DAHAN-DAHAN na iminulat ng batang si Zariyah ang mga mata niya at ang kulay puting ceiling ang unang bumungad sa kanya. Napangiwi siya ng maramdaman kumikirot ang bandang noo niya. She couldn’t move her body at maski ang likuran niya ay kumikirot rin. Napalingon siya sa gilid nang marinig ang boses ng kanyang ama. Kasalukuyan itong nakikipag-usap sa kaibigan nito, who was also her friend’s dad. “I think it’s better this way,” narinig niyang sabi ng ama ng kaibigan. Hindi maintindihan ni Zariyah ang pinag-uusapan ng dalawang matatanda but none of those matters to her. Gusto niyang malaman kung nasaan na ang kaibigan niya at kung kamusta na ito. Sa sobrang pag-aalala ay kahit ang kasalukuyan sitwasyon niya ay nakalimutan na niya.&nb

“Kylian… natatakot ako,” nanginginig ang boses na sabi ng batang babae sa kanya. “Uwi na tayo. Ayoko na dito,” patuloy nito at tuluyan ng naiyak.   Napalunok siya habang pinagmamasdan ang mga nagbabantay sa kanila. He was scared too. Gusto niyang pumalahaw ng iyak but if he did, baka mas lalong panghinaan ng loob ang kaibigan niya.   With his trembling hand, he took the girl’s hand and held it tightly. “Wag ka mag-alala, ililigtas din tayo nila daddy at mommy.”   Niyakap niya ng mahigpit ang kaibigan at pilit na pinatahan. Pagkaraan din ng ilang sandali ay natahimik na ito. So silent that he couldn’t even hear her breathing. He called out her name but he didn’t get any response. And the next thing he knew, he saw blood in his hands. At ang bata

“DON’T you know what time it is already?”   Zariyah nearly jumped out of her skin when she heard Grey’s voice. Abala siyang tapusin ang pinapagawa sa kanya ni Mr. Laxamana kaya siguro hindi niya napansin ang pagdating nito.   “I really admire your dedication in your work but Ms. Castañeda you shouldn’t overwork yourself. It’s already lunch time.”   She glanced at her wristwatch and gasped when she saw it was already twelve in the afternoon. Sa sobrang busy niya ay hindi niya namalayan ang paglipas ng oras.   “Anyway, what brings you here Mr. Grey?” pormal niyang tanong dito. Hindi niya pinansin ang nauna nitong sinabi. “Wala dito ang ama mo. He’s in a meeting.”  

NERVE WRACKING—that’s what Zariyah was feeling right now. Kaya kanina ay nagpunta siya sa powder room ay para pakalmahin ang sarili niya. She was able to but only for a bit. Hindi niya inaasahan na sa pagbalik niya sa mesa nila ay naroon na si Kylian. Inilahad niya ang kamay rito. “Hi, I’m Zariyah,” she greeted with a smile on her face. May ilang sandali nitong tinitigan ang kamay niya bago tinanggap iyon. She could her own heart pounding fiercely out of her chest as she took the seat beside him. When Mr. Fontanilla called her early this morning at inaya siya nitong kumain sa labas kasama si Kylian ay hindi na siya nagdalawang-isip pa. Isang mabilis na oo ang ibinigay niya. She was excited at nagpaalam pa siya kay Mr. Laxamana na mag-u-undertime siya. “By the way, I already ordered Zariyah. Maya-maya ay darating

“THIS is not the file that I asked for, Zariyah.” Inihagis ni Mr. Laxamana sa ibabaw ng conference table ang file na dinala niya. “Hindi mo ba narinig ang sinabi ko kanina? I said I need the file of Legazpi Mall pero ibang file naman itong dinala mo. What is wrong with you? Kanina ka pa nagkakamali.” Zariyah bit her lip at nakaramdam ng matinding pagkapahiya. Bukod sa kanilang dalawa ay naroon din sa loob ng conference room ang ilan sa architect at engineers nila. “I’m sorry, Mr. Laxamana. I’ll bring the file right away.” She hurriedly left the room to look for the file of Triangle Heights. Nang mahanap ay bumalik agad siya sa conference room at inabot kay Mr. Laxamana ang hinahanap nito. It was forty-five minutes later when the meeting was adjourned. Isa-isang nagsilabasan ang mga empleyado sa conference room at tanging sila na lang ni Mr. Laxamana ang naiwan. Abala siya sa pagsasalansan ng ilang mga gamit nang tinawag siya nito. Isang malalim na buntong-hininga