Andrew's POVAng postura, pananamit, at ang buong katawan niya'y nakikilala ko kahit nasa kalayuan man siya, lalung-lalo na no'ng isang metro lang ang pagitan ko sa kaniya. Hindi ko siya maggawang kausapin ni lapitan man dahil kasama ko si Antonette. Ayaw kong masira ang araw niya dahil sa akin.Pagkatapos ng isang panayam na dinaluhan namin ni Antonette para sagutin ang iilang katanungan tungkol sa naudlot naming kasal noon na isasagawa ulit, ay dumiretso na ako sa paghahanap kay Trinah. Dala ko ang papel na naglalaman ng katunayan na anak ko si Fin para sana ipakita kay Trinah at ipapahayag sa kaniya na paninindigan ko siya kahit hindi man kami magkasama.Hindi ko siya nakita sa opisina niya; tanging sekretarya lang ni Ms. Jazmine ang tinanong ko."Miss Janette, saan po ba si Trinah?"Kahit abala'y dumungaw pa rin siya at ibinaba ang salamin sa mata, saka tumugon ng, "Ewan ko. Hindi na siya bumalik after niyang maglunch. Ganoon naman iyon, eh. Laging nawawala... Palibhasa, paborito

Trinah's POVItinakbo ako ni Andrew papuntang Vinzons Bay Park, kung saan makikita ang mga buhay na species mula sa dagat gaya ng iba't-ibang isda, mga pagong, mga dugong, at iba pang nilalang na inilagay sa isang malaking aquarium. It was my first time na makita ang mala-enchanted na lugar na iyon na akala ko'y sa imagination ko lang, subalit nakikita ko nang personal nang malapitan.Habang nakaupo kami, napatanong ako sa kaniya, "Bakit mo ba ako dinala rito?" Pinakalma muna niya ang kaniyang lalamunan bago sumagot nang malinaw. Tumabi siya sa akin at nagsabing, "May babae kasing nagsabi sa akin na pangarap niya ay makakita ng ganito kagandang tanawin mula sa imahe ng dagat na inilagay sa iisang sanktuaryo."Napangiti ako. Alam kong ako ang tinutukoy niya. Oo, matagal ko nang nabanggit iyon sa kaniya. Iyong time pa iyon na matiwasay pa ang pagsasama namin. Nabasa kasi niya ang diary ko na mahilig ng aquarium ang mga magulang na kumupkop sa akin noong bata pa ako. Kaya, nais kong mag

"Trinah's POVAraw iyon ng Sabado, nang dinala ko si Fin sa palengke dahil may emergency kina Dahlia. Walang magbabantay sa anak ko, kaya, ako muna ang nagtitiyagang nagkakarga sa kaniya. Matapos kong bumili ng mga pagkain sa palengke, ay dumiretso na muna ako sa convenience store para bumili ng gatas at iba pang pangunahing kailangan naming mag-ina.Papasok na sana ako sa entrance, nang biglang nagpupumiglas si Fin sa kamay ko at binaklas niya ang pagkakahawak ko sa kaniya. Natumba siya sa senementong lupa. Bago ko siya maipatayo, may lalaking tumigil mismo sa harapan niya ang tumulong sa kaniya tumayo."Okay ka lang ba, baby," sambit ng isang lalaki habang panay punas ng dumi sa kamay ni Fin gamit ang wipes na binunot pa niya sa loob ng kaniyang maliit na bag.Ngumiti si Fin at niyakap siya. Guwapo siya, matipuno ang katawan, may katamtaman lang ang taas, at maputi ang balat; mga katangian niyang bumighani sa aking kumikislap na mga mata. Kasing-tulad niya si Andrew kung tumindig at

"Who is really Mr. Awman, in your past life, mom?" Diretsahang tanong ko sa kaniya."My past lover.""Ama ko ba talaga siya?""Oo." Bumuntong-hininga muna siya at nagpatuloy na sinabing, "Teka, bakit mo ba natanong iyan? Nakausap mo na ba siya tungkol sa katauhan mo?"Itinikom ko lang ang bibig ko sabay umirap, pahiwatig na ayaw ko nang magsalita, bagay na madaling naintindihan niya.Nilapitan niya ako ulit sabay sabing, "Saan—"Hindi niya naituloy dahil pinigilan ko siya kaagad. Pinabalik ko siya sa kaniyang kinauupuan at inulit kong muli ang pagtatanong sa kaniya."Mrs. Adamo, sagutin mo 'ko. Ama ko ba talaga siya?" Naging matalim na ang pagtitig ko sa kaniya at pati na rin ang pagsasalita."Oo. Oo," ganito pa rin ang sagot niya.Nagalit na ako sa kaniya. Hindi ko kasi makuha kung bakit hindi pa rin niya amining nagsisinungaling siya o baka nagkamali lang talaga ako ng pinaniniwalaan.Kinagat ko na ang aking labi dahil hindi ko mailabas ang galit sa loob ko. Kailangan kong magtimpi

Andrew's POVHindi nagbago ang aking pagtingin kay Trinah nang makita ko siya, kahit ang suot niyang gown ay medyo luma na. Maganda kasi pa rin siyang tingnan sa simpleng aura niya. Sinubukan kong lapitan siya upang tulungan siyang patahanin ang anak namin, subalit pinigilan ako ni Antonette. Ang sabi niya, "Huwag ngayon Andrew, nakakahiya sa mga bisita ni Jazmine."Matagal ng magkaibigan si Jazmine at Antonette. Simula high school hanggang college ay magkasama na silang lumalaki at nag-aaral sa iisang unibersidad. Kaya, nirerespeto ko ang mahalagang okasyon ng kaibigan niya.Nilunok ko na lang ng laway ang nararamdaman kong awa sa mahal ko dahil hindi ko siya maggawang alalayan o matulungan.Nakita kong lumapit sa kaniya si Richard, ang best friend ko. Nabuhayan ako ng loob na sa kabila ng kakulangan ko sa mag-ina ko ay napunan iyon ng kaibigan ko. Nakatanaw lang ako sa kanila habang naaaliw sa ngiti at halakhak ng anak ko."Anak, ako sana ang aaliw sa 'yo ng gan'yan," sabi ko sa s