"THANK GOD it's Friday again," ani Rowela. "Sa'an gala niyo bukas?" tanong nito.Nandito ulit kami sa favorite tambayan namin; The Grim Garden. During vacant hours, we usually stay here, if we're with Rowela. If it's just the two of us, we prefer to stay inside the library."Baka tatambay lang kami sa apartment. Bakit? Manlilibre ka?" tanong ko."Nope. I'm just asking. Sasabit sana ako." anito."Tse! Walang kwenta." Si Amy. "Nagtanong pa." dagdag nito."Anong masama sa pagtatanong? Bakit may batas ba na masama ang magtanong, ha?" umayos ito ng upo."Ha? Hakdog mo 'di pa tuli. Manahimik ka na lang bek. Naantok ako." ani Amy. Nakayukom na ito sa ibabaw ng mesa.Natatawa na lang ako sa kanila. Inilabas ko nalang ang cellphone ko at naglaro ng dancing road. Si Rowela? Ayon tumahimik na at nakayukom na rin."Hinaan mo nga 'yang tunog ng nilalaro mo, bek," reklamo ni Rowela."Nakikinig ka lang." wika ko.Ngunit hininaan ko na lang para hindi na siya magreklamo ulit.Muntik ko nang maibato ang

"YOU GUYS really pretty good in singing." Pambungad sa 'min ni kuya Josh, pagbaba namin ng mini stage. Todo palakpak pa ito. Parang batang binilhan ng tsokolate.Yeah, we finished the song. But instead of facing the back of the mini-stage, we divert our gaze to the crowd. After the song, we were welcomed with claps and pretty good to the ears side comments.Feel na feel nga ni Amy ang kumanta samantalang ako ay tila tuod. Paano ba naman, ayaw magbaba ng tingin si Brent, e ako naman si malandi, de joke lang, ayon, nakipagtitigan din ako sa kaniya.Nag-staring contest nga kami. Good thing the crowd didn't notice. At alam niyo ang masakit? 'yong nakipagtitigan siya 'tapos makakarinig ka lang ng 'tsk' pagkatapos.

BIYERNES, pagkatapos ng duty ko sa library, umuwi kami agad ni Amy para ayusin ang mga dadalhin namin patungong Batangas. Nag-text naman na ako kay kuya Josh kanina na nakuwi na kami at hihintayin na lang namin sila.May advantage naman itong pagpayag namin dahil kasama namin si Brent. Gusto kong mapalapit sa kaniya, gusto ko siyang kaibiganin. Besides, kaibigan ko naman na si kuya Josh. I hope he might consider me to be his friend.Medyo napapagod na din kasi akong nagpapapansin sa kaniya. Bakit ko pa siya hahabulin kung posible naman na maging magkaibigan kami. I like him. No, scratch that. I love him. Yeah, aaminin ko na sa sarili ko na mahal ko siya. But I will never tell it right in front of his face lalo na’t walang kasiguraduhan na maibabalik din niya ito. Simpleng pagpapansin ko nga kung hindi ko pa

NAABUTAN NAMIN si Brent at Kuya Josh na nakaupo  sa kaliwang bahagi ng restaurant. Nag-uusap ang mga ito at parehong tumatawa.“Wow, anong meron?” tanong ko. Hinila ko ang upuan sa kanan ni Brent. Square type ang table at magkatapat sila ni kuya Josh. Magkatapat din kami ni Amy.“Oh, nothing.” Sagot ni kuya Josh. “Let’s order.” Binigyan niya kami ni Amy nang tig-isang menu booklet.Nothing? “Ngayon lang ako nakakita nang dragon na tumatawa.” Pa-rinig ko. Nakatutok pa rin ‘yong mata ko sa mga pangalan ng pagkain.“Is that a joke? Should I laugh?” Brent replied, sarcastically.Sinulyapan ko ito. Ayan na naman siya sa ngisi niyang ‘yan. Inirapan ko nga. “Ikaw ba kung tatawa ka?”Ibinalik ko ang atensyon ko sa binabasa. Ngayon ko lang nakita ang side ni Brent na ganito. Ngayon ko l

HINDI KO alam kung ano ang trip ni Brent. Kagabi ay okay naman kami. Nagkapag-usap pa nga kaming dalawa.Ang plano namin na pag-si-swimming ay hindi natuloy dahil biglang bumuhos ang ulan.Kinabukasan ng linggo ay maaga kaming bumiyahe pauwi dahil may importante pa daw na lalakarin si Josh. Tumawag daw kasi ang mommy niya.Alas nuwebe pa lang ng umaga ay nakabalik na kami. Sa buong biyahe ay hindi man lang ako pinansin ni Brent. Kami ni Amy ang magkatabi sa backseat habang si Josh ang kasama niya sa harapan.Pagbaba namin, diretso akong bumaba sa sasakyan at hindi na nagpaalam sa kanila. Si Amy na lang ang kumaway pabalik. Nakakasira ng araw si Brent. Umasa pa naman ako na magiging okay na kami.