Lahat ng Kabanata ng My Paper Wife: Kabanata 41 - Kabanata 50

Lisa POV Pinagbuksan niya ako ng pintuan ng kanyang sasakyan. Bumuntong hininga muna siya bago ito sinara. Umiwas ako ng tingin nang umikot siya papunta sa driver seat. Hindi ko siya pinapansin hanggang sa mag-simula na kami sa aming biyahe. Isang beses niya ako nilingon bago kami makalagpas sa malaking gate ng mansyon. Sinipat niya ang seatbelt ko kung nakalagay ba ito nang maayos. Inirapan ko ito nang palihim. Nilagay ko na ang seatbeat ko bago pa man siya makapasok dito sa kanyang kotse. Kung dati ay siya ang nagkakabit nito sa akin kung nakakalimutan ko, ngayon, ako na. Ayaw kong lumalapit siya sa akin. Naiinis ako. Walang imikan sa aming dalawa hanggang sa makarating kami sa hospital kung nasaan ang nanay. Naka-sunod sa amin ang sasakyan ni Mommy. Hindi siya sa amin sumakay dahil maghihiwalay na kami ng mga lakad matapos naming bisitahin si Nanay. Pupunta siya sa isang branch nila sa Taguig. Surprise visit daw ito sa restaurant nila doon. Kami naman ni Fier, ewan ko kung tuloy

Lisa POV Naging mabilis ang mga araw sa pag-aasikaso ng aming kasal. Isang linggo na lang ang hihintayin namin. Nakakapagod man sa parte ko, sa aming lahat, kay Mommy na isa rin sa mga nag-aasikaso at todo rescue kapag walang Fier na pupunta para samahan ako sa mga dapat ayusin namin na mag-kasama. Ewan ba, kung kailan na akala ko okay na ang lahat saka pa may mga ganitong problema. Lagi niyang sinasabi na okay lang ang lahat na wala ako dapat ipag-alala ngunit. . . namimiss ko na ang asawa ko. Isang linggo ko na siyang halos ‘di nakakasama. Matutulog ako na wala pa rin siya, gi-gising ako na wala na siya. Umuuwi naman siya, ‘di ko na nga lang namamalayan. Makikita ko na lang kinabukasan ang mga pinagbihisan niya, maging ang mga gamit niyang na bago na sa ayos. Naaawa ako sa kanya, sobrang pagod na siya. Pagod na pagod. Minsan pinuntahan ko siya sa kanyang opisina, saktong nasaksihan ko kung paano siya magalit sa mga empleyado niya. Pinatalsik niya ang iba sa mga ito. Naaawa man ako

Lisa POV Sabay-sabay kaming kumain ng hapunan. Late man, naging maayos naman. Kasama namin sa hapag ang mga kasambahay na ngayon pa lang din kakain ng kanilang hapunan dahil sa ginawa kong pagtatago. Hindi man ito ang unang beses na kasabay ko ang mga naglilingkod ng tapat sa amin dahil madalas ito mangyari lalo na noong nai-iwan ako mag-isa dito sa mansiyon kasama sila. Nakakataba naman ng puso na makitang pantay-pantay ang turing nila sa gaya naming mahihirap. Kaya naman ang iba sa kanila lalo na sila Manong at Manang na dito na tumanda. Dito na rin sila nagkakilala at bumuo ng sarili nilang pamilya. Hindi na ako pinatulong pa nila Manang sa kusina matapos namin maghapunan. Hindi ako pumayag at nagpumilit pa kahit na kulang na lang ay hilain nila ako palayo sa kusina. Pakiramdam ko kasi, ang panget naman ‘yung aalis na lang ako basta sa isang katerbang hugasin. Hindi na nga ako nakapagluto ng hapunan namin dahil sa pagkainarte ko kanina. Tapos, ito— ayaw pa nila ako patulungin. “

Lisa POV Sa isang hotel na kami tumuloy ng huling gabi bago ang kasal namin. Lahat ng mga inimbitahan dito na rin tumuloy. Ayaw ni Mommy na magkakalayo-layo pa kami. Naging bridal shower ko na rin ang gabing iyon. Hindi iyon bridal shower talaga, kasi parang naging isang reunion ang gabing iyon para sa amin. Nandito sila Marie at ang pamilya niya. Sumabay na din papunta dito si Lira. Nalungkot ako nang hindi sumama ang kuya nito. Masama pa rin daw kasi ang loob nito sa biglaang pagpapakasal ko. Kahit ganoon man, naging masaya pa rin ang gabing iyon. Kainan, tawanan, kwentuhan. Nandoon din kasi si Manang Dyosa na ipinagpapasalamat ko na nandiyan siya. Siya ang nagbantay kay Nanay kahit na meron naman na itong makakasama. Naging magka-kwentuhan din sila buong gabi. Ang saya nga ni Nanay, nakiki-join sa mga kakulitan ni Marie. Parang dati lang. . . . noong wala pa itong ini-indang sakit. Walang naging bachelor’s party si Fier, ‘di gaya ko. Ayaw naman niya noon, kahit na pwede niyang ga

Lisa POV Naiiyak na ako sa mga nangyayari. Gusto kong isipin na joke lang ang lahat ng ito. Gusto kong isipin ang mga binuo naming pangako at pangarap ni Fier bago pa man maganap ang pinakahihintay naming araw na ito. Pinakalma ako ng mga kasama ko sa sasakyan. Maging sila nag-aalala sa aking pag-iyak ng sobra. Nadagdagan ang mga nagbabantay sa amin sa labas ng sasakyan. Kanina ko pa gustong lumabas dito ngunit ayaw nila ako pababain. Pinipigilan nila ako pumasok sa loob ng simbahan kung saan nandoon pa ang mga bisita at mga magulang namin. Gusto ko silang makausap. Kanina pa kami dito naghahantay ng balita. Sawang-sawa na ako sa mga salita nilang kumalma lang ako at sila na ang bahala. Pero lintik na ‘yan! Tang ina! Hindi ko alam kung nasaan ang groom ko. Dapat sa mga oras na ito nasa reception na kami at nagsasaya bilang bagong kasal pero ito— wala akong magawa. Walang makasagot sa akin kung bakit nawawala ang asawa ko. O, baka naman ‘di talaga siya nawawala. Baka tinakbuhan na n