FlashbackGusto ko na ring sumunod sa kanila kasi wala nang kwenta ang mabuhay pa. Ginawa ko ang lahat, nagpakahirap ako para sa kanila kaya ngayong wala na sila sa mundong ito, wala nang rason para ipagpatuloy pa ang pagdurusa ko.Kasi bakit pa ba ako lalaban kung wala nang dahilan? Patay na ang ama at kapatid ko. Para saan pa ang mabuhay kung wala na sila sa aking tabi? Siguro sasabihin ng iba na dapat akong mabuhay para sa sarili ko pero paano kung pati sarili ko ay sumusuko na? Buong buhay ko ay ang pamilya ang pinakasentro ng buhay ko. Sila ang naging buhay para sa akin.Ayoko na. Ayoko nang maghintay ng umaga pa. Miss na miss ko na silang dalawa. Gusto ko na uli silang makita. Gusto ko na uli silang mayakap at humingi ng tawad kasi kung hindi ko hinayaang mahulog ang puso kay Cholo, hindi pa sana sila ngayon patay. Nagpakatanga ako at nangarap ng gising.Ang akala ko ay mapanghahawakan ko ang mga salita ni Cholo na kaya niya akong pangalagaan, na poprotektahan niya ako pero na

Flashback"Karina! Karina!" Sunod sunod na katok ang nakapagpatayo sa akin mula sa pagkakasalampak sa basang sahig ng maliit na banyo. Kagagaling ko lang sa pagsusuka at umiikot pa ang paningin ko. Hinang-hina na pinahid ko ang laway at luha bago kumapit sa dingding para makatayo.Ilang buwan na rin mula ng lumipat ako ng bahay. Nanatili pa rin ako sa Sta. Barbara at naghanap ng mapagkakakitaan. Maselan ang pagbubuntis ko lalo na at nasa unang tatlong buwan pa lang ang bata pero wala akong mapagpipilian. Kailangan kong kumayod para makakain. Sa awa ng Diyos ay nakapasok naman ako sa isang karinderya bilang tagahugas ng pinggan.Mahirap. Napakahirap ang mabuhay sa araw-araw na walang katapusan ang pagod at lungkot pero kinakaya ko naman. Hahaplusin ko lang ang tiyan at magkakaroon na ako ng lakas na harapin ang buong araw. May mga umaga na halos hindi ako makatayo dahil sa pagsusuka at pagkahilo pero binabalewala ko lang iyon. Kailangan kong magtrabaho para mabayaran ang upa sa malii

Flashback"Ang guwapo talaga ng anak mo, Karina. Halatang banyaga ang ama. Ang ganda ng mata. Alam na ba ng ama niya na may anak siya? Aba! Humingi ka na ng sustento! Malaki ang palitan ng dolyar ngayon at sa mahabang panahon na wala siyang ambag, siguradong malaki na ang makokobra mo!"Hindi ko alam kung matutuwa o masasaktan sa sinabi ni Kristine kaya pinili ko na lang na ngumiti at hindi umimik. Ibinaling ko sa anak ang tingin na ngayon ay masayang nakikipaghabulan sa alagang askal ng kapitbahay.Mabilis na lumipas ang panahon. Hindi ko namalayan na sa loob ng mahigit dalawang taon ay magagawa kong palakihin at alagaan ang anak. Salat man sa pinansiyal na aspeto, sinisigurado ko naman na nabubusog ko ang anak sa pagmamahal. Naitaguyod ko naman siya nang maayos kahit na ba nagpapakaalila na ako sa pagtatrabaho bilang chambermaid sa isang di-kalakihang hotel sa bayan sa araw at mananahi sa gabi. Nakakuha ako ng anim na buwan na skill training sa TESDA na siyang dahilan kaya nakapasok

FlashbackTulala lang ako habang nakatitig sa nakakulong na si Elizabeth. Kakatapos ko lang na kunin ang anak sa punerarya at ngayon nga ay pinaglalamayan na ito sa munti naming bahay. Iniwan ko muna siya kay Kristine nang tumawag sa akin ang pulis para sabihin na kailangang akong magpunta sa presinto para magbigay ng testamento tungkol sa pangyayari. Magsasampa na rin ako ng kaso laban dito.Tumulo na naman ang mga luha ko pagkaalala sa mapait na sitwasyon ko ngayon. Parang bangungot na naman ang lahat. Sa ikatlong pagkakataon ay hindi na naman ako kinasihan ng tadhana. Nawala na naman ang pinakamamahal ko pero hindi kagaya noon na umiyak lang ako sa sulok at tinanggap ang lahat, ngayon ay determinado akong lumaban. Wala naman kasing mawawala sa akin. Kinuha na nila lahat. Wala nang natira sa akin kundi galit kaya kaysa naman humagulhol lang ako sa tabi at magmukmok, sisiguraduhin kong lalaban ako ngayon kahit na malagutan ako ng hininga. Sa gayon ay taas noo kong makikita ang anak

Trigger Warning!!!! Suicide. Stay out of this chapter if this topic triggers you. Thank you.Flashback"Karina, kanina pa tumila ang ulan. Tara na. Bukas na lang uli natin bisitahin si Errol, okay?"Hindi ko pinansin ang pakiusap sa akin ni Kristine. Nanatili akong nakatalungko at nakatitig sa lapida ng anak habang patuloy ang pag-agos ng luha. Hindi ko iiwan ang anak ko rito. Hindi ko hahayaan na mag-isa ang anak ko lalo na at mukhang uulan pa. Ayaw pa naman nito kapag malamig ang panahon. Hindi ito nakakatulog kung hindi ako kayakap."Karina, pakiusap. Umuwi muna tayo. Magpahinga ka naman kahit saglit lang. Hindi ka kumakain. Hindi ka na rin natutulog. Ilang araw ka nang ganiyan. Hindi matutuwa ang anak mo kung makikita ka niyang pinapabayaan ang sarili mo.""Hayaan mo muna ako, Kristine. Nagluluksa pa ako. H-Hindi ko pa kayang tanggapin na wala na ang anak ko." Lumipat ang tingin ko sa dalawa pang katabi na lapida kung saan nakahimlay ang ama at kapatid ko. "W-Wala nang natira sa a