“GABRIEL, gusto ko talagang magkausap tayo para magkaroon na ng closure lahat ng nangyari nuon.  Gusto kong himingi ng sorry saiyo sa mga nagawa ko kay Olivia.  Actually,  nagawa ko lang iyon sa sobrang galit ko kay Samantha.”            Nakikinig lang si Gabriel kay Edward.  Gusto niya itong unawain at bigyan ng pagkakataon afterall, matagal na rin ang kanilang pinagsamahan.            “Sana maging maayos muli tayo gaya ng dati.”            “Hindi pa siguro ngayon pero darating rin tayo dyan,” Sabi niya.  Ayaw naman niyang pagsarhan ito ng pinto lalo pa at nakikita niyang sincere naman ito sa paghingi ng sorry sa kanya.            “At least, may pag-asang bumalik pa sa

“ANONG GINAGAWA MO DITO?” Walang kaemo-emosyon na tanong ni Arlyn kay Olivia nang dalawin siya nito.            “Gusto ko lang makasiguradong nasa bilangguan ka nan gang talaga at hindi na makakatakas pa!” Sagot nito sa kanya.            Ngumiti siya, “Who knows, baka bukas makatakas ulit ko?” Nang-aasar na sabi niya rito.            “Iyon ang hinding-hindi na mangyayari. I’ll make sure makukulong ka na ng habang buhay dito.”            Tiningnan niya ito ng masama, “Kung meron mang dapat mabulok sa bilangguan, ikaw iyon dahil inagaw mo ang asawa ko.  Ninakaw moa ng karapatan ng anak ko!”            Napa

“ANAK, nang dahil sa akin nalagay ka sa ganitong sitwasyon,” Halata ang guilt sa mukha ng Mama ni Gabriel nang tingnan siya, “Hindi ko siguro mapapatawad ang sarili ko kung may nangyaring masama saiyo.  Thank God, walang natamaang vital parts sa katawan mo kahit na nga ang daming saksak na tinamo mo,” sabi nitong biglang napatiim bagang, “Baliw talaga ang Arlyn na iyon. I can’t believe ako pa mismo ang nagtulak saiyo na pakasalan ang babaeng iyon!”             Kita niya ang pagsisisi sa mga mata nito habang nagsasalita.             “Nangyari na ito, Ma.  Ang tanging magagawa na lang natin ay magtulungan para masentensyahan sila ni Ninong Jaypee nang habambuhay na pagkabilanggo.” Aniya sa ina.            “Salamat at sa

“I LOVE YOU,” paulit ulit na sambit ni Tonet kay Anika nang mag-video call siya.  Nagsisikip ang dibdib niya habang nakikita si Anika sa kalagayan nito.  Ramdam niyang hirap na hirap na ito at pinipilit lang maging masigla kapag kausap siya.            Minsan tuloy ay gusto na niyang sabihin ditto na okay na siya.  Na kaya na niyang tanggapin ang kung anumang kahihinatnan nito dahil hindi na niya kayang makita pa itong nahihirapan.            Ngunit gusto pa niya itong lumaban.  Alam niyang makapangyarihan ang utak ng tao.  Mas lalong makapangyarihan ang Diyos kaya ang gusto niya ay lumaban pa ito hangga’t kaya nito.  Hindi sa pagiging selfish, ngunit alam niyang kapag ginusto ng utak nito, kakayanin rin ng katawan nito.            Kaya hangga’

“SIGURO naman kaya mo na?” Pilyang tanong ni Olivia kay Gabriel habang naka-angkla ang kanyang mga kamay sa leeg nito, may katuwaan sa kanyang mga mata habang nakatitig siya sa guwapong mukha nito.            Hinding-hindi niya pagsasawaang titigan ang kanyang si Gabriel.            “Hindi ka na ba makapaghintay?” Tanong nito saka hinapit ang kanyang katawan para madama niya ang naghuhumiyaw nitong pagkalalaki.            Napangisi siya.  Pinisil-pisil ni Gabriel ang puwitan niya, “Namiss koi to,” malambing na sabi nito sa kanya, naghinang ang kanilang mga labi.  Dalawang buwan rin ang hinintay nila bago tuluyang gumaling ang mga sugat ni Gabriel.            Ngayong nasa maayos na ang lahat