Dala-dala ang timba na paglalagyan ng nahuling mga isda ng kaniyang ama. Ang batang si Moymoy ay nagmamadaling naglalakad papunta sa kanilang bangka. Lumalalim na kasi ang gabi ngunit hindi pa rin sila nakakapag-asikaso para sa kanilang paglaot. Ngayon ang unang gabi na sasama siya sa paglaot ng kaniyang ama kaya mababakas ang pagkasabik sa kaniyang mukha. “Sana marami kaming huli!” masayang sabi ni Moymoy. Tumingin siya sa langit. Natatakpan ng ulap ang buwan. Saktong-sakto dahil bulag ang mga isda ngayon at mukhang makakarami sila ng huli. Lalo siyang nasabik kaya inayos na niya ang dala-dala niyang mga gamit. Pagkatapos ni Moymoy ay napatingin siya sa karagatan. Nangunot ang noo niya noong may natanaw niyang kumikintab na bagay mula sa dagat. Papalapit iyon sa dalampasigan at mukhang inaanot. Kinuha niya ang flashlight at naglakad papunta sa dulo ng bangka nila kung saan nakalutang na ang bangka. Mariin niyang sinipat ang bagay na iyon hanggang mapagtanto niyang tao ang kaniyang

“J-Jane… Buhay ka!” umiiyak na sabi ni Rodrigo. Akma niyang hahawakan ang dalaga ngunit bigla itong tumayo at kinarga ang bata. “Thank you,” matipid na tugon ng babae at tumalikod na kay Rodrigo. “Wait, Jane! Ako 'to. Ang asawa mo!” Pinigilan ni Rodrigo na umalis ang babae. “Let me go!” Pinandilatan ng babae si Rodrigo. “What do you think you're doing?”Nangunot ang noo ni Rodrigo. Pinahid niya ang mga luha sa kaniyang mga mata. Bigla siyang nagtaka noong makita walang emosyong mga mata ni Jane. Hinding-hindi niya ito makakalimutan. Naging blonde man ang buhok nito at kilalang-kilala niya ito. Mula sa mga titig niya at hugis ng mukha. Si Jane ang nasa harapan niya. Ang asawa niya!“A-Ako ‘to, Jane. Si Rodrigo!” Hinawakan niyang muli sa braso ang babae pero inalis lang iyon nito. “Ang tagal-tagal kitang hinanap, Jane. Hindi ako nawalan ng pag-asa.”“I'm sorry, sir. I think you are mistaken. I don't know who Jane is.”Lalong nagtaka si Rodrigo. Ibang-iba ang postura ni Jane ngayon. K

Present time“We’re here,” ani Jane. Tinanggal na niya ang seatbelt at bumaba ng kotse. Binuksan niya ang pinto sa tabi ng anak at ibinaba ito sa kotse. Agad na tumakbo ang bata papunta sa pinto ng isang malaking bahay. Kinuha naman ni Jane ang mga pinamili niya sa likod ng kotse at binuhat iyon papasok sa loob. “Oh, my baby is here!” malamyos na sabi ng isang lalakeng may matinis na boses. Ipit na ipit iyon na para bang sa babae. Agad na tumakbo si Renz dito at niyakap. “Mamu!” masiglang sabi ni Renz. Napatingin si Rico kay Jane na may bitbit na maraming paperbag. “Wait. I will help your mommy.” Binitawan niya muna si Renz at nilapitan si Jane. Kinuha niya ang ilang dala ni Jane at pumasok na sila sa loob. Si Rico, ang lalakeng may pusong babae na naging kaibigan ni Jane. Ito ang tumulong kay Jane na magkaroon ng bagong buhay kaya malaki ang utang na loob dito ng dalaga. Ito ang nagbigay ng pag-asa sa kaniya. “Ang dami niyo naman pa lang pinamili. I should have joined you.” Hin

Nagmamadaling pumasok si Rodrigo sa hotel room kung saan siya pansamantalang nakatuloy. Hinubad niya ang suot na long suit niya at inahihagis iyon sa kama. Lumapit siya sa lamesa sa may terrace niya kung nasaan ang bote ng alak at isang baso. Nagsalin siya roon at tinungga ang alak. Hinihingal na umupo siya sa malambot na sofa at napasadal doon. Tumitig siya sa kisame saka pilit na pinakalma ang sarili. “Jane…” bulong niya. Pumikit siya at muli niyang nakita sa kaniyang isipan si Jane. Wala pa rin itong pinagbago pero mas gumanda ito ngayon. Litaw na litaw ang karisma nito dahil sa kulay ng buhok nito. Gusto niya iyon. I need you, Jane… I will take you again. Alam ni Rodrigo na hindi umamin ang dalaga tungkol sa pagkatao ito. Ngunit hindi rin siya pwedeng magkamali. Si Jane ang nakita niya. Kahit magpalit pa ito ng kulay ng buhok. Hindi siya pwedeng magkamali. Kilalang-kilala niya ito. Biglang bumigat ang paghinga ni Rodrigo. Nakaramdam siya nang kakaibang init kaya napaupo siya

Pagkatapos magluto nila Jane ay agad din silang naghanda. Nagdagdag pa ng kanin at ng ilang ulam dahil mayroon pa silang kasama. Hindi rin nagtagal ay dumating na sila Renz. Agad na nakipaglaro si Renz kay Brian at si Jonax naman ay agad na nagbukas ng lata ng beer saka sumali sa dalawa. Napapangiti si Jane habang pinagmamasdan ang anak na nakikipaglaro sa dalawang tinuturing nitong mga tatay. Doon niya napagtanto na dapat ay hindi nga siya mangamba dahil mayroong mga tao na handa silang tulungan. Tumikhim si Rico. “Mukhang nakikita mo na ang future mo, ah?” makahulugang sabi niya. Agad namang napatingin si Jane kay Rico at pinandilatan ito. “Shut up, okay?” natatawa niyang sabi. “Natutuwa lang ako kasi sobrang malapit si Renz sa kanilang dalawa. Alam mo. Hindi ko alam kung saan kami pupulutin kung hindi niyo ako nakita.” “Magdadramahan pa ba tayo? Alam ko na ‘yon and you don’t have to worry anymore. Don’t think about it. Ang kailangan mo lang ngayon ay maging masaya. Okay?” Tuma