KABANATA 11:TUMUWID ang tayo ko nang marinig ang malakas na boses ni Dustin. Sumipa ang kuryosidad sa akin at hindi maiwasang lumabas nang kwarto para silipin silang dalawa na nagtatalo na sa hallway.Nakatalikod si Dustin sa akin at nakaharap sa kanya si Crystal. Masyadong matangkad si Dustin kaya naba-block niya ang view ko sa kapatid ko."Don't make it an issue. Ano bang nangyayari sa 'yo?""I didn't change. Binabaligtad mo lang, eh. Aminin mo na sa akin, Dustin!" Tumaas ang boses ni Crystal dahilan para maglakad na ako at magpasya na awatin silang dalawa."Why are you guys fighting?"Kitang-kita ko 'yong pagkabigla ni Crystal nang sumulpot ako. Mula sa galit na ekspresyon at pagkagulat, mabilis na nag-shift iyon sa pagngiti."Sorry, naistorbo ka namin. Uh, don't mind us," sabi ni Crystal.Binalingan ko si Dustin na nakatingin sa ibang direksyon pero halatang malalim ang iniisip. Hinagod ng daliri nito ang buhok bago bumuntong-hininga at pumasok sa kabilang kwarto. Hindi man lang

KABANATA 13:HINDI ko maintindihan kung bakit kailangan kong gawin iyong gusto nila. Umalis ako na um-oo sa kondisyon ni Tito Joaquin. Nakiusap siya sa akin at para bang na-corner ako at hirap akong magsabi ng hindi. Naalala ko kung paano magwala si Dustin kanina. Tito Joaquin mentioned that he could hurt himself once he knew Crystal was dead. Sinisisi niya 'yong sarili niya kaya naaksidente sila. I admit I was in pain when I saw how miserable he was. Nahabag rin ako at aminadong naluha pero ayokong makita iyon ng iba.Pumayag ako pero ang gusto rin ni Tito Joaquin ay kapag naoperahan si Dustin ay dapat umalis na rin ako papuntang Paris. Ibig sabihin, tatakas ako sa kasalanan ko. Sa pagsisinungaling at pagpapanggap. Hindi na ko magpapakita sa kanila kahit kailan.I sighed as I closed my eyes. Ang daming gumugulo sa isipan ko. Hanggang sa inilibing si Crystal sa ikalimang-araw, masakit pa rin ang dibdib ko. Parang kahapon lang ang lahat at hirap pa rin akong tanggapin na mag-isa na la

KABANATA 15:PARA sa akin, isa iyon yata sa pinakamatagal rin na limang minuto ng buhay ko. Iyong gising na gising ako pero nagpapanggap na tulog. Kitang-kita ko 'yong emosyon ni Dustin kahit na may takip ang mga mata nito. Malaki rin ang pinayat niya. Hindi tulad noon. Ngayon, kita ko 'yong pagkahumpak ng pisngi at ang bigote na tumubo na sa kanyang mukha.He looked so stressed. Halata ang lungkot na lumulukob sa kanyang sistema."Thank you."Napalingon ako kay Tita Tamara nang bumalik ito para kausapin ako. I smiled but it didn't reach in my eyes. Tinukod ko ang dalawang palad sa magkabilang gilid ko para maiahon ko ang sarili at makaupo. Tutulungan sana ko ni Betty pero naunahan ko agad siya at nakaupo na ko bago pa niya ako daluhan."I felt guilty. Wala pa akong ginagawa. Nakahiga lang po ako pero naawa ako kay Dustin, Tita."She sighed and looked away. Hinawi ko ang kumot na nakatabon sa aking katawan. Pinagmasdan ko saglit iyong benta sa magkabila kong binti."If you can convinc

KABANATA 17:UMINOM ako ng tubig habang pinagmamasdan si Dustin na kumunot ang noo."She's working?"Namilog ang mga mata ko at mula sa gilid ng aking mga mata ay nakita kong napainom ng tubig si Betty."She went there with mom. Hindi mo ba naalala na pinilit kami ni Daddy pero si Cassy lang ang sumama para may extra allowance siya."I want to thank myself for being so quick to remember that. I hate to manage business pero ginagawa ko na tumulong kila Daddy kapag sinasabihan nila ako na bibigyan ako ng extra allowance. I would agree because I want to save money so I could buy my favorite bag from a luxury brand.Nakahinga ako ng maluwag nang tumango at tila nakumbinsi ko naman si Dustin sa sinabi. Mahihirapan ako kapag parehong hinanap ni Dustin si Cassy at Crystal."How are you feeling?" pagkuwa'y tanong niya sa akin."Hmm... Honestly speaking, my legs sometimes hurt like a hell. Minsan buong katawan ko and my head. There are times na bigla na lang sasakit."Hindi nakapagsalita si D

KABANATA 19:I was feeling anxious the moment he opened his mouth."Yes," He whispered.Unti-unting nagtayuan ang balahibo ko sa katawan."W-why? Why did we end up like this? Are you the driver?" I asked him softly."I am... I am the driver. We had a misunderstanding, and it's my fault. Nawalan ako sa focus kaya nabunggo tayo. I regret everything. It's my fault. I'm sorry..."Napakurap-kurap ako at hindi ko maalis ang paningin ko sa kanya. A part of me is not convince with he said. Tila ba parang kulang iyon."Misunderstanding? Nag-away tayo? I... I can't understand, Dustin," I mumbled.He sighed."I don't want to explain this further because I know this may trigger you and baka kung anong mangyari sa 'yo. Once you remember even the small details of what happened that day, I can tell you the whole story."Naitikom ko ang bibig at laglag ang aking balikat nang marinig ang kanyang sinabi. Paano ko gagawin 'yon na kahit small details nga eh hindi naman ako si Crystal. So, that means mala