KLYDE was extremely happy. Infact, the word happy is an understatement to describe what he’s actually feeling right now. Pakiramdam niya ay napupunta na ang lahat ng bagay sa tamang lugar sa buhay niya. Now that he’s able to convinced Sana to be the nanny of their children, he can feel that he’s one step closer on recreating their memories. Sa pagkakataong iyon, sisiguruhin niyang hindi na niya mawawala pa si Sana sa buhay niya…sa buhay nilang mag-ama. Dahil doon ito nababagay, sa bahay niya at sa piling niya. Sa loob ng mahabang panahon, pakiramdam niya ay nagkaroon ng saysay ang lahat ng pagsisikap niya. Pakiramdam din niya ay may bago na siyang dahilan para mas magsikap pa sa buhay. Hindi na lang siya ngayon tila isang dahon na tinatangay ng hangin sa kawalan dahil nagkaroon siya ng direksiyon –isang bagay na nawala sa kanya buhat nang magkaroon ng amnesia si Sana. Masigla siyang lumabas ng banyo matapos maligo. He’s too excited to prepare himself. Pakiwari niya ay tila ba iyon an

“FOUR hours,” nagpupumilit na sabi ni Klyde kay Sana. Linggo nang araw na iyon at saw akas ay nakumbinsi niya ang babae na sumama sa kanya sa mall. Kasalukuyan nilang pinagtatalunan kung ilang oras silang mananatili sa mall. Kung si Klyde ang tatanungin ay gusto niyang gugulin ang maghapon na iyon kasama si Sana. Gusto niya itong makasama nang matagal na silang dalawa lang. Kagabi pa lang ay pinlano na niya ang lahat Tinawagan niya si Mandy upang pakiusapan ang babae na magtungo sa bahay niya. Palalabasin nila na naisipan lang nitong dumalaw doon pero ang totoo, bahagi iyon ng plano niya na i-recreate ang lahat ng bagay sa pagitan nila ni Sana. Everything falls according to his plan. Magmula sa biglaang pagbabakasyon ng mga magulang nito na ilang buwan niyang pinagtrabahuhan. Ginamit niya ang lahat ng connections niya para sa isang iglap ay makakuha ang mga ito ng ticket patungong abroad. Pati si Mandy ay pinagresign niya sa trabaho nito bilang accountant sa isang malakin

Sorry na. Bati na tayo. Iyon ang laman ng text message na ipinadala ni Klyde kay Sana halos isang minuto pa lang ang nakakalipas buhat nang umalis ito sa harapan niya. Ni hindi pa nga ito nakakasakay sa sasakyan nito. Hayun at nakatayo pa ito habang nakatingin sa kanya. Hindi niya nireplyan ang lalaki. Tiniis niyang huwag itong replyan kahit pa kating-kati na ang kamya niya na gawin iyon. Hindi ako sanay na umiiwas ka. It’s killing me, promise. Muli itong nagtext. Pero hindi pa rin siya nagreply. Nakita niyang laglag ang mga balikat na sumakay ng sasakyan nito ang lalaki. Hinintay niyang i-start nito ang sasakyan, bagay na hindi nito ginawa. Hindi ako mapapakali nang ganito tayo. Kausapin mo ako. Tell me what’s your problem. Nagtype siya ng reply. Iyon ay pagkatapos ng ilang minutong pakikidigma sa sariling isip at puso. Ikaw ang problema ko. Ako? Bakit? Pangit ba ‘ko?. Masama ba ang ugali ko? Bad breath ba ako? Hindi ba ‘ko mabango? Sunod-sunod ang naging reply nito. Ibig

Wishlist Number 2: Go on a Vacation with Klyde Today, I had a dinner with my college friends. We talked about our marriage life. Lahat sila, masaya ang buhay may asawa. Pinakasalan sila ng mga lalaking pinili nilang mahalin. Nagkaroon sila ng mga anak na magkatulong nilang binubuhay ng mga asawa nila. They looked so happy and contended with their life. I had to pretend that my marriage with Klyde was as happy and successful as theirs. Ayaw kong magmukhang masama si Klyde sa paningin nila dahil ano man ang kinalabasan ng pagsasama namin, he still the most amazing man I have ever known. Alam kong hindi magbabago ang bagay na iyon ano man ang nagyayari sa amin ngayon. Walang ano mang galit, tampo, at sama ng loob ang makakapagpabago sa kung paano ko siya nakilala at minahal. My college friend Trina, went on Palawan with her Irish husband few months ago. Ipinakita niya sa amin ang mga pictures nila ng asawa. Larawan sila ng masayang pamilya, I wish that Klyde and I can have

KAMUNTIK lang namang malunod si Sana, pero kung makapagreact si Klyde ay parang isa siyang bata na kailangan ng aruga. Buhat kasi nang magising siya ay hindi na ito humiwalay sa kanya. Palagi itong nakaabang sa tabi niya. Kulang na lang ay buhatin siya nito kapag gusto niyang lumabas sa kanilang cottage. “I’m fine, Klyde, okay? Hindi mo na ako kailangang alalayan pa,” sabi ni Sana kay lalaki nang bigla na naman nitong hawakan ang kamay niya. Naglalakad siya noon patungo sa harapan ng cottage. “Nah, let me hold you, sweetie. Baka mamaya kung ano na naman ang mangyari sa’yo,” pagpupumilit ng lalaki. Sweetie? Parang gustong mapangiti ni Sana sa endearment na iyon, lalo na sa atensiyong ibinibigay ng lalaki sa kanya. Pero sinikap niyang ipakita sa lalaki na hindi siya naaapektuhan ng mga ginagawa nito. Hanggang maaari ay ayaw niyang umasa na may ibang ibig sabihin ang mga ipinapakita nito sa kanya. Matapos ang insidente nang muntikan niyang pagkalunod ay narealize niyang mas lalo lama