Habang tinitingnan ang mga bulaklak ay sinimulan kong kumpirmahin ang aking hinala kay Kito, “You knew, didn’t you?”Nagtataka akong tiningnan ng lalaki matapos ay muli niyang  binaling ang kaniyang atensiyon sa mga bulaklak. Isa isa niya itong inenspeksiyon ang mga klase ng bulaklak.“These are all the colors?” balewala niya sa aking naunang tanong.“Yes, just white and red, the CEO told me he doesn’t like the colorful flowers, and it does fit the theme for party right? Iyong makukulay na bulaklak ay talagang hindi naman talaga bagay  sa tema, it was good that he told me to change it,”“Indeed, these flowers are great. Won’t you have a hard time getting a large order of these in time for the party?” “No we won’t. Our supplier was already informed so next week a day before the party ay nandito na ang mga bulaklak.” Sagot ko sa kaniya.Tinitigan ko s

“I’m really sorry Orelia,” muling paumanhin ni ma’am Lony habang pinupunasan ang mumunting luha sa kaniyang mga mata.“I understand ma’am, don’t worry about it anymore okay?” muli ko ring konswelo sa kaniya.“Masisira na niyan ang make-up niyo, and look malilate na tayo sa launching,” puna ko habang tinitingnan ang oras sa aking telepono.Suminghot si ma’am Lony at huminga ng malalim.“Okay, let’s go,” sabi niya bago muling pinaharurot ang sasakyan.Ilang minuto lang ay narrating na naming ang hotel na pagdadausan ng event. Ang mukha ni ma’am Lony ay walang bahid ng pag-iyak at bumalik na ang ngiti sa kaniyang mga labi. Ngunit alam ko na dinidibdib niya parin ang nangyari kanina. Being with her for two years now, I figured she was this kind of person. Maingat siya sa emosyon ng mga taong nakapaligid sa kaniya to the point that she burdens herself even with the tin

 Malaki ang pagtataka ni Orelia ng makitang sa unang pagkakataon ay wala ang lalaking bisita ng mansyon sa duyan. Bumalik sa loob ng mansyon si Orelia at sinipat ang malaking orasan sa sala, hindi siya nagkakamali at sa ganitong oras sa hapon pumupunta ang lalaki sa likod bahay. Ito rin ang oras kung saan natatapos ang gawain ni Orelia at pumupunta iya rito upang mag aral.Muli siyang pumunta sa duyan at napagtantong maghintay na lamang at baka nahuli lamang ng dating ang lalaki. Ngunit bakit nga ba siya umaasang laging nandoon ang bisita? Sa isip ni Orelia, although she isn’t aware of it ay nasanay na siya sa palagian nilang pagkikita ng lalaki.Sa unang pagkakataon ay hindi nakapag concentrate si Orelia sa pag aaral, her mind was occupied on whether Juancho would come or not. Kung ano ang ginagawa nito o kung hindi na ba talaga ito pupunta sa kanilang tagpuan.Lumipas ang oras at hindi nagpakita ni anino ng binata, may lungkot sa puso ni Ore

 Walang ni isang nag salita sa aming apat na magkaharap sa loob ng flower shop. The fragrance of the flowers filled my nose but it wasn’t even enough to distract me. Ang tensiyon na namumuo sa pagitan namin ay unti unting lumalakas. Seryoso ang mukha ni Lezzie na nakatingin sa lalaking nasa harap niya, samantalang sa Sato ay nakahawak sa kamay ko. Ang kaniyang hawak ay unti unting humigpit habang tinitingnan rin ang lalaking ngayon ay nakikipag palitan ng titig kay Lezzie.Lezzie looked up to her father, ang mga mata nito ay kinakalkula ang lalaki. Biglang lumuhod si Juancho sa harap ni Lezzie dala ang kaniyang malambot na ekspresiyon.“Mr. Juancho is our dad?” tanong ni Lezzie. She looked over her shoulders and looked at me in confirmation.I nodded. Ibinalik niya ang kaniyang tingin sa lalaking nasa harap niya.“Why were you not with us?” dagdag na tanong ni Lezzie. Ang ibig sabihin ng tanong na it

 Ang tunog ng aking telepono ang gumising sa akin. Kinuha ko ito sa bedside table at tiningnan ang caller ID, my eyes were still half closed when I saw the blurry name on the screen‘Kito’Napabalikwas ako ng bangon at agad na sinagot ang tawag“Kito!” hindi inaasahang pasigaw kong natawag ang kaniyang pangalan. It’s been more than a week and today is the first time he contacted me. A gentle laugh can be heard at the other side.“Rel, how are you?” anito“What are you talking about? How about you? Are you okay? Where are you? Why did you only call today?” sunod sunod kong tanong sa kaniya. Muli siyang tumawa ng marahan.Naiinis ako sa kaniyang turan at muling isinigaw ang kaniyang pangalan, sinasabihan itong mag seryoso dahil nag aalala ako.“But there is nothing to worry about Rel,” aniya sa seryosong boses. But the carefreeness in his voice was still ther