ASHLEE'S POV  Kinaumagahan. Nagising akong ako na lang ang nakahiga sa sofa. Wala na si Kheene. Agad akong napatayo at hinanap siya. Nagtungo ako sa kusina, umaasa na sana na doon siya upang makapag-usap kami, ngunit wala akong nakita doon kahit anino lang niya. Napatingin ako sa orasan. 7:45 pa lang. Imposibleng naka-alis na agad iyon... Naisipan ko na pumunta sa kuwarto ni Kheene. Magbabaka-sakali na nandoon pa siya. Gusto kong malaman kung bakit siya nagpaka-lasing at kung galit pa ba siya sa akin. Hindi kasi ako mapakali kapag sobrang tahimik niya habang nasa paligid ako. Hindi ako sanay na ganoon siya. Pagbukas ko nang pinto ng kuwarto ni Kheene, saktong nagsu-suot na siya ng pantalon. Mabuti na lang at hindi siya naka-harap sa akin kaya likod lang niya ang nakikita ko. 

"Teka. Hindi ba sinabi sa 'yo ni Kheene na may event sa kumpanya nila ngayon? Launching ng bago nilang product, kailang nandoon siya." "Siya lang naman pala ang kailangan, bakit kasama pa ako?" Malakas akong napa-igik nang batukan ako ni Makky. "Timang! Malamang asawa ka, hahanapin ka din doon!" Singhal niya. Sinamaan ko siya ng tingin habang hinihimas ang ulo ko. "Ewan. Hindi ako sasama sa kaniya. Bahala siya sa buhay niya!" sabi ko at naupo sa kama. Nanatili namang nakatayo ang dalawa. "Ash, kung nabu-bwisit ka man ngayon sa asawa mo, pwede ba na isantabi mo muna 'yan? Kailangan ni Kheene ang kooperasyon mo ngayon, maaari ba na makisama ka muna?" sabi ni Makky. "Ayoko, mabo-bored lang ako doon." "Bakla!

"Hi, miss?" sabi nito. Miss? E, kung bigwasan ko kaya 'to? Doon ko pa lang siya nilingon at sinamaan ng tingin— na agad din naglaho nang makilala kung sino ito. "S-Sir Nigel?" Napakunot man sng noo nito pero ngumiti pa rin. "Y-You know me?" "Yes naman, sir." Inilihad ko ang kamay ko sa kaniya at muling nagpakilala. "Ashlee Siqua, sir. Employee niyo po dati." Mukha namang naalala na niya ako dahil nawala ang pagkakakunot ng noo nito. "Oh, Ashlee Siqua... Naalala ko na," inabot niya ang kamay ko at nakipag-kamay sa akin "Kamusta na, sir? Nakabalik na pala kayo galing Europe," sabi ko. "Well, I'm fine. And yes, nung nakaraang linggo lang." Anito't ngumiti. "By the

Nang makabawi sa pagkagulat, patakbo akong lumabas ng building para habulin sila. Ngunit huli na ako, nakaalis na sila. Mabilis kong kinuha ang cellphone ko at tinawagan si Tiburcio, pero cannot be reach iyon. Ilang ulit ko pa siyang tinawagan pero parehong boses lang ang sumasagot sa akin. Dali-dali akong lumapit sa sasakyan ko at pinaharurot iyon pauwi sa bahay. Para akong nakikipag-karera sa bilis ko magpatakbo. Mabuti na lang at hindi masiyadong traffic kaya nakauwi agad ako. Hindi ko na inayos ang pagkaka-park ng kotse ko. Kinuha ko lang ang susi nun at pumasok na. Humahangos pa ako habang hinahanap ng mata ko si Tiburcio. "Ashlee!" sigaw ko habang nililibot ang buong sala papunta sa kusina. "Tiburcio!" Mas lalong tumindi ang kabang nararamdaman ko nang wala akong makitang tao sa sala man o sa kusina.&n

"A-Akala ko kanina mamamatay na 'ko. Akala ko hindi na ulit kita makikita. Takot na takot ako kanina, Tiburcio..." Mahinang sabi niya at mas lalo pang hinigpitan ang pagkaka-yakap sa akin, "hindi pa ako handang mamatay. Gusto pa kitang makasama ng matagal. Gusto ko pang maranasan na mapag-silbihan ka ng mataga—"   Mabilis akong humiwalay sa kaniya dahilan para matigil siya sa pagsasalita. Gulong-gulo ako sa mga pinagsasasabi niya.   "Ano ba 'yang pinagsasasabi mo, Cuenco? Bakit, sinusundo ka na ba ni San Pedro kaya ka nagkaka-ganiyan?" Sunod-sunod na tanong ko sa kaniya, umiling naman siya.   "Nasagasaan ang kotse ko kanina ng isang bus. Mabuti na lang at yung likod ng kotse ko ang napuruhan. Kaya ko natagalan sa pag-dating dito kasi nakipag-usap pa ako dun sa driver tungkol sa mga daniyos na natamo ng pareho naming sasakyan..."