All Chapters of The Possisive Mafia King ( TAG-LISH ): Chapter 91 - Chapter 100

**Demetri** "How many chances are you going to give her, Demetri?" seryosong tanong ni Vaughn sa’kin. He’s talking about my wife again. "You’ve completely lost your mind over that woman. Anong meron ba sa babaeng ‘yan at hindi mo maiwan-iwan?" dagdag pa niya, pero this time, nahalata ko na ang inis sa boses niya. “Bakit hindi mo na lang siya ipamigay sa iba?” pagpapatuloy pa niya kaya mas lalo lang akong nairita sa mga pinagsasabi niya. “Can you just shut up,” iritableng saway ko bago ko iginalaw ang queen piece. Sa dami ng puwedeng pag-usapan habang naglalaro kami ng chess, talagang asawa ko na naman ang tinira niya. Natigilan siya at seryosong napatitig sa akin. “I’m just curious. Hindi ko kasi akalaing masyado ka nang nawiwili sa asawa mo. Ang dami mo nang nakaligtaang tungkulin bilang mafia lord,” pahayag niya. “One day, the same people who put you in power will be the ones to tear you down. The demand for illegal bombs and drugs in your territory has dropped because

**Third Person** “Hindi ka ba talaga titigil hangga’t hindi ka niya napapatay?” tanong ni Feurene kay Marcus, punong-puno ng inis at pagkadismaya ang kanyang tinig. Sandaling natigilan si Marcus bago siya tinitigan nang matalim. Kita sa mukha nito ang tensyon, ang pagkuyom ng kanyang panga, para bang pinipigilan ang mga salitang gustong-gusto na niyang bitawan. “Marcus naman... nakikiusap ako, please, tama na,” muling pakiusap ni Feurene, halos garalgal na ang boses niya sa sobrang pagmamakaawa. Alam ni Feurene na hindi siya pakikinggan ng lalaki. Alam niyang hinding-hindi na ito basta bibitaw. Pero kahit gaano na niya itong kabisado, hindi pa rin niya mapigilang subukan. “Hindi ko kakayanin kung mawawala ka. Tama na, please. Wala kang laban kay Demetri. Kahit anong gawin mo, matatalo at matatalo ka!” bulalas ni Feurene, habang pinipigilan ang panginginig ng boses. Alam niyang masakit ang mga salitang iyon, pero ano pa bang magagawa niya? Mas masakit kung makikita niyang tuluyang

Hindi ko maintindihan kung saan niya hinuhugot ang lahat ng kabaitan na ito. Paano niya nagagawang maging ganito kabuti sa akin, kahit na ang sitwasyon namin ay isang gulong hindi na yata matutuwid? Paano niya pa nagagawang ngumiti sa kabila ng lahat ng sakit na dulot ng pagmamahal niya sa akin? Mas lalo lamang akong napahagulhol. Mas lalo akong nilukob ng matinding guilt, at ramdam ko ang panik sa mga mata ni Marcus nang makita niya akong nanginginig sa pag-iyak. “Snow… may nasabi ba akong mali? B-Bakit ka umiiyak?” nauutal niyang tanong, litong-lito kung paano niya ako papatahanin. “Mac C-Carlos Sylvestre…” mahina kong bulong, nanginginig ang boses ko. Bawat salitang lumalabas sa bibig ko, parang patalim na lalong humihiwa sa puso ko. “Hindi ko na kaya… hindi ko kayang makita kang ganito araw-araw…” iling ko, pilit tinatago ang sakit na sumisigaw mula sa loob ko. “You’re breaking me, Marcus… with your kindness. The more you love me, the more I drown in guilt. You’re too goo

Lumulutang sa sakit at galit ang buong pagkatao ko. Sa sobrang tindi ng hinagpis, hindi ko na kinaya. Muling bumalik ang tingin ko kay Demetri. “Kill me!” pasigaw kong hiling sa asawa ko, umiiyak na parang isang baliw. “Isama mo na ako! Patayin mo na ako, Demetri!” hiyaw na dagdag ko pa. Ngunit nananatiling blangko ang mga mata niyang nakatitig sa'kin. “P-Please…” “I can't live carrying this kind of guilt! I am the reason he died!” Mas gugustuhin ko pang mawala kaysa patuloy na huminga sa impyernong ito. Ngunit sa halip na sundin ako, tumayo si Demetri at tiningnan ako mula sa itaas. “No.” Matigas niyang sagot. Tumingin ako sa kanya, ang mga mata ko punong-puno ng luha, habang ang galit at pagkamuhi ay pinalitan ang takot na naramdaman ko kanina. “I don’t want to kill you, Snow...” kalmadong aniya. Muli siyang napaupo sa harapan ko upang muling titigan ang aking mga mata, at sa malamlam na liwanag, nakita ko muli ang halimaw sa likod ng asul niyang mga mata. “I will let th

**Snow** Pinilit kong iwasan ang muli niyang pagtatangkang halikan ako, pilit na inililingon ang aking mukha, ngunit mas mahigpit ang pagkakahawak niya sa aking panga. Hindi ako nagtagumpay. Muli niyang idinikit ang kanyang labi sa akin, at ramdam ko ang matinding panggigigil sa paraan ng kanyang paghalik—brusko, walang alinlangan, at parang hayok na hayok. Napapikit ako sa pandidiri at sinubukan kong ilayo ang aking sarili, ngunit tila bakal ang kanyang mga bisig na hindi ko matakasan. Mas diniinan pa niya ang paghalik, tila ba nais akong pigain hanggang sa tuluyang mawalan ng lakas ang aking katawan. Nang maramdaman kong sinusubukan niyang ipasok ang kanyang dila, doon ko na tuluyang naipon ang galit at inis sa loob ko. Sinunggaban ko ang kanyang ibabang labi at mariing kinagat. "Shit!" singhal niya, agad na umatras habang dinadampian ng daliri ang nasugatang labi. Dahil sa aking ginawa, inaasahan ko nang magagalit siya, pero sa halip na umatras, mas lalo siyang nag-init. Sa hali