บททั้งหมดของ The CEO's Heiress Secretary (Tagalog): บทที่ 1 - บทที่ 7

Nagising ako dahil sa sikat ng araw na tumatama sa aking mukha. Inis kong tinakpan ng unan ang mukha ko pero bago ko pa maigalaw katawan ko ay agad na kumalat ang sakit lalo na sa sensitibong ibabang parte ng katawan ko. Umupo ako at akmang aayos ng upo nang aksidente akong napatingin sa aking tabi. Awtomatikong nanlaki ang mga mata ko nang makita ang isang lalaking nakatalikod sa direksyon ko. Nakakumot ang ibabang parte ng katawan niya at topless naman sa itaas. Nakadapa siya at may unan sa mukha na parang nasisilaw rin sa sinag ng araw. Nang tumingin ako sa katawan ko, mas lalong nanlaki ang mga mata ko nang makitang wala rin akong saplot sa katawan at tanging kumot lamang ang nagsisilbing takip n’on. I’m doomed! What did I just do last night? Kasalukuyan akong naglalakad papasok ng bahay ng kaibigan ko. Dito kasi gaganapin ang party ng “fake” friend ko. I’m wearing my beige spaghetti dress and its sequence are reflecting to the disco lights, and I paired it with my black 6-inche

“Nakatingin lang ako sa iba't ibang uri ng sasakyang dumadaan sa kalsada. What now? I have nowhere to go. Pinalayas na ako sa bahay at kinuha pa lahat ng pera ko. Are they insane?! Saan naman ako makakakuha ng trabaho agad-agad? Akala yata nila ay may kaibigan akong mapupuntahan, but they’re wrong. I have friends whenever I have money pero kapag wala ay hindi sila mag-aabalang tulungan ako, and sadly, that’s how destiny rolled the wheel of life. Tumayo ako at pinagpagan ang sarili ko. Akmang aalis na ako nang may nalaglag sa damit ko. Nang tingnan ko ’yon ay agad nanlaki ang aking mga mata nang makita ang isang bungkos ng pera. Wait, where did this come from? “Here’s your change, Ma’am,” sabi ng part-timer sa cashier, at inabot ang sukli sa akin. Oo nga pala, kasamahan ito ng sukli sa ramen na binili ko sa convenience store kanina. Marami-rami na ’to para makapagsimula ako ng bagong buhay. Nakangiti kong niyakap ang tanging pera na natitira sa akin at naglakad paalis. Nagtanong-tan

“Agatha, ito na nga pala ang mga files na kailangan mong papirmahan kay Mr. Mozart,” ani Jane, at ibinaba ang ga-bundok na mga papeles sa ibabaw ng table ko. Ganito ba talaga kapag CEO ka? Now I know how hard to be like them–to be like my father.Nginitian ko lang siya at isa-isang ni-review ’yon. In-arrange ko na rin ’yon by company para tuloy-tuloy na lang ang pagpipirma niya at hindi na siya mahirapan. Kahit masama ang ugali n’on ay gusto ko ring napapabilis ang trabaho niya lalo na’t ganito karami ang kailangan niyang pirmahan.Mabilis ko namang natapos ang aking ginagawa. Tumayo na ako at binitbit ang mga papels. Sa sobrang taas n’on ay halos hindi ko na makita ang dinaraanan ko.“Tulungan na kita,” rinig kong sambit ng boses ng isang lalaki mula sa aking likuran. Hindi ko na siya nagawang tingnan dahil isang maling galaw ko lang ay guguho ang mga papeles na bitbit ko.“Kaya ko na ’to, buksan mo na lang ang pinto ng office ni Mr. Mozart,” utos ko na sinunod naman niya.Akmang hah