Lahat ng Kabanata ng The Possisive Mafia King ( TAG-LISH ): Kabanata 101 - Kabanata 110

**Snow** I woke up at exactly five in the morning, feeling the warmth of the body beside me. Mahigpit ang yakap niya sa akin, ramdam ko ang bigat ng braso niyang nakapulupot sa bewang ko. Hindi ko namalayan na tinabihan niya pala ako kagabi. Napalunok ako, pinakiramdaman ang bawat paghinga niya. Mabagal at kalmado. Dahan-dahan kong ginalaw ang katawan ko upang tanggalin ang braso niyang nakakapit sa akin. Pero sa pagbawi ko ng sarili ko, bigla siyang nagising. Binilisan ko ang kilos at agad akong nagpagulong sa kama upang ilayo ang sarili mula sa kanya. Kaagad din siyang bumangon, itinuon ang siko sa kama, at hindi inalis ang tingin sa akin. “What are you doing?” tanong niya, bakas pa ang antok sa boses, habang pinagmamasdan akong nakatayo. Ibinaling ko ang tingin sa bintana. Nasa biyahe pa rin pala kami. Huminga ako nang malalim, pilit na hindi pinapansin ang presensya ng asawa ko. Then, out of nowhere, I felt a shift in the air. He moved fast. I instinctively stepped back, my h

"Nasaan ang kapatid ko? Nasaan ang nanay ko? Did you kill them?" tanong ko noong naisipan niyang tumayo. Balak niya akong iwan sa ganitong sitwasyon habang gulong-gulo ang isipan at pagod na pagod na ako. Malalim ang paghinga ko, pilit pinipigilan ang panlalamig ng katawan ko. Tinitigan ko siya habang unti-unting sumisikip ang dibdib ko dahil sa takot at desperasyon. "Demetri, I need to know kung buhay pa ba sila." Mahina, halos pabulong kong sinabi, pero bawat salita ay mabigat, puno ng pagmamakaawa. Halos manlamig ang lalamunan ko sa bigat ng hinanakit. Pero nanatili siyang tahimik. "Bakit hindi ka makasagot?!" "Did you kill them?!" Hindi ko na napigilan ang paghiyaw ko. The pain in my chest felt like a thousand needles piercing through me, each second bringing a sharper ache. Sobra na. Bakit hindi niya ako kayang sagutin? Bakit hindi niya man lang ako bigyan ng kahit kaunting pag-asa? Naiiyak akong napatitig sa kanya, searching for any answer in his empty eyes. P

Mabilis kong naibaling ang tingin ko kay Demetria. "Sandali lang, Deme," paalam ko bago ko siya tinalikuran at sinagot ang tawag, halos nanginginig ang kamay ko habang inilalapit ang phone sa tainga ko. At ang lakas ng kabog ng dibdib ko. ["Ate?"] Halos hindi ako makahinga nang marinig ko ang boses ng kapatid ko. "I-Ice? Ikaw ba 'to?" Nanginginig ang kamay ko, takot na baka isa lang itong panaginip o, mas masahol pa, baka kaboses lang siya ng kapatid ko. ["Yeah, of course! Sino pa ba? Ako 'to, si Icelia—ang nag-iisa mong kapatid na pinakamaganda sa balat ng lupa,"] sagot niya, puno ng sigla at napahalakhak pa. Napasinghap ako at humigpit ang pagkakahawak ko sa cellphone, pilit na pinipigilan ang mga luhang gusto nang kumawala sa mga mata ko. Diyos ko! She's alive! But… Demetri told me that he killed them. “Si M-Mommy?” naiiyak kong tanong, may pag-crack pa ang boses ko. ["She's here. Are you crying?"] may pag-aalalang tanong niya. Napailing naman ako kahit hindi n

3 YEARS AGO... Hawak-hawak ko ang wedding ring niya nang mahigpit—sa nanginginig kong kamay, habang halos hindi ko na makita nang maayos dahil sa luha sa mata ko na ayaw tumulo. Ang sikip-sikip ng dibdib ko habang nilulunok ko ang namuong laway sa lalamunan, pilit na kinokontrol ang sarili para 'di umiyak. Ngunit paano ko nga ba mapipigilan ang emosyong ito? Nakatayo ako sa harap ng kanyang puntod, the cold marble mocking me with the name etched into its surface—Demetri Sylvestre Jr. Ang lalaking matagal kong kinamuhian. Ang lalaking nagbigay sa’kin ng lahat… pero ako, ipinagdamot sa kanya ang nag-iisang bagay na hinihingi lang niya: ang pagmamahal ko. Dalawang beses sa isang buwan ako bumabalik dito. Every single month. Walang palya ang pagbisita ko. It had become a routine, a painful habit. I would stand here, staring at the stone that now separates us. Ako, at ang tanging taong tunay na nagmahal sa’kin. Inaalala ko ang aming mga alaala, ang mga sandaling pinagsaluhan namin

My heart pounds like a war drum. Kahit ilang taon na akong nasa spotlight—sa pelikula, sa harap ng cameras ay iba pa rin ang feeling ng moment na ’to. Sa likod ng stage, rinig na rinig ko ang ingay ng mga tao. A thousand voices, all waiting, all excited kung kailan ako lalabas ng stage. Naririnig ko ang pangalan ko sa sigawan nila, paulit-ulit, parang isang magandang musika na ako mismo ang nagsulat. I heaved a deep breath. Inamoy ko ang scent ng freshly printed books na humahalo sa malamig na hangin sa backstage. Hawak ko ngayon ang latest novel ko nang mahigpit—dito ako humuhugot ng lakas ng loob. This book is one of those I wrote during quiet and lonely nights. Marami akong pinagdaanan for more than 3 years, at ang mga iyon ang naging inspirasyon ko sa latest book—’yung galing kong magmanipula ng emosyon ng readers dahil nabudol ko sila. Just look at them now—so many showed up, and it feels like I’m floating on a cloud from the overwhelming love and unwavering support they’ve