Chapter 11LAHAT ng kaklase ko’y natahimik, at natigilan sa mga ginagawa nang makita akong pumasok ng classroom. Sobrang kaakit-akit ko kasi sa araw na’to—charot lang. Pero seryoso, awang-awa ang mga mata nilang nakatuon sa akin. Inulan rin nila ako ng mga tanong. Kesyo napa’no raw ako, bakit ganito itsura ko.“Mahabang istorya, guys. Wag kayo mag-alala. Okay lang ako.” malumanay na sagot ko sa kanila.“Hoy, Xenica. Dapat umabsent ka nalang.” worried na suhestyon ng class president namin na awang-awa sa itsura ko, “A—Ayos lang talaga ako, pres.”Hindi ko na pinansin ang ibang tanong ng mga kaklase kong usyosero’t usyusera. Tinungo ko na ang upuan ko. Huminto muna ako saglit para tingnan ang pwesto ng hari ng mga h1nayupak na nakakapagtakang bakante kahit malapit na ang oras ng klase. Mas nauuna kasi ‘yon sa’kin parati.Muli akong humakbang sa patungo sa upuan ko, at

Chapter 13IMBES nag re-relax lang sa kwarto dahil week end, andito ako sa labas at nakikipagsapalaran. Naghahanap ako ng trabaho para mabayaran ang cellphone ni Shaun the h1nayups. Gusto ko sana na isumbat sakanya 'yong binayad ko sa taxi no'ng araw na iniwan niya ako sa airport, para naman kahit papano'y makunan ng kunti ang tumatangingting na otsenta mil na 'yon. Alam ko na barya lang 'yong pero sabi nga nila, every barya counts! Pero kahit naman gawin ko 'yon, malaki parin ang kulang~Help me, Lord!Bagsak balikad na nagpatuloy ako sa paglalakad habang naghahanap ng mapapasukan. Until now, hindi parin ako makapaniwala na nangyayari sa'kin 'to. Dinaig pa ng isang cliche w@ttpad story ang buhay ko kung saan kapag may kasalanan ka, agad ka nilang ginagawang alila. Buset na h1nayupak!"ONE TASK IS EQUALS TO ONE PESO." 'Yan ang mga exact words mula sa bibig niya. Sa bawat utos, isang pisong bawas LANG sa otsenta mil. Kumusta naman po 'yon?! Hindi ako magaling sa math pero sa cal

Chapter 15NAGPUMIGLAS ako pero ang siraulo, ayaw talaga akong bitawan. Ngumisi pa ito ng nakakaloko. Nasa ilalim lang ng mga kamay namin ang mga drinks nila Shaun. Makawala lang ako dito, isasaboy ko ‘to sakanya!Huminga ako ng malalim at sinamaan siya ng tingin. Mukhang kailangan ko na gamitin ang vocal chords ko para makahingi ng tulong. Sinubukan kong alisin ang kamay ko sabay banta, “Bitiwan mo po ako while I’m being nice. Kapag sumigaw ako, paniguradong wala ka ng traba—”May mga mabilis na kamay ang walang pasabing tumulong sa akin para makaalis mula sa pagkakahawak ng malanding barista. Hindi ko inasahan ‘yon. Pero laking pasasalamat ko na dumating si Shaun.He didn’t say any word. Hindi niya rin ako binalingan ng tingin. Dinampot niya lang ang mga inumin pero bago siya tumalikod, isang mapagbanta at malamig na tingin ang ibinigay niya sa barista.Sige, Shaun. Saksakin mo siya ng mala stalactites mong titig!Ramdam ko ang tibok ng puso ko dahil sa nangyari. Buset na barista. L