"ALAM mo, Melissa kung may nararamdaman ka sa isang tao, huwag mo nang itago. Ikaw rin baka maagawan ka pa," patuloy ni Andrea sa pang-aalaska kay Melissa na marahil ang tinutukoy ni Andrea ay ang di umanong nararamdaman ni Melissa para kay Chad. Hindi na nga niya ito tinigilan simula nang matapos kaming kumain. Hindi naman maipinta ang mukha ni Melissa at namumula na ang pisngi dahil sa hiya habang tahimik lang si Chad. Kasalukuyan kaming naglalakad palabas ng gusali. Pasado alas nuebe na rin ng gabi dahil tinapos pa namin ang articles na malapait na ang deadline. Napangiti ako pero kapagkuwa'y, napaisip ako sa sinabi ni Melissa na parang patama rin sa akin kahit hindi iyon ang intensyon niya. "Andrea, tigilan mo nga ako! Sisingilin kita sa kinain mo kanina. Sabi ngang wala akong gusto kay Chad, eh, ok? W-we're just friends, that's it," balik ni Melissa kay Andrea na halatang nahihiya ang mukha. "Ouch! Ang sakit naman no'n Melissa, hindi mo man lang hinintay na makaalis ako bago m

KINAUMAGAHAN, hindi na ako nagtaka nang magising akong may ngiti sa mga labi. Ang gaan ng pakiramdam ko at ng paligid. Uminat ako habang nakapaskil ang matamis na ngiti sa mga labi ko, saka kinikilig na niyakap ko ang unan at nagpagulong-gulong sa malambot na kama. Maging sa panaginip ko'y hindi ako iniwan ng alaalang iyon kasama si Zandy. Hindi pa rin maalis sa isip ko ang ginawa at sinabi ni Zandy sa akin nang nagdaang gabi para ipamukha kay Roven na pag-aari na niya ako. Paulit-ulit iyon na bumabalik sa isip ko at sa tuwing naiisip ko iyon, hindi ko maiwasang ngumiti at kiligin. Magdududa pa ba ako sa kaniya gayong pinatunayan ni Zandy na deserve niyang paniwalaan at pagkatiwalaan? Pero hanggang ngayon, naiisip ko rin ang kalagayan ni Roven ngunit alam kong ito ang mas mabuti para sa aming dalawa. Ilang minuto pa akong tumitig sa kisame. Nababaliw na ata ako na pati sa kisame'y nakikita ko ang gwapong mukha ni Zandy na nakatingin at nakangiti sa akin. Kusa na lang ngumiti na may h

HINDI ko alam kung paano ako magre-react sa nangyayari. Kasalukuyang nakaupo si Beverly sa sofa sa harap namin ni Zandy habang katahimikan ang namamayani sa pagitan naming tatlo. Panaka-naka lang akong tumitingin kay Zandy at naghihintay kung sino ang unang magsasalita. Napuno na rin ng awkwardness ang silid. Nagsisimula ko na ring maramdaman ang kaba at ang pakiramdam na parang hindi ako kailangan doon. Pakiramdam ko'y masasaktan lang ako sa mga maririnig ko. Gusto ko na lang na mawala bigla lalo pa't tinitingnan ako ni Beverly na para bang sinasabi niyang 'pwede bang umalis ka muna rito?' "Why are you here, Beverly?" malamig na basag ni Zandy sa katahimikan habang iwas na nakatingin kay Beverly. Ngumiti ang magandang babae. "Ngayon ko lang nalaman na kapag pala gusto kitang makita, dapat may dahilan," sabi nito na bumakas ang lungkot sa mukha. "I'm here for you, Zandy, to know if you're ok, if you're happy," pagtatapat nito habang hindi inaalis ang mga mata kay Zandy at hindi ako

"ANO'NG plano, Miles? Next week would be your birthday, right?" tila excited na sabi ni Andrea habang palabas kami ng gusali. Katatapos lang ng trabaho namin at lahat kami'y na-stress sa dami ng trabaho. Gusto ko nang ipahinga ang utak ko dahil buong araw ko ata iyong nagamit. Nanliit ang mga mata ko pero kapagkuwa'y napaawang ang bibig ko at sa huli'y napangiti kasabay ng pag-iling ko. Naalala kong birthday ko na pala next week at iyon ang ika-thirty years ko sa mundo at katulad ng inaasahan nila Mama, mapuputol na raw ang sumpa dahil kasal na ako. "I forgot, Andrea," pagtatapat ko. "Sa sobrang daming nangyari, sa sobrang busy sa trabaho, nakalimutan kong birthday ko pala next week," malungkot kong sabi. "You're just distracted, Miles. Dahil ba 'yan sa pagdating ni Beverly?" usisa naman ni Melissa. Kaninang umaga pa nga lang, inulan na nila ako ng maraming tanong tungkol sa amin ni Zandy at sa pagbabalik ni Beverly. Wala naman akong choice at dahil nga mga kaibigan ko sila, inamin

"THANK YOU, Ton for coming," seryosong sabi ko nang dumating siya sa sinabi kong restaurant kung saan kami magkikita. Kinuha ko ang number niya kay Zandy at tinawagan siya para kausapin tungkol sa restaurant na itatayo nila ni Zandy. Katulad nang sinabi ko kay Zandy, gusto ko siyang tulungan sa kaya kong gawin. Hindi ko rin alam ang maitutulong ko pero susubukan ko para matupad ang matagal na niyang pangarap at gusto kong kasama niya ako sa tagumpay na iyon. Ngumiti si Ton sa akin, saka umupo sa katapat na upuan kung saan ako nakaupo. "I didn't expect you to call me, Miles. So, ano'ng pag-uusapan natin?" direktang tanong ni Ton. "Hindi naman siguro tungkol sa iniisip mong relasyon namin ni Zandy, 'di ba?" Tumawa pa ito at saglit na napayuko. Bigla akong nakaramdam ng hiya at pagkailang dahil sa huling sinabi ni Ton. Nahiya ako dahil pinag-isipan ko si Ton at Zandy ng ganoong mga bagay. Hindi rin naman kasi nagpaliwanag si Zandy noon. Alangan akong ngumiti at nahihiyang tiningnan s