NATASHA'S POV “Nasaan tayo, Giovanni? Anong ginagawa natin dito?" Kunot noong tanong ko sa kanya habang nakatingin sa malaking warehouse sa harap namin. Nasa loob pa rin kami ng kotse niya. Saan ba niya ako dinala? Sabi niya may pupuntahan kami pero hindi ko naman inaasahan na sa ganitong lugar pa. Parang abandonado na ang lugar na ito. Ay, hindi parang abandonado na nga talaga. Sino ba ang kikitain niya sa ganitong klaseng lugar? Kliente? Bumaling ako kay Giovanni dahil hindi niya sinagot ang tanong ko pero sobrang seryoso lang nito habang nakatingin sa harap. Hindi ko alam pero bakit nakakatakot ang awra niya? “Hey, Giovanni?" Bahagya ko pang tinapik ang kanyang balikat. Para naman siyang bumalik sa wisyo at sinulyapan ako. “Let's go. ‘wag na wag kang lalayo sa akin kapag nakapasok na tayo sa loob." Sambit niya bago lumabas ng kotse. Saan kami papasok? sa loob ng warehouse? May tao ba sa loob niyan? Bigla tuloy akong kinabahan. Naalala ko bigla ‘yung mga

GIOVANNI'S POV HABANG nasa biyahe kami pabalik sa hospital tahimik lang sa back seat si Natasha. Kalahating oras na kami sa biyahe dahil Traffic pero mula kanina na umalis kami sa warehouse hindi pa rin siya nakibo.. Damn! This is my fault! If I hadn't taken her there she wouldn't have been traumatized like this. Fvck! Hindi ko rin alam na may mang-yayari na gulo sa Casino ni Hayashi! Muli kong sinulyapan si Natasha, Ang tahimik niya at tulala lang na nakatingin sa labas ng bintana. Takot na takot siya kanina, grabe rin ang panginginig ng kanyang katawan. Shit! “Natasha…Are you ok?" Mahinahon kong tanong. Sabay tingin sa rear mirror. Hindi siya kumibo at sa labas pa rin nakatingin. Bumuntong hininga na lang ako at binalik ang atensyon sa pag-mamaneho. Maling-mali talaga na sinama ko siya sa warehouse at iniwan ko pa siyang mag-isa. Hindi na kami dederetso sa kompanya. Sa hospital na lang dahil mag-tataka na rin si Lolo bakit ang tagal namin. Hindi ko rin siya p

NATASHA'S POV LUTANG ako ng makarating sa mansyon, Hindi pa rin ako makapaniwala na ikakasal ako kay Giovanni. Pagkatapos namin mag-usap nila Lolo J nagpaalam muna ako sa kanila na uuwi para makausap si mama sa naging desisyon ko. Saka para na rin makaalis muna doon. Feeling ko talaga kanina bibigay ang katawang lupa ko kung mag-tatagal pa ako sa hospital. Baka hindi ko na kayanin pa ang mga sasabihin ni Lolo J. Hindi daw matatapos ang buwan na ito na hindi kami makakasal ni Giovanni. Pagkalabas na pagkalabas niya daw ng hospital aayusin na ang kasal namin. Sa simbahan ang gusto ni Lolo J. Wala naman kaming magawa ni Giovanno kung hindi sumang-ayon sa kagustuhan nito. Nag-offer kanina si Giovanni na ihatid ako ngunit hindi ako pumayag dahil walang maiiwang bantay kay Lolo J. Isa pa nahihiya akong makasama siya. Nakakailang na magkasama kaming dalawa. Sa totoo lang sobrang biglang bigla ako sa reaksyon ni Giovanni. Kahit naman na nag-iingat siya na ‘wag ma-stressed si L

NATASHA'S POV MABILIS lumipas ang mga araw, nakalabas na si Lolo J at katulad nga ng sinabi niya kapag nakalabas na siya ng hospital aayusin na lahat ng preperasyon para sa kasal namin ni Giovanni. Gawa na ang isusuot ni Giovanni na suit, kahit ang gown na pinagawa sa kaibigan na designer ni Lolo J ay tapos na. Sobrang ganda nung gown, gusto ko nga sana sukatin kaso pinigilan ako ni mama at Lolo J dahil may kasabihan daw na kapag sinuot mo ang wedding gown mo pwedeng hindi matuloy ang kasal. Hindi ko akalain na naniniwala pala sila doon, Gusto ko lang naman sana isukat dahil baka maluwag sa akin or hindi kasya. Sa huli sinunod ko na lang sila. Isang malaking kasalan ang magaganap dahil iyon ang nais ni Lolo J. Natapos na rin ang pinagawa niyang invitation card kaya pinamigay na nila ito sa mga iimbitahan nila sa aming kasal. Sobrang dami ngang invitation card halos lahat ata ng business partner, kumpadre ng matanda ay inimbitahan. Ako naman ay walang maiimbitahan n

NATASHA'S POV MARAHAN na tapik sa aking balikat ang nag-pagising sa akin. Dahan-dahan kong minulat ang mga mata at bigla akong napa-ayos ng upo ng mapagtantong nasa kotse pa pala ako. Nakatigil na ang kotse namin at taimtim naman na nakatingin sa akin si Giovanni. “We're here." sambit niya bago umayos ng upo. Pasimple ko namang kinapa ang gilid ng aking labi dahil baka may natuyong laway! Nakakahiya dahil ginising pa ako ni Giovanni at nakatingin siya sa akin kanina! Inayos ko rin ang sarili. Hindi ko namalayan na nakatulog na ako sa biyahe dahil sa pagod na rin ngayong araw. Hindi ko rin kasi alam kung saan kami pupunta, ayaw ko naman tanungin kanina si Giovanni dahil mainit ang ulo, baka sa akin pa mabaling ang galit niya kaya mas minabuti kong manahimik na lang. “Nasaan tayo?" Tanong ko habang tinitignan ang labas. Magagandang ilaw sa paligid ang bumungad sa akin, Nakaparada din ang kotse sa gilid ng isang puno at harap ng dagat? “Subic..sa Silvestre Beachfron