"Hindi ba talaga kayo ginugulo ng lalaking 'yun?" Iyon kaagad ang itinanong sa akin ni Deolino nang makarating na kami sa bahay.Kanina habang nasa terminal kami kanina at hanggang sa nakasakay na kami sa multicab ay tahimik lamang siya. The whole duration of our ride was so awkward that it even bothered Lindy which made her ask me out of curiosity kung may problema raw ba si Deolino. But since I don't know anything ay wala rin akong naibigay na sagot sa kanya. Kaya naman katulad ni Deolino ay tumahimik na lamang din kami ni Lindy hanggang sa makauwi na nga kami. I even got nervous dahil talagang hindi siya nagsasalita.At eto na nga kami ni Deolino ngayon. And since he's asking me, mukhang alam ko na ang source ng hindi niya pag-imik kanina.It's all because of Karl.Ang hindi ko lang alam ay kung bakit siya nagkakaganito samantalang wala namang ginawang masama sa kanya si Karl."May gusto ba sa'yo ang Karl na 'yun?" Muling tanong niya ng hindi ka

Deolino's POVHindi ko mapigilang ikunot ang noo ko habang nakatingin ako kay Judyfirst na nakatungo at pinaglalaruan lang ang kanin at ulam niya.Ilang araw na siyang ganito. Tahimik lang at tila palaging may malalim na iniisip. Tuwing umuuwi siya galing trabaho ay kakain lamang siya, maghuhugas ng plato, at saka siya maliligo at papasok na sa kwarto niya kahit pa alam ko naman na hindi siya agad nakakatulog dahil nararamdaman ko ang palagian niyang paggalaw. Halos hindi na nga kami nakakapag-usap. Sa tuwing kinakausap ko ay sumasagot naman siya pero hindi na siya iyong talagang nagsisimula ng mapag-uusapan namin. Tahimik lang siya lagi na talaga namang nakakapanibago. Wala na ring nangyayari sa amin magmula noong magtungo kami sa Sapong.Nagtataka na tuloy ako kung ano ba talaga ang nangyari sa kanya noong nagmamadali siyang umalis nung hapon na iyon.Nung tinanong ko siya, ang sabi niya sa akin ay tinawagan niya lang daw

"Hoy!" Ang tila nanggugulat na boses na iyon ni Lindy ang siyang pumukaw sa akin mula sa malalim kong pag-iisip habang nakatanaw ako sa malawak na karagatan na nasa aming harapan.Andito kami ngayon sa Pantalan and we are having dinner.I can't stand seeing Deolino kaya naman niyaya ko si Lindy na samahan akong mag-dinner sa Pantalan para naman hindi ko na kailangan pang sumabay sa pagkain kay Deolino.Tatlong araw na ang nakararaan magmula ng tapusin namin ang relasyon naming dalawa. And since then, we started to become distant with each other.We never had even a single conversation since then and the only time that we could face each other is whenever we're having breakfast and dinner. At kung pwede nga lang ay hindi na kami magsabay sa pagkain. Dahil sa tuwing nakikita ko ang mukha niya ay naaalala ko ang naging huli naming pag-uusap na siyang nagbibigay ng sakit sa aking puso.And so here I am, doing anything just to not see his face.I

My arms are wrapped around Deolino's lips while my legs are also around his waist while we are still devouring each other's mouth.Nasa loob na kami ngayon sa isang kwarto ng isang motel.Things happened so fast.Right after kissing me, it only took me a few minutes to finally realize what he meant when he said, "Paano kung sabihin ko na parehas lang tayo ng nararamdaman?"It means that he likes me as well.Kaya hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa.Just when he was just about to stop kissing me, I grabbed the back of his head, not letting him to end the kiss, and kissed him back.I felt him flinch out of surprise at what I did but that did not last long. He put his arms around my waist and pulled me closer to him as we started exchanging kisses. Nawalan na kami ng pakialam sa kung nasaan kami. It's like we are in our own world.I'm not sure how long our kiss lasted. But as soon as our kiss ended, Deolino grabbed my hand