All Chapters of My Paper Wife: Chapter 51 - Chapter 60

Lisa POV “A-ako muna maliligo?” Lihim akong napamura nang masabi iyon. Kinakabahan talaga ako! Agad bumalik sa alaala ko ang nangyari kanina sa chopper. Napalunok ako. Umiwas nang tingin sa kanya. Ngayon ko naramdaman ang hiya sa piloto at ko-piloto nito. Sa chopper palang— shit! Nakakahiya talaga. Para kaming mga bampira na uhaw na uhaw sa dugo ng bawat isa. Pagkasakay namin doon, hinawakan niya ang kamay ko. Dahil gabi na mistulang mga bituin ang mga ilaw sa ibaba namin. Ang ganda sa mata. Sama mo pa ang malamig na simoy ng hangin. Pinasandig niya ako sa kanyang balikat, habang hinahaplos ng kanyang kamay ang daliri kong may suot na bagong simbolo ng kasal namin. Paulit-ulit niyang sinasabi kung gaano niya ako kamahal. Parang sasabog ang puso ko nang halikan niya ako sa aking labi. Ang unang halik banayad at may pag-iingat. Nang mga sumunod, tumutugon na kami sa sinasabi ng aming nararamdaman para sa isa’t isa. “Okay, babe. May kakausapin lang ako sa phone.” Tumango lang ako s

Lisa POV Like what Fier said, sinulit niya ang mga araw na kami lamang. Hindi pa kami lumalabas ng aming kwarto nitong mga sumunod na araw. Napagkasunduan namin na no phone, no news and no drama habang nasa honeymoon kami. Wala kaming balita sa labas bukod sa kinakamusta namin ang kalagayan ni Nanay na nasa mansiyon na ngayon para doon ipagpatuloy ang kanyang gamutan. Nasa last stage na siya ng chemo niya and we’re hoping lumakas pa siya para sa hinihintay niyang mga apo. Sana may milagrong dumating sa kanya. Mommy promised na babantayan niya si Nanay habang wala kami. Nakakatuwa, alam kong masaya si Nanay na kasama si Mommy. They bond like sisters. Kung kaya lang ni Nanay maggagala— naku, baka kung saan-saan na sila nakakarating ngayon. Buong araw kaming nagpapahinga at buong araw din muling magpapakapagod. Hindi niya ‘ko tinigilan. Magkatitigan lang kami, alam mo na ang susunod na mangyayari. Mayakap niya lang ako sandali, alam mo na ang susunod niyang gagawin. Mapalapit lang kami

3rd Person POV Mula sa saksakyan nanggagalaiti na siyang makarating sa hotel para manumbat. Hindi niya sinasagot ang kanyang tawag at maging ang allowance na dapat nitong ibigay ay nawala na din. Ilan beses siyang nagtangkang kausapin ito sa telepono ngunit umiiwas siya. Wala din ito sa opisina niya. Kalat na ang nangyaring trahedya tungkol kila Fier at Lisa. Marami na ding espekulasyon na lumalabas sa media. Kaliwa’t kanan ang mga nadadawit. Ang problema sa kumpanya ng mga ito ay lumalala pa. Ang ibang mga kakilala niyang tumiwalag, ngayon ay bumalik sa kumpanyang pamamahala ni Fier. Niloko sila ng mga shareholders at ito— malapit nang mabunyag ang mga ginawa nilang kasamaan sa mga ito. “Why are you avoiding me? I’ve been calling you for a fucking forever and you’re just here, drinking and wasting?” padabog niyang binagsak ang pintuan ng kwarto. Nag-vibrate ito sa buong kwarto sa lakas ng impact. Binalibag niya ang kanyang hawak na Hermes bag sa sofa-ng nandoon. Naghihintay sa itu

Lisa POV Hindi ako kuntento. Ramdam at alam kong kulang ang mga binibigay niya sa aking inpormasyon. May mga tinatago pa siya sa akin. Ayaw niya itong sabihin ng buo dahil ang akala niya mag-aalala lang ako. Well, I do! Sinong hindi? Hindi ba parte din ako dito? Ako itong muntikan mamatay. Luckily, prinotektahan lang naman niya ako pero hindi ibig sabihin noon habang buhay na lang ganito. Isa pa, asawa niya ako. Asawa. Dapat walang lihiman. Paulit-ulit na lang bang ganito? Ganito din ang ginawa niya sa akin noong nagsisimula pa lang kami. Nagkibit balikat ako nang lumapit siya sa aking tabi para bigyan ako ng isang halik sa aking noo. Gabi na at oras na para magpahinga ako. Alam kong any time e-epekto na sa akin ang gamot na pinadaan ng doctor sa swero ko at hindi nga ako nagkamali. Matapos niyang sabihin ang salitang nagpalambot sa puso ko, unti-unti na ako muling tinatawag ng kadiliman. “I love you too,” mahinang anas ko. Sana umabot sa kanyang pandinig. “Lisa! Please, don’t!”

Lisa POV Nagising akong masakit ang ulo ko mula sa magdamagang iyakan. Wala na akong katabi sa higaan, napalingon ako sa banyo nang marinig ang shower. Nahiga akong muli. Sa araw-araw wala akong lakas para gumising. Nakakapanghina. Another day of pain and longing. Mas tanggap ko pa kung nawala si Nanay sa itinakda ng Diyos sa kanya. Sabi ng doctor niya sa probinsya, 6 months. Then, dahil sa pera at galing ng mga doctor dito sa Manila, she’s blessed to extend hanggang sa isang taon. Alam ko naman na wala nang pag-asa dahil sa mga damage ng organs niya due sa sakit niya, pero umaasa pa rin ako sa himala. Ang sabi ng mga doctor, himala nga na tumagal pa siya ng isang taon, wala man buhok, nangalagas man ang mga ngipin, pumayat, ngunit may sign ng kanyang paggaling. Kaya hindi ko matanggap na sa isang iglap, nawala siya dahil sa kagagawan ng mga taong walang puso. Hindi dapat ganoon, e. Masaya dapat kami ngayon. Kasama pa dapat namin siya ngayon hanggang sa huling sandali niya. “Happy