Flashback"Just walk casually and let me handle all of them. Smile if you have to but never answer their questions. You get me?"Wala na akong nagawa kundi tumango sa bulong ni Cholo. Paano pa kasi ako makakapalag kung hindi niya ako binigyan ng pagkakataon na tumanggi dahil hinila na niya ako palabas sa sasakyan papunta sa napakalaking gate ng isang napakagarang mansiyon kung saan ay maraming mga nasa media na ang nasa labas at naghihintay sa amin.Ang unang plano ay isang pagtitipon na naman ng mag-anak na Gastrell pero imbes na sa mansiyon ay sa labas na. Kailangang makita kami ng mga binayarang mga journalists ng ina ni Cholo para mailathala ang mga litrato kinabukasan para matapos na rin ang mga haka-haka. Papaunlakan din namin ang isang ambush interview para ipahayag sa lahat na kasal nga kaming dalawa. Pero ang lahat ng iyon ay biglang hindi natuloy dahil tumawag ang mama ni Cholo kaninang nasa sasakyan kami para sabihin na nagbago na ang venue. Sa halip na sa restaurant ay sa

Flashback"Still cold? Should I hug you tighter?"Umiling lang ako sa tanong ni Cholo saka nagsumiksik sa tagiliran nito. Nakauwi na kami sa tinitirhan namin mula sa dinner sa restaurant sa isang mall. Hindi na kami sumamang kumain sa ina nito dahil alam naman ni Cholo kung paano ako tratuhin ni Donya Teodora. Mabuti na lang talaga at napakamaalalahanin nito. Ginagawa nito ang lahat para hindi ako maipit ng pamilya nito."Karina..." bulong nito sa may tenga ko kasabay ng isang halik sa may bumbunan ko."Bakit?" bulong ko rin nang hindi nagtataas ng tingin dito.Alam ko ang ibig nitong gawin. Nararamdaman ko sa bawat gabi na nagtatabi kami sa iisang kama. Ibubulong niya ang pangalan ko tapos hihintayin ang sagot ko. Sa mga gabing iyon ay hindi ako sumasagot. Ngayon lang dahil... Baka ito na ang huli.Tumaas ang kamay nito sa tenga ko at pinaglaruan ito."After all of this, can I still see you?"Pumikit ako at kinagat ang dila. Pinigil ko ang pagpatak ng mga luha. Nang mahamig ang saril

Flashback"At the exit of Cerro Roca, may itim na van na susundo sa iyo. Sumama ka sa kanila dahil sila na rin ang kukuha sa ama at kapatid mo. Ihahatid ka nila sa lugar kung saan mananatili kayo until I order you to leave soon. Kailangan ko lang siguraduhin na hindi kayo tatakas."Pinahid ko ang mga luha sa mata habang mataman na nakikinig kay Ymir. Nang masiguro kong mahimbing na na natutulog si Cholo ay umiskapo na ako patungo sa mansiyon ng mga Asturia. Ang bilin ni Ymir sa akin ay kakatagpuin niya ako guardhouse ng mansiyon. Ngayong gabi ang usapan namin ng kapatid ni Elizabeth na aalis na ako. Hindi ko alam kung ano na ang mangyayari pagkatapos nito pero iisang bagay lang ang alam kong siguradong mangyayari. Magagalit sa akin si Cholo at isusumpa niya ako dahil hindi ako tumupad sa usapan namin. Ako na nangakong tutulungan siya. Ako na nagsabing hindi ko siya iiwanan ay nauna nang lumayo.Labag man sa aking kalooban ang gagawin ay wala na akong magagawa pa. Ito na ang itinakda

FlashbackIlang linggo rin kaming parang mga hayop na nakakulong sa loob ng malaking hawla. Hindi kami makalabas ng malawak na lupain dahil nakabantay ang mga armadong tauhan ni Ymir sa paligid nito. Nang minsang nagtangka akong pumuslit para makahanap ng tulong ay iniumang sa akin ng isang lalaki ang baril nito. Namumutla at nanginginig na wala na akong nagawa kundi bumalik sa bahay. Mabuti na lamang at kahit papaano ay may nakaimbak na pagkain sa loob. Hindi kami magugutom sa mga susunod pa na araw.Pero ang higit kong ipinagaalala ay ang kalagayan ni tatay. Wala akong balita kung ano na ba ang nangyari sa kaniya, kung nasaan ba siya at kung maayos ba siyang nakakakain. Miss na miss ko na ang ama. Mag-dadalawang buwan ko na rin siyang hindi nakita magmula noong bumalik ako sa Cerro Roca.Mababaliw na ako sa kakaisip kung napa'no na ba siya. Kahit anong pakiusap ko sa mga nagbabantay sa amin ay ayaw nila akong pagbigyan na kausapin si Ymir. Kahit ilang beses na akong lumuhod, umiyak

Flashback"Uy ate, nakauwi ka na pala. Saan si tatay? Nagluto ako ng paborito niyang adobong kangkong. Nilagyan ko ng maraming karne. Binigyan ko na rin ang mga kaibigan mo sa labas. Sandali lang at iinitin ko ang ulam sa kalan."Masiglang tumayo si Diego at kinuha ang tinakpan na plato sa lamesa. Sinundan ko lang siya ng tingin hanggang sa makalabas ito ng pinto.Paano ko ba sasabihin sa kaniya na wala na si tatay? Paano ko ba idedetalye sa kaniya na kakatapos lang namin na ilibing ang ama? Wala pa ngang tatlumpung minuto ay natapos na nila. Tinabunan na nila ng lupa si tatay at sinemento sa ibabaw. Mali pa ang spelling ng pangalan nito.Ganoon lang kadali. Ganoon lang nila kadaling nilapastangan ang ama ko. Bakit? Dahil ba mahirap lang kami o dahil nagpakita ako ng pagtutol sa kagustuhan nila? Bakit ganoon sila kadaling kumitil ng buhay? Alikabok lang ba para sa kanila ang buhay ng isang tao? Pero bakit? Oo, marami silang pera at maimpluwensiya pero tao rin sila kagaya ko. Humihing