Chapter 20

Hindi na malinaw kung paano ko inubos ang mga natitirang oras para sa araw na iyon. Buong gabi akong nagkulong sa guest room at doon umiyak nang umiyak. Ilang beses din akong sinubukang katukin ng nag-aalalang si Louie pero hindi ko siya pinagbuksan.

Aziel's words and actions were confusing. Matapos niyang sabihin na mahal niya ako, bigla na lang sa sasabihin na gusto niyang maging malaya. . . at siyempre, sino ba naman ako para ipagdamot iyon sa kaniya?

Tama na ang isang beses na naging makasarili ako. Tama na ang isang beses na gumawa ako ng maling desisyon at naging resulta rin ng pagkasira ng buhay ng ibang tao. Maaaring ngayon ay masiyado pa ring masakit at magulo sa parte ko pero umaasa akong darating ang araw na kaya ko na muling ngumiti at maging buo. Mahabang proseso pero kakayanin ko.

Siguro'y ipagpapasalamat ko na lamang na hindi kami binigyan ng isang supling na biyaya dahil doble ang sakit sa akin kung mayroon na namang isang bata na hindi mabibigyan ng kumpletong pamilya