“Aray!” Malakas akong napasinghap nang masagi ng braso ko ang matulis na parte ng Christmas tree.I groaned before I stepped away from the Christmas tree. Tinignan ko ang aking braso na natamaan and thank God it didn't scratch my skin. Akmang ibababa ko na sana ang aking braso nang may humawak nito.“What happened?” He scanned my arm. “Are you hurt?”Nangunot ang aking noo sa kanya. “Huh? I... I'm totally fine. Bakit?”He frowned. “I heard you screamed.”Huh? Did I scream?“Ha? Hindi naman ako tumili ah? Um-aray lang ako.” Napapantastikuhan ko siyang tinignan.He sighed and nodded. “I'm just...” He looked away. “Worried.”I pursed my lips to stop myself from smiling. Delikado kapag ganito siya lagi. Baka mas lalo akong mahumaling sa kanya nang todo. Wala pa namang kasiguraduhan kung may katumbas ang pagmamahal na 'yon.Loving someone was never this scary to me. Just now... because of my husband.“Miss Crizel, nakahanda na raw po ang pananghalian. Hali na raw po kayo,” nakangiting usal
Tahimik akong kumakain ng prutas habang pinapanood sila Pierce na i-set ang fireworks para mamaya. And seriously, tinawagan niya pa ang kanyang driver na dito na lang mag-celebrate para may kasama kami. Luckily, his driver said yes. “May strawberries pa po rito, Hija.” Inalok sa akin ni Manang Karen ang lalagyan ng mga strawberries. Kanina ko pa kasi nilalantakan ang strawberry. Hindi ako pumupulot sa ibang prutas. Strawberry lang talaga. I'm not fond of this fruit. Sadyang natakam lang ako bigla sa kanyang hitsura kaya heto, nakaupo ako sa concrete chair namin sa garden at kumakain.Ilang minuto na lang ay papatak na ang alas dose. Busy pa rin sila Pierce kaya hindi na ako nang-abala pa. Kuntento na ako sa pinapapak kong strawberry. Pinanood ko lang sila dahil tinatamad akong gumalaw. Naiilang pa ako kapag naaalala ko ang sinabi sa akin ni Pierce kanina.It's really obvious. He heard me. Damn it. Nagsisisi tuloy ako sa mga sinabi ko kay Ylena. My plan was just to annoy her! Wala sa
I had a great time talking with my mother. Magandang bungad iyon sa umaga. Kahit papano ay naibsan ang munting kirot sa aking dibdib at pangungulila sa kanila. Wala raw si Daddy dahil may ginagawa pa raw siya. I miss him too but it's fine. The last memory I can recall with him was our argument.Mahaba-haba ang naging usapan namin ni Mommy. Kinwento ko sa kanya lahat ng mga pangyayari sa buhay ko. Isa na roon ang pagpapatawad ko kay Gio at pagkakabuntis ni Andrea. She was shocked to hear that. Of course, who wouldn't? Andrea was so prim and proper whenever mom's around.“You done talking?”Napabaling ako sa hamba ng pinto at doon ko natagpuan si Pierce na nakasandal at matamang nakatitig sa 'kin. Tumango ako. “Yes!”He smiled and advanced toward me. Umupo siya sa kama kaya inabot ko ang kanyang phone. Maagap din naman niya itong tinanggap.“Thank you, Pierce. I'm happy that finally...after months, nakausap ko na rin si Mommy. Sayang lang at wala si Daddy.” I smiled.“Shall we go and eat
It was painful! Masakit! Hindi ko alam. Bawat tarak ng munting karayom sa balat ko ay sobrang sakit. Damn. Wala akong choice. Kahit na umayaw ako, nasimulan na ni Pierce. At tinupad niya ang sinabing sa legs ako lalagyan. Hindi ko alam anong meron sa utak niya at bakit niya rito nilagay.“Done.”Napahugot ako ng malalim na hininga matapos marinig 'yon. Kaagad niyang hinubad ang gloves at tinanggal ang facemask bago ako binuhat at naglakad patungo sa sofa. Umupo siya roon habang ako naman ay nasa kanyang kandungan.“Finally,” I breathed. That was torture!“It's not that painful,” he playfully said.Umirap ako sa hangin. “Para sa 'yo, hindi. Pero para sa 'kin, ang sakit na nu'n. Ni hindi nga ako makurot ni Mommy, e. Ang maturukan pa kaya ng karayom nang paulit-ulit.”“Tinurukan din naman kita ng karayom kagabi nang paulit-ulit, ah.”Huh?Nangunot ang noo ko at tumingin sa kanya. Totally ignoring the fact that I am sitting on his lap and he's hugging my waist. Nang masilayan ko ang pilyon
“What are you doing?” I asked.Sabado ngayon at nagtataka ako sa mga taong pabalik-balik sa loob ng silid kung saan ko natagpuan ang mga litrato ni Allysa. Kakagising ko pa lang at ito ang pinakaunang pagkakataong nagpapasok si Pierce ng ibang tao.Nilapitan niya ako at binalot ng yakap. Kaagad naman akong napahinga ng malalim nang maramdaman ko ang init ng kanyang katawan. For the past few days, palagi ko na lang siyang inaaburido sa aking mga gustong kainin. And thank goodness someone blessed him with a longer patience to understand me.“I'm removing her things inside that room,” he said.Just the mere mention of the word 'her', I already know who he meant. Nangunot ang aking noo at bahagyang humakbang palayo sa kanya. Kita ko rin ang pagtataka niya sa ginawa ko. His green eyes are observing me and my reaction.“Bakit? Sayang naman. You've been taking care of that things—her things for many years...tapos paaalisin mo lang?” Puno ng pagtataka kong wika.“I already have you.” He shrugg
Nakayuko ako habang naglalakad sa hallway ng school. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Lahat sila ay nakatingin sa akin at napupuno ng bulungan ang buong paligid. Hindi naman ako ganoon ka-tanga para hindi malamang ako ang pinag-uusapan nila.I held the strap of my bag tighter and I continue walking with my head held high. Criticisms are part of my life. But I never expect it to be this way. I am always the role model of this school. Ako ang palaging tinitingala. Tinitignan nila ako nang may paghanga sa kanilang mga mata. The admiration look upon their faces every time they see me walking by.But now... it's all gone. Ibang titig ang kanilang ginagawad sa akin.“Grabe, ang taas pa naman ng tingin ko sa kanya.”“Akala ko pa naman mabait. Inakala ko pa nga si Gio ang dahilan o 'di kaya ay nag-cheat sa kanila, e.”“True! Baka siya talaga ang cheater at reason bakit sila naghiwalay ni Gio. Nadamay pa tuloy si Andrea.”“Hay, napakasayang niya naman.”I bit my lips hard but I
Pinilit ko ang aking sariling tumayo. Inalalayan ako ni Mommy ngunit kaagad ko siyang tinulak. I don't need anyone's sympathy to me. Punong-puno ng galit at puot ang puso ko. I was fooled. I was manipulated. My whole life is a lie. Everyone around me is manipulating me. Fvck.“Izzy, anak—”“Anak?” Walang humpay ang pagpatak ng luha sa aking mga mata. “You still call me anak, Mommy? After selling me?!”“Izzy, makinig ka muna sa akin...”Katulad ko, puno na rin ng luha ang kanyang mga mata. Sumasakit ang tagiliran ko ngunit hindi ko ito binibigyang pansin. Nakatitig lamang ako sa kanila habang lumuluha. I lost all my composure. Hindi ko na alam kung ano ang dapat kong maramdaman para sa kanila. Kung dapat ba akong magalit. Ngunit parang mas nangingibabaw ang awa ko sa aking sarili. I feel so pity of myself. Niloloko na pala ako ng mga taong nakapaligid sa akin."So all this time...all this time hindi niyo talaga ako pinakasal sa kanya dahil nag-aalala kayo sa aking kinabukasan. It's beca
"Pierce.." I mumbled.Narinig iyon ni Leon kaya agad siyang lumayo sa akin. Nilingon niya'ng panandalian ang kanyang kapatid bago muling bumaling sa akin bago tipid na ngumiti. At nagulat ako sa sumunod niyang ginawa. He kissed my forehead in front of my husband!"I'll go check on something. Just call me if something happens. Kumain ka na rin. Don't hunger yourself," he said before he stood and face his brother.Pansin ko ang pagsusukatan nila ng tingin. Gusto kong sitahin si Leon ngunit wala akong sapat na lakas para magsalita nang may kalakasan. At isa pa, gutom ako. Ilang araw din akong nakaratay dito at walang kinakain. Hindi ko dapat hinahayaan ang sarili kong magutom. Lalo na ngayong alam kong...may munting buhay ang nasa sinapupunan ko.I still can't believe this. I am pregnant. May baby sa tiyan ko. The reason behind my weird behaviors these past few days. And heck.. I'm still nineteen. Masyado pa akong bata para magdalang-tao. Pero anong magagawa ko? It's my fault. I was so ca