Napatakip ako sa aking bibig nang natapos kong basahin ang sulat niya. Paulit-ulit kong tinitigan ang mga katagang kailanman ay hindi ko inaasahan na sasabihin ng taong pinakasalan ko. Hindi ko man iyon tunay na naririnig pero malaki pa rin ang epekto niyon sa loob ko. Mabilis akong naghanap ng jacket sa drawer at isinuot iyon. Lumabas ako ng silid at mabilis na nagtungo sa kusina kung saan nag-aabang ang nanay ko. Ngumiti siya sa akin at inilahad ang susi ng sasakyan niya. She knew. She knew that I'm coming back.Maluha-luha ko naman iyong tinanggap at saka siya niyakap. "Thankyou so much, mom. I love you." "I love you too, my princess. Mag-iingat ka sa pagda-drive," bulong niya at hinalikan ako sa noo. Agad kong tinungo ang sasakyan ni mommy at pinaandar. Bumusina muna ako bilang pamamaalam at nagsimulang patakbuhin ang kotse. Tatawagan ko sana si Andrei pero mukhang naiwan ko ang cellphone ko sa k'warto. Wait for me. I'm coming home.Mahigit trenta minutos ang lumipas at naka
Kinabukasan ay niyaya ako ni Andrei na magpa-check-up sa OB. Pumayag ako agad dahil gusto ko ring malaman ang mga bagay tungkol sa pagbubuntis. Gusto ko pang matawa dahil halata sa pagmumukha ni Andrei ang kaba habang naglalakad kami papasok ng ospital, kaya naman hinawakan ko ang nanlalamig niyang mga kamay."Why do you look so nervous?" I asked while massaging his hand.He let out a deep breath. "I am damn excited to see our baby, fuck!" he silently cursed."Excited ka, pero para kang constipated d'yan," I uttered, hiding my smile. "Because it gives me too much excitement, baby," parang bata niyang paliwanag. Tumango-tango na lamang ako at hindi na naitago pa ang ngiti sa aking mga labi."Hi, I'm Mis—Mrs. Villa Cruz. May appointment ako kay Dra. De Silva," saad ko sa nurse na naka-duty."Okay, Ma'am. Please wait for a second," ani ng nurse. Ngumiti siya sa akin pagkatapos niyang tingnan ang monitor. "This way, Ma'am. Nasa loob po si Dra. De Silva," aniya habang inaalalalayan kami
Lumipas ang mga araw na puros saya lang ang nararamdaman namin. Lambingan dito, lambingan doon. Tulad nang sinabi ng doktora, nagpahinga muna ako sa pagtratrabaho kaya naman si Andrei ang sumalo ng mga iyon. Gusto kong humanga sapagkat nagagawang pagsabayin ng asawa ko ang kumpanya niya at sa amin kahit pa magkaiba iyon ng klase. Sa mga nagdaang araw na iyon ay hindi namin napag-usapan si Yhanna. Wala akong ideya kung ano na ba'ng nangyari sa kaniya, sa kanila. Basta ang malinaw lang sa akin ay kasinungalingan ang mga sinabi niya. May parte sa isip ko na naaawa at naiintindihan siya. Nasaktan siya at nasisigurado kong mahal niya si Andrei kaya niya nagawa ang lahat ng 'yon, pero mayroon din sa loob ko na naiinis at nagagalit dahil muntik nang mapahamak ang mga anak ko ng dahil sa kaniya."Earth to Cassandra," pagkuha ng kaibigan ko sa atensyon ko.I tsked and drank my chocolate frappe—which I made her bought.Nandito ngayon sa condo namin si Ayesha. Mukhang gusto talaga ng mga anak k
Totoo nga siguro ang kasabihan na nagiging mabilis ang takbo ng panahon kapag masaya ka. Halos isang buwan na rin ang lumipas buhat nang maging maayos ang pagsasama namin ni Andrei. Umaapaw ang kaligayahan sa puso ko dahil hindi ko lubos maisip na magiging ganito kaming dalawa. Ang akala ko ay habang buhay ako magtitiis na nakikihati sa kaniya, akala ko ay magiging kulungan para sa kaniya ang kasal naming dalawa. Siguro nga, alam talaga ng mga magulang natin ang makabubuti sa atin. "May naisip ka na bang pangalan sa mga baby niyo?" pagtawag pansin ng kaibigan ko habang kumakain ng icecream na pinabili ko sa kaniya.Ilang linggo na rin buhat nang makabalik ako sa trabaho, ayaw pa sana ni Andrei, pero alam ko na hindi ko pupuwedeng iasa sa kaniya lahat. Besides, wala na rin naman sigurong basta susugod sa akin dito.Wala akong balita kay Yhanna, hindi ko rin kailanman siya nabanggit sa asawa ko. Inisip ko na lamang na marahil sa nangyari sa akin siguro naman ay may katiting na konsensy
What the hell did just happen?Nakaupo ako sa swivel chair habang tulala at paulit-ulit na iniisip ang mga nangyaring eksena kanina. Halos sumakit na ang ulo ko sa pag-iisip kung ano ba ang dapat kong gawin. Gustuhin ko man na sundan si Andrei ay hindi ko nagawa dahil hindi ko alam kung ano ba'ng dapat na sabihin o gawin ko. Naiintindihan ko ang punto niya na nagseselos siya, pero kaibigan ko si Rozz. Masyadong unfair kung sasabihin kong lalayuan ko siya o anuman. We've been friends for years, pagkatapos bigla kong puputulin ugnayan namin?"Hmm..." pakinig kong ungot ni Ayesha saka marahang nagmulat ng mata. Magdadalawang oras na rin siyang tulog, nakakamangha na sa kabila ng mga nangyaring gulo kanina ay nagawa niyang makatulog ng gano'n kabilis. Kaagad na nangunot ang noo niya, bakas ang pagtataka sa mukha niya at inilibot ang paningin sa opisina ko."Ano'ng nangyari?" simpleng tanong niya saka inayos ang sarili. I rolled my eyes. "Fvck you, Ayesha. Tss!" asar kong asik.She chuc
Umagang-umaga ay sising-sisi ako sa naging desisyon ko. Paanong hindi kung bahagya na akong makalakad? I'm fvcking sore. He just let me eat last night and continued fvcking me for Pete's sake! He freaking took me over and over again. Hindi ko inakala na masunurin pala ang asawa ko.Tulad ng normal niyang ginagawa hinatid niya ulit ako sa opisina. I started checking different proposals to approved. Nakakatawang isipin na parang ganado ako magtrabaho ngayon. Epekto ng dilig, Cassandra. I heard a knock on the door and slowly Rozz came in. "Rozz! Hindi ka nagsabi na pupunta ka," ani ko at binitiwan ang mga hawak kong papeles na binabasa.Nakatayo na siya sa harapan ko habang nilalaro ng isa niyang kamay ang susi nito. Ngumiti siya at umupo sa couch. "I came here because you said you'll make up from what happened." He shrugged.Muli akong nakaramdam ng guilt dahil sa nangyari kahapon. "I'm sorry again, Rozz. He's just like that, a possessive one," I explained. Tumango-tango naman siy
White walls welcomed my eyes when I slowly opened it. Tahimik kong inilibot ang paningin ko. Katulad ng dati, natutulog si Mommy sa tabi ko habang hawak ang aking kamay. Samantalang tulala naman si Andrei na nakatingin sa kisame habang nakasalampak sa sahig. Kung may lamang pa sa salitang miserable ay iyon ang itsura niya ngayon. Dahan-dahang napunta sa akin ang kaniyang paningin. Bahagyang nanlaki ang mata niya sa gulat, pero napalitan din agad iyon ng ibang emosyon. Lungkot, pagkaawa, pagsisisi at pagdadalamhati. Unti-unti akong pumikit at marahang hinawakan ang tiyan ko dahilan para magising si mommy. Nanatili ang katahimikan sa amin, walang naglakas-loob na magsalita. Naghihintay sa kung anumang gagawin ko. "Did I... lose them?" I barely manage to say saka marahang idinilat ang mata ko. I just stared at the ceiling waiting for their confirmation. I heard my mom's little sob and held my hand. "They are now at peace, anak. They are now in a good place," she said and tighten the
The cold breeze embraced my body as I stood outside my new home. Tatlong araw pa lamang ang nakalipas mula nang umalis ako ng Pilipinas. Akala ko kapag wala na ako roon makakatakas na ako sa sakit pero dadalahin ko pala iyon kahit saan ako magpunta. The memory of losing my babies haunted me everytime, everywhere.Marahan kong hinaplos ang maliit kong tiyan. Nakagat ko ang ibaba kong labi habang unti-unti na namang nag-iinit ang sulok ng aking mga mata. It's fvcking painful.Sana panaginip lamang ang lahat. I let out a deep breath and closed the door. Pagod akong nagtungo sa aking silid at tulalang sumampa sa aking kama. I bent my knees and wrapped my arms around it. Tulad ng mga nagdaang araw, madilim ang silid. Hindi ko inaabalang buksan pa ang mga kurtina na tumataklob sa nakasaradong bintana ng aking k'warto. Funny because the darkness comforted me somehow.Naramdaman ko ang pamamasa ng aking pisngi nang muli kong naisip ang mga nawala kong anghel. Why?"Bakit hindi mo ako bini