si Jas sa aking harapan. Sinusubukan niya pa ring pigilan si Seraphil para hindi ako nito patayin.  Subalit ang demonyo ay kailanman ay mananatiling isang demonyo.  “Umalis ka na diyan! Kapag naghilom na ang katawan ng kaibigan niyo siguradong aatakihin niya kahit kayo,” nangangambang sambit ni Seraphil. “Hindi ako aalis! Baka kung ano ang gawin mo sa kanya,” pagpupumilit ni Jas. Napikon na si Seraphil kaya’t hindi nya na napigilan ang magmura. “P*ny*t*! Bakit ba ayaw mong makinig sa akin?”  Habang patuloy sa pagpupumilit si Seraphil na paalisin si Jas, hindi nila napansin na mu