Humihikbi ako at hindi ko na alam kung ano ang dapat na gawin. Labis kong sinisisi ang aking sarili at hindi ko na alam kung paano ko i-ha-handle ang sitwasyon ko ngayon. April is still on her way here kaya naman ako lang mag-isa rito ang umiiyak sa labas ng emergency room.“Ivy…”Napaangat ako ng tingin sa tumawag sa ‘king pangalan at bumungad sa ‘kin si Lucifer na may bakas ng dugo ang pisngi. Mas lalo akong napahikbi at agad naman siyang lumapit sa ‘kin. At nang yakapin ako ni Lucifer ay mas lalo lamang akong umiyak.“Hush now. You don’t have to blame yourself for the things you’re out of control,” he said while tapping my back.Patuloy lamang ako sa paghikbi. Kahit naman saang anggulo tignan, ako ang may mali. Masyado akong naging padalos-dalos sa aking nararamdaman. Sa takot kong pirmahan iyon ni Fox ay hindi ko na inisip na puputok pa ang baril ni Amanda.“Kasalanan ko ‘to,” humihikbing saad ko. “Kasalanan ko ‘to.”“No. It’s not your fault,” he assured me.Kumalas ako sa yakap a

Kinabukasan ay nagmamadali kaming umalis ng Batanes dahil alas sais ang flight namin. Si April lamang ang kasama namin on our way back to Manila kasi nagpaiwan si Lucifer sa Batanes para sila na lang ni Fox ang sabay umuwi.Speaking of Fox, ito ang unang pagkakataon na nilisan ko siya na hindi masyadong masikip ang aking dibdib. Kahit papano ay nakatulog ang ginawa kong pakikipag usap sa taong tulog. I am praying that he will recover shortly. That’s the only thing I keep praying to the heavens.“Sigurado ka bang aalis ka na? Hindi mo man lang ba bibisitahin ang mga magulang mo sa sementeryo? Tapos ‘di ba mayroon pa kayong kaso ni Jessica? Ivy, hindi ba’t masyado kang nagmamadali?” sambit ni April.And I know what he’s trying to do. Hindi naman ako tanga para hindi mapansin ‘yon, e. Ngumiti lang ako rito. Isa sa mga plano ko ang bisitahin ang libingan nila Mommy bago ako umalis patungong Japan dahil paniguradong aabutin na naman ako ng ilang taon bago ako makabisita rito.“I’m planning

Nakatayo ako sa harap ng lake sa likod ng bahay naming. Tinatanaw ko ang mga alitaptap na nagliliparan na nagbibigay buhay at sigla sa buong paligid. My mind is busy thinking a lot of things. And that includes him. Iniisip ko kung kamusta na siya. Kung naghilom na ba ang mga sugat niya, o kung masaya ba siya ngayon? Kung nami-miss niya rin ba ako? Mariin kong pinikit ang aking mga mata at niyakap ang aking sarili. It’s winter season. May mga snow na nagsisihulugan mula sa kalangitan kaya naman ay makapal ang jacket na suot ko ngayon at may scarf pa ako para hindi ako magkasipon. Ganito kasi ang ginagawa ko sa tuwing naiisip ko siya. Dito ako laging pumupunta at iniisip siya. Hinimas ko ang aking tiyan at napangiti. I wonder how will he react kapag bumalik ako roon sa Pinas at may dala na akong sanggol sa ‘king bisig? I wonder if… it’s still not late. Naiisip ko kung hindi pa ba huli ang lahat kung sakaling bumalik ako. Mariin kong pinikit ang aking ibabang labi at niyakap nang mahig

[The Sequel: Chapter 1]“Calm down, Ivy. I’m sure nagkamali lamang sila,” pangungumbinsi sa ‘kin ni April.I’m feeling anxious. “What could possibly go wrong, April? Ilang buwan nilang iniimbestigahan ang tungkol dito. Kinakailangan ka pa nilang tawagan kahit na sa abroad ka para sabihin ang balita.”Hindi ako mapakali. Bumalik ang pagkabahala na nararamdaman ko noon nang ma-kidnap niya si Finn. My hands are freaking trembling cold and my heart’s beating erratically. Ang hindi ko lang maintindiha ay kung bakit ngayon pa? Kung kailan… kung kailan malapit na ang kasal namin ni Fox.Natigilan ako nang may mahinuha ako. I looked at her, terrify is visible on my eyes. “Hindi kaya kasabwat niya ang mga police? Masyado ng matagal ang kaso pero ngayon lang sila naka-update sa ‘kin? Could this be her warning na? That she’s just around the corner?”Lumapit sa ‘kin si April at hinawakan ang kamay ko. “You’re doing it again. Overthinking over some things that aren’t suppose to overthink in the fi

[The Sequel: Chapter 3]As soon as the plane landed at the airport, Fox hurriedly stepped out. Ni hindi man lang kami nito hinintay. And I completely understand that. Alam kong alalang-alala siya sa kanyang ina. But then I was surprised when he suddenly… left.Paglabas namin ng anak ko sa eroplano ay sinalubong kami ng kanyang butler na nakangiti sa ‘kin. Nangunot ang aking noo.“Nasaan si Fox?” nagtataka kong tanong.“Ah, dumiretso na po siya ng hospital. He told me to take you and young master Finn home, safe and sound.”“Umuwi siya na hindi nagpapaalam sa ‘kin?” wala sa sarili kong tanong.Napatingin ako sa butler niya na tikom ang bibig. Wala akong ibang choice kundi ang humugot ng malalim na hininga at kagatin ang aking ibabang labi. Binigay ko sa kanya ang hawak kong purse. Tinanggap niya naman ito at giniya kami palabas ng airport.Kasunod ko sa ‘king likuran ang yaya ni Finn na nagbubuhat sa ‘king anak. Kung kaya ko lang buhatin si Finn pero hindi na kaya ng tiyan ko. Medyo ma