Narinig ko ang malakas na tawag ni Andrew  mula sa kusina. Hindi ko klaro ang pangungusap niya dahil nasa loob ako ng banyo naliigo. Paglabas ko mula roon, mukha niya kaagad nag bumungad sa akin. He was just like a dragon waited to fire in its enemies. "What's wrong with you? Mahirap bang magtrabaho dito sa bahay mo ngayong day-off?" tanong ko while maglakad-lakad, iwiisik-wisik ang buhok at pinupunasan iyon para madaling matuyo. "Madalas ka nang makakalimutin, Trinah. Kahapon, nakalimutan mong isarado ang grill sa lababo after mong gamitin. Ngayon naman, naliligo ka habang naka 1 minute timer lang ang oven toaster." "Ay oo. May pinainit pala akong soup doon. Naku! pasensya na mahal kong Andrew, matanda na yata ang partner mo," palusot ko na totoo namang nakalimutan ko talagang may nilagay ako sa oven toaster na pagkain. Kumbaga, dinaadya ko na ang sarili ko sa minsang napapansin kong kondisyon ko. Niyakap ko na lang ang asawa ko at naglambing

Masayang ipinagdiriwang namin ang kaarawan ni Amie kasama ang mga kapamilya ng mga Perrie. Lubos silang nagpasalamat sa magandang ideya ko na sa wakas ay nakalaya ang pamilya mula sa hapis ng kanilang puso sa nakaraan. Ngunit sa kabila ng kasiyahan ay may kaakibat na trahedyang dumating sa amin. Sa gitna kasi ng palarong inihanda namin ay biglang inatake sa puso si Mr. Adamo. Dali-daling dinala namin siya sa ospital para maagapan ang kaniyang dinaramdam. Mabuti na lang mabilis ang takbo ng sasakyan namin at nakaabot pa kami sa saktong oras na agad ay nagamot siya ng mga doktor. Pagkatapos siyang tiningnan ng Mga eksperto, ibinalita sa aming kailangan daw salinan ng dugo ang pasyente. "Mrs. Adamo, hindi po ba ninyo alam ang tunay na kalagayan ng iyong asawa?" pagtatanong sa kaniya ng doktor. "A-ang alin?" Ang alam ko lang ay namamanhid ang mga tuhod at paa niya, kaya nahihirapan na siyang maglakad. Bukod doon, wala na akong ibang alam sa s

Panay sunod ako kay Andrew dahil sa hindi niya ako inatubiling pansinin. Dedma lang ako lagi at walang kibo.lang siya sa tuwing tinatanong ko siya. Ilang araw along naging sunod-sunuran sa kaniya. Sa pagpunta sa office niya, sa pagdala ng baon niya, at pinadeliveran ko siya ng flowers and chocolates baka sakaling mapabago ko ang isipan niya. Tumagal iyon ng apat na araw.Nasaktan ako, nanlumo, at nanlupaypay sa hindi niya pagpapahalaga na sa akin. Hanggang sa nainip na ako. Kaya, itinuon ko na lang ang sarili sa business ko. Nalibang na sana ako sa aking pinagkakaabalahan nang may dumating na balita mula kay Dahlia."Trinah, may problema tayo," ani niya.Mabilis ang naging paggalaw ng katawan at isip ko sa narinig kong pangungusap na iyon mula sa kaniyang bibig na para bang nararamdaman kong may kakaibang nangyayari sa paligid ko."Ano iyon?" usisa ko.Rinig ko ang malakas na kabog ng puso at bilis ng pintig ng pulso ng kaibigan ko. Siya ang naging assistant ko sa mga negosyo ko. Kaya

Nanlaki ang mga mata ng lalaking bumungad sa akin pagbukas niya ng pinto. Basang-basa kami ng anak ko ng ulan dahilan para papasukin niya kami sa loob. Giniginaw ako sa sobrang lamig buhat ng kalahating oras na nilakad ko pa ang lokasyon ng kapatid ni Andrew."Ano bang naisip mo, Trinah, at nagpaulan kang pumunta rito? Dinamay mo pa ang cute na baby na iyan," ani niya, sabay abot ng tuwalya sa akin.Tahimik lang ako. Pinunasan ko ang basang buhok ko at hinubad ang mga saplot ng anak ko. Kasunod ay pinaikot ko ang isa pang tuwalya sa katawan niya para hindi siya ginawin. Wala akong dalang gamit kahit isa, kaya wala kaming masusuot ng anak ko. Ang totoo, nahihiya talaga ako na lumapit kay Nathan dahil sa masalimoot kong karanasan sa kaniya. Subalit, binabaan ko na lang ang pride ko at sinubukang maging malumanay ang pakikitungo ko sa kaniya."Pasensya ka na, Nathan, kung naabala ka namin ng anak mo. Wala na kasi akong ibang malalapitan bukod sa iyo."Nabitawan niya bigla ang phone niya

Bakas sa mga mata ni Amie ang pagkabigla. Napaatras lang siya ng dalawang hakbang nang nanginginig habang pakurap-kurap na nakatitig sa akin. Tila hindi siya mapakali at iniisip ko tuloy na baka nagkamali lang ako ng akala sa panyo na baka kapareho lang iyon sa akin. Ngunit, isang sulyap ko pa'y nakita ko ulit ang burda ng isang pangalan na parehung-pareho sa akin.Nakita kong tumulo ang luha ni Amie, kaya inabot ko na iyon sa kaniya."Ahm, Amie, may problema ba sa sinasabi ko? Puwede mo namang gamitin 'to ngayon, or ano ba—"Hindi pa rin siya kumalma. Patuloy pa rin ang kaniyang paghikbi nang 'di ko maisip ang dahilan nito. Ang ginawa ko na lang ay pinunasan ko ang mga luha niya gamit ang panyong iyon na ito nama'y pinigilan niya ng ilang segundo pa lang. Pagkatapos ay nakatitig pa rin siya sa akin habang panay iyak. Umatras siya, at pilit na dumistansya sa akin. Ako nama'y gustong lapitan siya para alamin ang kaniyang problema ng kaniyang pag-iyak, subalit akmang hahakbang pa lang