บททั้งหมดของ Forbidden Affair BOOK 1 (TAGALOG): บทที่ 11 - บทที่ 20

Hindi ako makapagsalita habang nakatitig ngayon kay Mommy dahil sa gulat at pagkabigla. Napaawang na ang aking mga labi habang hindi makapaniwalang nakatitig ngayon sa mga mata niya. I couldn't even utter a single word to explain. Parang umurong yung dila ko dahilan para hindi ako makapagsalita.Matagal niya na palang alam ang tungkol sa amin ni Tristyn. Pero bakit wala man lang siyang ginawa? Bakit hindi niya ako pinigilan? Bakit hindi niya ako kinausap agad nang malaman niyang iba na ang kinikilos naming dalawa ni Tristyn sa isa't isa? She must talk to me about it and advice me at least. "W-why you didn't tell me?" Finally, after a couple of minutes for being silent because of shock, I already find my voice to speak. "Bakit hindi mo sinabing may alam ka na pala tungkol sa amin? Sa akin? Sa nararamdaman ko? Bakit hindi mo ako pinigilan?" Dugtong ko pa dahilan upang hawakan niya ako sa magkabila kong balikat at bahagyang humarap sa kaniya habang nakatitig sa mga

Dati, sabi ko sa sarili ko na hindi ako gagaya sa ibang mga babaeng naging kabit. Hindi ako tutulad sa kanilang manira ng relasyon dahil lang sa tawag ng laman. Hindi ako magpakababa dahil lang sa isang lalaking alam kong may sabit na.Ang ipinagtataka ko, bakit nga ba nila nagagawa ang mga bagay na iyon? Bakit nila mas piniling maging kabit kaysa ang maghanap ng taong walang sabit? Bakit mas gusto nila ang manira ng pamilya o relasyon? Bakit hindi na lang sila maghanap ng taong mamahalin na walang ibang karelasyon, hindi ba? Bakit mas pinipili nila ang maging pangalawa? Na alam nating mali, hindi tama sa tingin ng iba.I really hate being a mistress and I will never be a mistress. Yan ang tinatak ko sa isipan ko.Noon.Pero ngayon, hindi ko aakalain na magiging isa ako sa kanila. Hindi ko aakalaing mararanasan ko ang maging kabit at mas pinili na maging kabit na lang ng fianc&e

Isa akong makasalanang babae. Oo, inaamin kong nagkamali ako. Inaamin ko na mali ang ginawa kong pagtolerate kay Tristyn na gawin ang mga bagay na dapat ay hindi namin ginagawa. Lalong lalo na't hindi kami magkarelasyon. We're just friends for Pete's sake! Siguro nga, ito na at nagsisimula na ang pagbabayad ko sa mga kasalanang nagawa ko.At kahit na gusto kong magsisi sa lahat ng iyon ay hindi ko gagawin.Nangyari na ang mga nangyari, at kahit buong buhay akong magsisi sa lahat ay wala nang maibabalik pa. Wala nang maayos pa. Everything is already ruined. At ang tanging magagawa ko na lang ngayon ay ang pagbayaran lahat ng pagkakamaling iyon at harapin ang mga posibleng mangyari kapag dumating ang araw na malalaman ni ate ang lahat.But for now, I should at least be strong enough to handle my emotions tuwing kaharap ko silang dalawa. Lalo na't lagi ko na silang makikitang magkasama.It'

"Aalis ka?" tanong agad ni Ann nang sabihin ko agad sa kaniya pagkarating ko na siya na muna ang bahala sa shop habang wala ako."Kailangan kong umalis, Ann. Mababaliw ako kapag hindi ako nakaalis agad," sagot ko naman habang pinipirmahan ang iba pang dapat pirmahan bago ako makaalis.Kailangan ko munang tapusin ang trabaho ko bago ako aalis ng bansa. Ayokong matambakan si Ann sa mga gawaing ako naman dapat ang gagawa."Saan ka naman pupunta?" tanong niya ulit na ikinabuntong hininga ko bago ko siya tiningnan sa mga mata."Hindi ko pa alam, pero kailangan kong umalis. Kailangan ko, Ann." Hindi ko na mapigilan ang sarili kong maiyak muli dahilan upang lapitan niya ako sa kinauupuan ko at niyakap. "Ang sakit sakit na, Ann. Hindi ko na alam ang gagawin ko," hikbi ko habang hinahagod niya naman ang likod ko para patahanin ako."Hay naku, Keish. Ako ang nasasaktan para sa

Hindi magkandaugaga sa bilis ng tibok ng puso ko habang nakatitig ngayon sa kaniyang mga mata. Para akong nahihipnotismo sa kaniyang mga titig na kailanman ay hindi ko nakita sa iba.But even if how much I wanted to lost on his stares, I can't. Hindi pwede. Hindi ko na kayang magpakamartir pa. Tama na ang lahat ng nangyari sa amin, tama na ang lahat ng pagtataksil na ginawa namin. Tama na ang lahat ng ito. Kailangan kong magpakatatag. Kailangan ko nang umiwas at dumistansya mula sa kaniya hindi dahil hindi ko na siya mahal kundi dahil yun ang nararapat. Sobra na akong nasasaktan, at sobra-sobra na rin ang konsensyang dinadala ko dahil sa kasalanang nagawa ko, nagawa namin. Kailangan ko nang gawin ang tama, at ang iwasan at dumistansya sa kaniya ang alam kong tama na dapat kong gawin. "Keishana—" hindi niya naituloy ang dapat niya sanang sasabihin nang buong pwersa ko siyang tinuklod palayo sa akin dahilan upang manlaki ang mga mata