“I’ll attend an important business convention in Baguio so I’ll be gone for days.”Iyon ang ibinungad sa akin ni Aziel pagkamulat na pagkamulat ng aking mga mata. Nakaupo ako sa aking kama, medyo disoriented pa. Gustuhin ko mang bumangon pero sa tuwing sinusubukan ko ay napapangiwi na lamang dahil sa matinding sakit at kirot ng aking katawan. Hindi ko na alam kung nakailang beses at kung anong oras na kami natapos dalawa. Kaya heto, parang dinaanan tuloy ng sampung truck ang gitna ng aking hita. Hindi na rin ako nagtaka pa nang bumalik na muli ang malamig na trato ni Aziel sa akin. He was done using me, anyway. Nagiging maingat at malambing lang naman siya sa akin kapag nag-iinit ang katawan niya. “Nasabi ko na kay Manang Yeta kung anong mga dapat niyang gawin dito sa bahay. Naghire rin ako ng ilang bodyguard na magbabantay sa iyo–”Nagulantang ako sa sinabi niya at nanlalaki ang mga matang nag-angat ng paningin sa kaniya. “Bodyguard?! For what?” “For your safety, Chantria.” His ey

Itinagilid ko ang aking ulo, hindi makapaniwala. Buong akala ko'y may katandaan na ang itinutukoy na anak ni Manang Yeta. Ang nasa isip ko pa naman ay isa iyong mataba, malaki ang tiyan at medyo may pagka-aroganteng lalaki pero mali pala ako.Nalaman ko rin na kasing edad lamang pala niya ang asawa ko. He was twenty-four years old already yet still can be defined as one of the most drop-dead gorgeous men I've ever seen in my whole existence. . . pero siyempre wala pa ring tatalo sa mala-adonis na kagwapuhan ni Aziel.Kung ikukumpara silang dalawa, I must say that Aziel has these stoic, ruthless and intimidating personality, while Louie has these friendly and easy to go with aura. Palagi kasi siyang nakangiti kaya mas lalo siyang nagmumukhang bata.Medyo may katangkaran din siya kagaya ni Aziel, siguro ay mga nasa 6'2. Malaki rin ang kaniyang katawan na para bang alagang-alaga iyon sa gym. Bahagyang magulo ang kaniyang buhok kahit na side parted short ang haircut. Nakadagdag pa sa kani

Hindi ko alam kung ilang oras akong nanatili at naghintay roon sa waiting shed. Panay ang tahimik na pagtulo ng aking mga luha habang nakatitig sa kawalan. Sinubukan kong luminga-linga sa kabuuan ng lugar. Madalang ang pagdaan ng mga jeep at iba pang sasakyan. Balak ko nalang sanang sumakay ng bus pabalik sa Maynila pero ngayon ko lang din napansin na wala pala akong dalang kahit na ano.Lahat ng gamit, cellphone at wallet ay naiwan ko sa kotse ni Aziel. Napabuntonghininga ako at nawawalan ng pag-asang inihilamos ang dalawang palad sa mukha. Hindi ko na talaga alam kung anong gagawin ko. What if hindi dumating si Louie? Or kung abutan pa siya ng dilim? Kung bukas na siya dumating? Paano na ako? Saan na ako pupulutin nito?Muli akong naiyak sa sobrang takot at inis. Sana lang talaga ay hindi na ako abutin pa ng dilim dito! Kapag may nangyari talagang masama sa akin, walang ibang dapat sisihin kundi si Aziel!Sa bawat minutong pumapatak ay patuloy akong nagdadasal na sana ay dumating na

Sa unang araw kong pananatili rito sa probinsya nina Aziel ay wala akong ibang ginawa kundi ang maglakwatsa kasama si Aia. Sa dinami-rami ba naman ng hekta-hektaryang lupain, plantasyon at property ng mga Navarro rito pa lang sa Quezon at Laguna, talagang kukulangin ang isang araw."You should try visiting our rest house in Sariaya, too, Chantria. Katatapos lang niyong gawin pero fully furnished na. Katulong din si Aziel sa pagdidisenyo roon, you'll like that for sure," ani Mommy Mel habang kumakain kami ng tanghalian.Ngumisi at tumango naman ako bilang pagsang-ayon. "Sige po, My. Pero hindi siguro muna ngayon dahil sa isang araw na po ang birthday ni Daddy Carl. Gusto ko po sanang makatulong–""Ay no need, Ija! We already have a team for that!" putol niya sa sinasabi ko na sinegundahan naman ni Daddy Carl."Mel is right, Chantria. Mas mabuti pang habang nandito ka sa probinsya ay masulit mo talaga ang bawat araw. Mas relaxing ang view dito at sariwa pa ang hangin, hindi kagaya sa Ma

Madalas akong tahimik at hindi lumalaban. Iniinda ang mga ibinabatong kataga. Pikit matang hinaharap ang lahat ng panghuhusga. Noon pa man, simula pagkabata, bukod tanging ina ko lang ang nagmamahal sa akin. Siya na bukod tanging nagpapasalamat dahil dumating ako sa buhay niya. Ako na kahit nabuo lamang sa isang pagkakamali, araw-araw pa rin akong itinuturing na himala, na pag-asa at sa lahat ng nangyari't pinagdaan niya, ako lamang ang tama.Ayaw ko mang maging bastos sa harapan ng mga magulang ng asawa ko, hindi ko na napigilan ang sarili. Hindi sa lahat ng pagkakataon ay mananahimik at magpapasensya ako. Lahat ng bagay ay mayroong limitasyon. Wala na akong pakialam kung iisipin nilang bastos ako, na walang modo. Wala akong magagawa sa iisipin ng iba. Sabagay, may mga tao namang kahit wala ka pang ginagawa, masama ka na.Pero ang lahat ng ginagawa sa akin ng asawa ko ang siyang nagtutulak sa akin para maging ganito ako. Simula nang iwan ako ni Aziel sa hindi pamilyar na lugar na iyo