Isang linggo na ang nakakalipas buhat nang namatay si Daddy. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin inaasahan na magiging ganito kabilis ang lahat. Tiningnan ko si Mommy na nasa tabi ng puntod ni Daddy, tahimik lang siya habang hinahaplos ang lapida nito. "I miss you," mahinang sambit niya at nagsimulang humikbi.Masakit sa akin na makitang ganito kahina si Mommy pero wala akong magawa dahil kahit ako ay hindi rin handa sa lahat ng ito. Lumapit ako sa kanya at niyakap siya nang mahigpit. Gusto kong umiyak pero kailangan kong magpakatatag para kay Mommy. Ako na lang ang pupwede niyang kuhanan ng lakas sa sitwasyon na ito."Sabi ko 'wag muna pero bakit, anak? Bakit iniwan niya pa rin ako agad?" humihikbing bulaslas niya.Lalo kong hinigpitan ang yakap ko sa kanya at hinalikan siya sa noo. "I'm still here, Mom. I love you." Ilang minuto pa kaming nanatili bago napagsyang umuwi. Ayaw man naming pareho na umalis pero alam namin na kailangan naming ipagpatuloy ang buhay namin nang wala si Dad

Kasalukuyan kami ngayong kumakain sa isang mamahaling restaurant. Nagtataka man ako sa mga ginagawa niya ay hinayaan ko na lamang iyon. Ayaw kong mag-isip ng mga negatibong bagay para hindi malungkot ang baby ko. Nakakatawang isipin na kahit linggo pa lang s'ya sa tiyan ko ay gano'n na agad kalayo ang naiisip ko.Sulitin na lang natin anak ang mga panahon na ito. "How's work?" pormal niyang tanong."Ayos naman, nagkakaproblema minsan pero nareresolba naman agad. You?" Binitawan niya ang kanyang kutsara at nagpunas ng bibig. Uminom muna siya bago tumingin sa akin. "Hectic, nakakapagod," malumbay na wika niya."Did something happen?" lakas loob kong tanong."Mayroon kasing isang proyekto sa Cavite ang pumalya kaya iyon ang inaayos ko nitong mga nagdaang araw. Mabuti na lamang maayos na ang lahat. Now, magkakaoras na ako sa 'yo," aniya at ngumiti sa akin.Stilled. Tumawa ako ng peke para maiwala ang ilang ko. Nagpatuloy naman siya sa pagkain. Mayamaya pa ay tumunog ang telepono niya,

Nagising ako sa isang puting silid. Inilibot ko ang aking paningin at nakita sa tabi nang hinihigaan kong kama si Mommy—natutulog habang hawak ang kamay ko. Doon ay muling bumalik sa aking isip ang mga nangyari.Ang baby ko."M-Mommy," utal kong tawag. Agad naman siyang nagising at mabilis na sinuri ang katawan ko. "Yes, my princess. May masakit ba sa iyo? Tell mom," aniya. Nagsimula naman akong umiyak sa takot. "Mommy, please tell me, m-my baby. Please, tell me my baby is safe," pagmamakaawa ko habang mahigpit na hinahawakan ang mga kamay niya."Ssshh. Anak, calm down please. Makakasama iyan sa 'yo. Yes, anak, the baby is safe. Now calm down, hija," patahan sa 'kin ni Mommy habang hinahaplos ang mukha ko. Napapikit ako at nakahinga nang maluwag. Agad na dumapo ang kamay ko sa aking t'yan. Thank you, baby. Thank you for fighting. I'm sorry, I'm sorry, anak."Ssshhh, tahan na anak. Makakasama iyan sa bata. Mommy's here," malamyos na sambit ng aking ina at saka ako niyakap."I'm so

Kinabukasan ay niyaya ako ni Andrei na magpa-check-up sa OB. Pumayag ako agad dahil gusto ko ring malaman ang mga bagay tungkol sa pagbubuntis. Gusto ko pang matawa dahil halata sa pagmumukha ni Andrei ang kaba habang naglalakad kami papasok ng ospital, kaya naman hinawakan ko ang nanlalamig niyang mga kamay."Why do you look so nervous?" I asked while massaging his hand.He let out a deep breath. "I am damn excited to see our baby, fuck!" he silently cursed."Excited ka, pero para kang constipated d'yan," I uttered, hiding my smile. "Because it gives me too much excitement, baby," parang bata niyang paliwanag. Tumango-tango na lamang ako at hindi na naitago pa ang ngiti sa aking mga labi."Hi, I'm Mis—Mrs. Villa Cruz. May appointment ako kay Dra. De Silva," saad ko sa nurse na naka-duty."Okay, Ma'am. Please wait for a second," ani ng nurse. Ngumiti siya sa akin pagkatapos niyang tingnan ang monitor. "This way, Ma'am. Nasa loob po si Dra. De Silva," aniya habang inaalalalayan kami

Totoo nga siguro ang kasabihan na nagiging mabilis ang takbo ng panahon kapag masaya ka. Halos isang buwan na rin ang lumipas buhat nang maging maayos ang pagsasama namin ni Andrei. Umaapaw ang kaligayahan sa puso ko dahil hindi ko lubos maisip na magiging ganito kaming dalawa. Ang akala ko ay habang buhay ako magtitiis na nakikihati sa kaniya, akala ko ay magiging kulungan para sa kaniya ang kasal naming dalawa. Siguro nga, alam talaga ng mga magulang natin ang makabubuti sa atin. "May naisip ka na bang pangalan sa mga baby niyo?" pagtawag pansin ng kaibigan ko habang kumakain ng icecream na pinabili ko sa kaniya.Ilang linggo na rin buhat nang makabalik ako sa trabaho, ayaw pa sana ni Andrei, pero alam ko na hindi ko pupuwedeng iasa sa kaniya lahat. Besides, wala na rin naman sigurong basta susugod sa akin dito.Wala akong balita kay Yhanna, hindi ko rin kailanman siya nabanggit sa asawa ko. Inisip ko na lamang na marahil sa nangyari sa akin siguro naman ay may katiting na konsensy