“Well, you’re right anyway. Siya nga pala, hindi ka ba busy sa susunod na araw. Palagi ka kasing busy kapag pinupuntahan kita sa kompanya niyo eh.” Parang nahihiya pa niyang saad, inisip ko naman kung marami ba akong gagawin sa susunod na araw pero hindi ko pa naman malalaman iyun ngayon.“I don’t know, why?” tanong ko sa kaniya baka kasi may gusto lang siyang sabihin sa akin.“Kung pwede ba kitang makausap kahit saglit lang.”“Itext na lang kita kapag wala akong masyadong gawa tapos sabihan mo na lang ako kung saan tayo magkikita.”“Really?” tumango naman ako sa kaniya na ikinangiti niya. Nag-usap usap pa kami tungkol sa ibang bagay habang nakamasid sa paligid namin. Palagi na lang ganito ang nangyayari kapag dumadalo kami ng party. Sa umpisa kaunting pagbati lang at pasasalamat pagkatapos naman ay bahala ka na kung sino ang kakausapin mo. Muli akong sumimsim sa hawak kong wine, naka

“Paano mo ba malalaman? Kapag ba sinabi ko sayong may anak ako ngayon maniniwala ka? kapag ba ipinakilala ko sayo si Chris bilang anak mo, paniniwalaan mo ba ako? ni wala ka ngang maalala Darren eh. Wala kang maalala sa akin kaya paano ka maniniwala na nagkaroon tayo ng anak? ayaw kong saktan si Chris, kilala ka niya pero ang sarili niyang ama ay hindi siya kilala. Ngayon, sabihin mo sa akin kung paano ko ipapakilala o sasabihin ang tungkol kay Chris? Wala kang maalala Darren.” Wika ko sa kaniya, natahimik naman siya sa sinabi ko. Totoo naman yun lahat, balak ko namang sabihin yun sa kaniya eh dahil gustong gusto na siyang makita at makilala ng anak namin pero simula ng malaman kong wala siyang maalala sa akin ay sinabihan ko si Louie na manatili na lang muna si Chris sa Paris, isama mo pa ang ugali niya.“I understand pero sana man lang sinabi mo sa akin ang tungkol sa kaniya ng malaman kong mag-asawa tayong dalawa.”“Para saan pa Darren?

Naghihintay naman sa waiting are si Nick at si Joyce hanggang ngayon ay nanginginig pa rin ang mga kamay ni Joyce na may bahid ng dugo ng kapatid niya. Napatayo naman si Nick ng makita niya si Darren na mabilis na tumatakbo papalapit sa kanila. “Where’s Trina? Ano bang nangyari? Bakit siya naaksidente?” sunod sunod  na tanong ni Darren sa sekretarya niya pero wala itong maisagot sa kaniya. Inis na nasuntok ni Darren ang pader dahil nag-aalala siya para rito. Bakit ba kailangan pang mangyari ng lahat ng ito? Hindi mapakali si Darren sa kinatatayuan niya dahil wala pa ring lumalabas na doctor kung saan ipinasok si Trina. Sobra ang pag-aalala niya para rito. “What happened? Where’s my daughter?” hingal na hingal ding tanong ng Daddy ni Trina. “Dad,” mahinang saad ni Joyce, mabilis naman siyang dinaluhan ng ama at nag-aalala ng makita niya ang dugo sa kamay ni Joyce at ang ilang nasa damit nito. “What happened? Bakit may dugo ka?” nagpapanic

“Mommy!” sigaw na sa akin ng anak ko, sumunod naman si Darren na pumasok at napatingin sa aming dalawa ni Lyndon. “Mauuna na ko Trina, I’m glad that I met you again. Kita kita na lang tayo kapag nagkaroon ako ng oras na magbakasyon dito.” “Lyndon,” tawag ko sa pangalan niya ng tumayo na siya. Diretso ko naman siyang tiningnan sa mga mata niya at ngumiti. “Thank you, thank you for being my friend kahit sa maikling panahon lang. Alam kong mahahanap mo rin ang babaeng para sayo, yung babaeng mamahalin ka kung paano ka magmahal. You’re a good man at wala ng hahanapin sayo ang isang babae.” “But you didn’t like me back.” Pagbibiro pa niya sa akin kaya natawa ako. “Yah.” Napalingon na lang kami kay Darren ng lumapit na ito sa akin at tumayo sa tabi ko. Napapailing na lamang si Lyndon sa kaniya. “Ito na ba ang anak niyo?” bahagya naman siyang yumuko para magpantay ang tingin nila ni Chris. “Hi baby, ang cute cute mo naman.” Wika niya kay Chri

*** Mabilis na lumipas ang mga araw, unti-unti na ring natutuyo ang mga galos ko. Simula ng magising ako sa hospital ay hindi ko pa nakikita si Ate Joyce, kamusta na kaya siya? wala kayang nangyari sa kaniya? hindi ko na kasi nalaman dahil mabilis akong nawalan ng malay. Nakabalik na rin ako sa kompanya at pinagpatuloy ang mga naiwan kong trabaho. Hindi ko rin napapansin ngayon dito si Darren, busy siguro dahil nacancel noong nakaraang linggo ang desisyon para sa bagong chairman ng kompanya dahil sa nangyaring aksidente sa akin. Pwede niya namang ituloy yun, hindi naman malala yung nangyari sa akin pero pinacancel pa niya edi chairman na sana siya ngayon kung lahat ng nasa board ay sang-ayon sa kaniya. “Come in” saad ko ng may kumatok sa pintuan. Nilingon ko naman kung sino yan saka niya ako nginitian. “Mabuti naman at okay ka na, pasensya ka na kung hindi na kita nadalaw sa hospital.” Wika niya. “Pwede ba kitang makausap? Kung pwede lang humingi kahit kaunti