บททั้งหมดของ Her Unexpected Marriage: บทที่ 121 - บทที่ 130

"Zandy?!" Napako ang tingin ko sa kaniya. Hindi ako nakagalaw. Kahit gusto kong umiwas ng tingin sa kaniya, hindi ko magawa dahil alam ko sa sarili kong nananabik na akong makita siya. Mayroon sa loob ko na gustong tumakbo para lapitan siya at yakapin. "H-honey," masuyo at narahang saad ni Zandy habang direktang nakatingin sa akin. Ni hindi kumukurap ang mga mata niya. Hindi ko alam pero nababanaag ko sa mukha niya ang pananabik. "C-can we talk?" aniya. Humakbang siya ng ilang beses palapit sa akin. Nang makabawi ako sa gulat at kabang nararamdaman ko, pinilit kong umiwas ng tingin sa kaniya dahil kung titingin pa ako sa kaniya, baka hindi ko na mapigilan pa ang sarili ko. "Why are you here? Ilang araw na ako sa hospital, Zandy pero hindi mo man lang ako nagawang puntahan. Ay! Oo nga pala, you're busy with the company kaya wala kang time para sa akin," makahulugan at sarkastiko kong sambit. Sa bawat katagang binibitawan ko, pakiramdam ko'y pinipiga ang puso ko. Mas nare-realize ko l

Zandy's POV [The Accident] NAPAPANGITI na lang ako habang nakikita ko ang pagkataranta ni Miles sa tuwing nilalapitan ko siya at nagpapanggap na sweet kami sa harap ng mga kaibigan at katrabaho niya. Hindi ko maintindihan ang sarili ko pero may saya akong nararamdaman sa tuwing nakikita kong naiinis siya sa akin sa pang-aasar ko. Nahihiya siya sa ginagawa ko kaya pati pisngi niya namumula na hindi ko mawari kung bakit ang cute niyon sa paningin ko. Maaga pa lang nang dumating ako sa Publication na pinagtatrabahuhan ni Miles para sa gaganaping photoshoot para sa magazine cover kung saan ako ang feature roon bilang anak ng isang bilyonaryong pamilya na nagmamay-ari ng isang sikat na gaming company sa bansa. Nang pumasok si Miles sa silid ni Troy, agad na nakuha ko ang atensyon niya at hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagkagulat niya at pagtataka kung bakit nandoon ako. Mas nagulat pa siya nang sabihin ni Troy na kailangan niyang sumama sa akin sa studio para i-assist niya ako sa ph

"KUMUSTA ka na, hija?" puno ng pag-aalalang tanong ni Tita Mandy sa akin. Kanina pa silang nandito sa bahay para dalawin ako at kamustahin. Abala naman sa pag-uusap si Papa at Tito Andrew sa sala habang nagluluto si Mama sa kusina. Pilit akong ngumiti habang nakaupo sa kama ko. Kinuha ni Tita Mandy ang kamay ko at marahan iyong pinisil. "I mean, kumusta na ang puso mo?" Simple siyang ngumiti. Hindi agad ako nakaimik. Seryoso lang akong nakatingin kay Tita Mandy. Kumusta nga ba ang puso ko? Sa sarili ko'y alam kong hindi ok. Ngumiti ako. "Magsisinungalin po ako, 'Mama kung sasabihin kong ok ang puso ko...kasi ang totoo po...h-hindi ako ok. I'm trying to be ok kasi alam kong may bata sa sinapupunan ko pero everytime na naiisip kong magkakaanak ako, naiisip ko rin si Zandy." Saglit akong huminto sa pagsasalita. "It's been a week since we last talked at nami-miss ko na siya. Sa maikling panahon na naghiwalay kami para sa space na hinihingi ko, marami akong na-realize. Alam ko, 'Ma na kai

HALOS hindi ako nakatulog nang nagdaang gabi dahil sa kakaisip ko kay Zandy dahil sa mga sinabi ng taong nasa paligid ko na isa lang din ang gusto nilang sabihin sa akin, na bigyan ko ng pagkakaton si Zandy na maging ama at asawa sa bata at sa akin. Gayon din ang pagkakataon na baka tuluyang mawala si Zandy sa akin kung hahayaan ko siyang lumayo. Tumayo ako mula sa pagkakaupo ko sa gilid ng kama. Lumapit ako sa side table na naroon at kinuha ang isang envelope. Binuksan ko iyon at nakita ko ang pangalan ng sMILES Restaurant na itinayo ni Zandy sa tulong ni Ton. Invitation iyon para sa opening niyon at ipinidala ni Ton sa akin ang invitation. Gaganapin ang opening sa isang araw at hanggang ngayon, pinag-iisipan ko kung dapat ba akong pumunta roon o hindi. Napangiti ako nang mabasa ko ang pangalan ng restaurant na si Zandy mismo ang nag-isip at hindi niya naisipang palitan pa iyon. Bumuntong-hininga ako. Binalingan ko ang umuumbok kong tiyan. Hindi ko maiwasang hindi mapangiti. Hinim

Zandy's POV(Bago ang birthday ni Miles)"IBA rin talaga ang epekto sa 'yo ni Miles, ah. The last time I knew, you're not like this. Ni hindi ka mahilig magbigay ng regalo sa ibang tao bukod kay...I mean, it's not usual for me to see you being like this with other girl," manghang sambit ni Ton sa akin habang papalapit kami sa isang jewelry shop sa loob ng mall kung saan kami nandoon para bumili ng regalo sa darating na birthday ni Miles. "Ako nga never nakatanggap ng regalo from you," maktol pa nito.Natawa ako at napailing. "Ano'ng hindi? I remember when were in high school I bought you a backpack," pagpapaala ko sa kaniya.Kumunot ang noo ni Ton habang nakatingin sa akin. "Backpack? Are you kidding me, Zandy? As far as I know you bought that backpack dahil Christmas party iyon and you need to present me a gift." Napasinghap si Ton at saglit na kumiling ang ulo.Natawa ako. "Christmas party ba 'yon? I thought I gave you the gift because it was your birthday," pagdadahilan ko pa para