KABANATA 18

Hindi magkandaugaga sa bilis ng tibok ng puso ko habang nakatitig ngayon sa kaniyang mga mata. Para akong nahihipnotismo sa kaniyang mga titig na kailanman ay hindi ko nakita sa iba.

But even if how much I wanted to lost on his stares, I can't. Hindi pwede. Hindi ko na kayang magpakamartir pa. Tama na ang lahat ng nangyari sa amin, tama na ang lahat ng pagtataksil na ginawa namin. Tama na ang lahat ng ito. Kailangan kong magpakatatag. Kailangan ko nang umiwas at dumistansya mula sa kaniya hindi dahil hindi ko na siya mahal kundi dahil yun ang nararapat. 

Sobra na akong nasasaktan, at sobra-sobra na rin ang konsensyang dinadala ko dahil sa kasalanang nagawa ko, nagawa namin. 

Kailangan ko nang gawin ang tama, at ang iwasan at dumistansya sa kaniya ang alam kong tama na dapat kong gawin. 

"Keishana—" hindi niya naituloy ang dapat niya sanang sasabihin nang buong pwersa ko siyang tinuklod palayo sa akin dahilan upang manlaki ang mga mata