ALIYAH'S POVMinulat ko ang mga mata ko galing sa mahimbing na pagkakatulog at ang isang pamilyar na painting agad ang sumalubong sa paningin ko. I stared at it carefully, feeling confused as to why I am seeing it here all of a sudden. Naramdaman ko ang kung anong basang bagay ang nakapatong sa noo ko. Doon ko lang napagtanto na basang bimpo iyon.Napakurap pa ako nang hindi lang iyon ang mapansin. The bed is unfamiliar. Not just that... Isang pamilyar na braso ang nakapulupot sa aking baywang. Lumunok ako at dahan dahang nilingon ang lalaking nasa likod ko.Umawang ang labi ko nang makita ang mukha ni Reid. Mahimbing itong natutulog sa tabi ko habang nakayakap sa akin ang braso. My eyes widened in disbelief. Awtomatikong naghuramentado ang puso ko dahil sa nakikita ko ngayon.Ang tagal na rin nang huli kong makita ang mukha niya. Pakiramdam ko ay nabubuhay ang lahat ng emosyong nagpapabaliw sa akin noon sa tuwing nawawala ang distansya namin sa isa't-isa...Hindi ko inaasahan na mang

ALIYAH'S POVHapon na nang magising ako. Hindi kagaya kaninang umaga, I feel more better now. Hinaplos ko ang leeg ko at napansing wala na akong sinat. That gave me a sigh of relief.Bumangon ako at pinagmasdan ang masiglang kalangitan na makikita mula sa bintana ng kwarto ko. Mukhang tapos na ang pag-uulan sa Tagbilaran. The daylight glows perfectly, and the bright sky brings nothing but a little comfort to me.Bumukas ang pinto dahilan para bumaling ang atensyon ko doon. Nakita ko si Sydney na bahagyang sumilip mula sa labas at halatang nag-aalinlangan kung papasok ba o hindi.Her eyes widened when she saw me looking at her. Hindi ko naiwasan ang pag-irap."Come in, Syd..." kalmado kong paanyaya sa kanya.She nodded slowly. Marahan siyang pumasok sa kwarto ko na parang maamong bata at tahimik na sinara ang pinto. Nanatili siyang nakatayo sa gilid no'n na tila ba naghihintay ng sunod kong sasabihin."Lumapit ka nga rito. Para kang sira riyan," sabi ko dahil kung makaarte siya, parang

ALIYAH'S POV"Gago talaga ang mokong na 'yon," narinig kong wika ni Vash nang makaalis na si Klaus habang abala ako sa paninitig kay Reid."Iniwan lang kayong saglit dito, ganyan na ang pinaggagawa niyo." pahayag naman ni Seiji."Reid..." I called him once again.He remained silent. While his jaw still clenching firmly that indicates how difficult this must be for him, he looked at me straight in the eyes. He breathed in sharply and then uttered a curse."Aliyah..." tawag sa akin ni Sydney pero ni hindi ko magawang alisin ang tingin ko sa lalaking kaharap ko ngayon."Iwan niyo muna kami." Si Reid na sa wakas ay nagsalita na rin.Huminga ako ng malalim at hinintay ang paglabas ng tatlong kasama namin. Hindi ko pa din mabali ang paninitig ko sa kanya dahil natatakot akong kapag umiwas ako ng tingin ay magsisinungaling siya.Parang may punyal na nakasaksak sa puso ko ngayon. My chest feels so heavy because of the unwanted feelings it contains due to what has been revealed to me. Pakiramd

ALIYAH'S POVNagising na lamang ako nang maramdaman ko ang paghinto ng kotse. I opened my eyes and smelled the salted air immediately. Bahagya akong nag-inat. I could feel my back aching because of a long sleep. Tumingin ako sa gilid ko at napagtantong nakarating na kami ng Panglao.My forehead creased as I turned to see the person beside me. I looked at him curiously. Bakit kami narito?"Haba ng tulog mo," komento niya habang may ginagawang kung ano sa kanyang cellphone."Kinidnap mo ako para magpunta rito?" nagtataka kong tanong sa kanya at marahang tinanggal ang seatbelt na nakakabit sa akin.Napatingin ako sa relo ko na nagsasabing alas kwatro na ng hapon. Bumaling muli ako kay Reid. Bakit kaya niya ako dinala rito?"Gusto kitang makasama bago ako bumalik ng Maynila." aniya at saka diretsong tumingin sa akin."Babalik ka ng Maynila?"He nodded. He licked his lips and removed his seatbelt too. Binuksan niya ang pinto sa gilid niya at lumabas roon. Pinanood ko siyang umikot, papunta

ALIYAH'S POVNaging subsob ako sa pagsusulat ng shorthand hanggang sa hindi ko na namalayan na lunch time na pala. Kung hindi pa ako pinuntahan ulit ni Jameson sa opisina ko ay hindi talaga ako hihinto sa ginagawa. He's all smiles when he walked inside my office, tila ba hindi mababali ang ngiti niya ng kahit sino."Pumayag ka kanina kaya heto, sinusundo na kita..." aniya, hindi pa rin mapatid ang ngiti sa mga labi."Hindi naman nagbago isip ko," sabi ko na lamang at saka nagpasyang tumayo mula sa kinauupuang swivel chair. Bahagya pa akong nag-inat. Halos apat na oras rin pala akong nakaupo rito at nagsusulat."Hinay-hinay lang sa pagtatrabaho. Hindi ka naman inaagad ni Judge sa shorthand mo," he said in a worried tone.I nodded slowly, "I know. I just wanted to finish it soon. Ayoko ng mayroong tambak sa mesa ko."He chuckled. Tumango rin ito bilang pagsang-ayon sa akin."Saan mo gustong kumain?""Kahit saan basta may pesto pasta," I replied as I imagined its taste. Now, I feel hungr