Tahimik akong nakaupo sa kanyang couch habang siya ay nakaupo sa single couch at pinapanood ako. Tulala ako habang hawak ang whiskey na aking hiningi kanina. I need to breathe. I need to calm myself. The informations I discovered, the truths I unveil this morning, cannot sink in inside my head. Ayaw kong maniwala. Feeling ko parang laging kulang. Parang may kulang. Naramdaman kong may umagaw sa hawak kong baso. I lifted my gaze and found Leon did that. Nilapag niya ang baso ng whiskey sa center table at sinamaan ako ng tingin. Kung kahapon siguro— o sa mga nagdaang araw, siguro ay matatakot ako sa paraan ng pagtitig niya. But now? Nah. I can't even feel any emotions. I'm starting to get numb.“Matulog ka na.”Mahina akong natawa sa kanyang sinabi.“Umaga na. Dapat pa ba akong matulog?” walang buhay kong ani. I leaned against my seat and closed my eyes. “Kapag ba nakatulog ako, hindi na ako magigising?”“Allison, stop saying that.” I didn't talk. Pinagpahinga ko muna ang aking mga

Nagising ako sa tunog ng cardiac monitor. Langhap na langhap ko ang amoy ng ethyl alcohol na karaniwan kong naaamoy sa mga ospital. Masakit ang buo kong katawan at pilit kong inaalala kung ano ang mga nangyari bago ako mawalan ng malay. The kidnap. Takot ang namayani sa buo kong sistema habang nagpa-flashback sa 'king utak ang mga nangyari kanina. At bago ako mawalan ng malay ay nakita ko ang isang bulto ng lalaking kilalang kilala ko. Or maybe I was just hallucinating that time? Naramdaman kong may humawak sa 'king kamay. Hinahanda ko pa ang aking mga mata sa pagdilat dahil sa hindi mapaliwanag na dahilan, inaantok ako. Parang gusto ko na lang matulog ulit at h'wag na magising. Because waking up means continuing my suffering to survive. “I'm sorry…” rinig kong wika ng isang paos na tinig. Gusto ko idilat ang aking mga mata. This is frustrating. Gusto kong igalaw ang daliri ko ngunit may pumipigil sa akin. Lalo na nang marinig ko ang paghikbi ng taong hawak ang kamay ko. I don't w

“Aray!” Malakas akong napasinghap nang masagi ng braso ko ang matulis na parte ng Christmas tree.I groaned before I stepped away from the Christmas tree. Tinignan ko ang aking braso na natamaan and thank God it didn't scratch my skin. Akmang ibababa ko na sana ang aking braso nang may humawak nito.“What happened?” He scanned my arm. “Are you hurt?”Nangunot ang aking noo sa kanya. “Huh? I... I'm totally fine. Bakit?”He frowned. “I heard you screamed.”Huh? Did I scream?“Ha? Hindi naman ako tumili ah? Um-aray lang ako.” Napapantastikuhan ko siyang tinignan.He sighed and nodded. “I'm just...” He looked away. “Worried.”I pursed my lips to stop myself from smiling. Delikado kapag ganito siya lagi. Baka mas lalo akong mahumaling sa kanya nang todo. Wala pa namang kasiguraduhan kung may katumbas ang pagmamahal na 'yon.Loving someone was never this scary to me. Just now... because of my husband.“Miss Crizel, nakahanda na raw po ang pananghalian. Hali na raw po kayo,” nakangiting usal

I had a great time talking with my mother. Magandang bungad iyon sa umaga. Kahit papano ay naibsan ang munting kirot sa aking dibdib at pangungulila sa kanila. Wala raw si Daddy dahil may ginagawa pa raw siya. I miss him too but it's fine. The last memory I can recall with him was our argument.Mahaba-haba ang naging usapan namin ni Mommy. Kinwento ko sa kanya lahat ng mga pangyayari sa buhay ko. Isa na roon ang pagpapatawad ko kay Gio at pagkakabuntis ni Andrea. She was shocked to hear that. Of course, who wouldn't? Andrea was so prim and proper whenever mom's around.“You done talking?”Napabaling ako sa hamba ng pinto at doon ko natagpuan si Pierce na nakasandal at matamang nakatitig sa 'kin. Tumango ako. “Yes!”He smiled and advanced toward me. Umupo siya sa kama kaya inabot ko ang kanyang phone. Maagap din naman niya itong tinanggap.“Thank you, Pierce. I'm happy that finally...after months, nakausap ko na rin si Mommy. Sayang lang at wala si Daddy.” I smiled.“Shall we go and eat

“What are you doing?” I asked.Sabado ngayon at nagtataka ako sa mga taong pabalik-balik sa loob ng silid kung saan ko natagpuan ang mga litrato ni Allysa. Kakagising ko pa lang at ito ang pinakaunang pagkakataong nagpapasok si Pierce ng ibang tao.Nilapitan niya ako at binalot ng yakap. Kaagad naman akong napahinga ng malalim nang maramdaman ko ang init ng kanyang katawan. For the past few days, palagi ko na lang siyang inaaburido sa aking mga gustong kainin. And thank goodness someone blessed him with a longer patience to understand me.“I'm removing her things inside that room,” he said.Just the mere mention of the word 'her', I already know who he meant. Nangunot ang aking noo at bahagyang humakbang palayo sa kanya. Kita ko rin ang pagtataka niya sa ginawa ko. His green eyes are observing me and my reaction.“Bakit? Sayang naman. You've been taking care of that things—her things for many years...tapos paaalisin mo lang?” Puno ng pagtataka kong wika.“I already have you.” He shrugg