All Chapters of The Possisive Mafia King ( TAG-LISH ): Chapter 111 - Chapter 120

Hawak ko ang cellphone ko. I am fully absorbed in scrolling through my social media, my fingers gliding over the screen as I browse posts, photos, and updates habang nakahiga sa kama matapos kong patulugin ang anak ko. Isa sa management staff ang humahawak sa account ko, siya na rin ang nagpo-post sa social media pages ko, kaya gusto kong makita kung okay ba ang mga inilagay niya at siyempre, makikibasa na rin ng mga comments. Habang nagbabasa ako ng comments, may mga napansin akong pictures na naka-upload. Stolen shots mula sa event kanina. Wala naman akong gustong hanapin, basta tinitingnan ko lang isa-isa. Pero bigla akong natigilan. May isang larawan na agad nahagip ng mata ko—isang lalaking naka-hoodie. Nasa gilid lang siya, halos hindi napapansin sa unang tingin. Pero hindi ako maaaring magkamali, siya ito, ang lalaking naka-maskara. Noong natapos ang event kanina, pagkatapos niyang magpa-perma ng libro sa’kin, bigla siyang nawala. Palihim ko siyang hinanap sa loob ng colise

Nag-uunahan ang mga luhang bumagsak a pisngi ko noong tinanggap ko ang imbetasyon ng kanyang mga labi. We surrender ourselves to a more passionate and wilder embrace. His touch ignites a fire within me, a craving so intense it consumes me whole. Ayaw ko siyang bitawan baka kapag ginawa ko, hindi ko na siya muling mahahawakan. Baka kapag binitawan ko siya, maglalaho siya na parang bula. At baka kapag pinakawalan ko siya, bigla akong magising at mapagtantong isa lang pala itong panaginip, isang ilusyon na hindi kailanman naging totoo. Kahit matagal na siyang idineklarang patay, kahit palagi akong umiiyak sa harapan ng puntod niya dahil sa pagsisisi at pangungulila, hindi ako nawalan ng pag-asa na umasang buhay pa siya. Ang daming tanong na bumabagabag sa isipan ko sa loob ng tatlong taon, paulit-ulit na sumisiksik sa utak ko. Kung nagawa niyang ipeke ang pagkamatay ng tatay ko… kung nagawa niyang magsinungaling at sabihin sa akin na pinatay niya ang kapatid at nanay ko… kung nagaw

At doon kami nagpatuloy, walang alinlangan, walang pahinga. Hindi siya tumigil hangga’t hindi ko pa nararating ang pangatlo kong órgasmo. Paulit-ulit niya akong dinala sa rúrok ng sarap, at ako naman, walang nagawa kundi tanggapin ang bawat ulos niya na parang hindi ko na kakayanin pa pero gusto-gusto pa rin ng katawan ko. We did it until 3 AM. I was so freaking exhausted. Parang naubos ang lakas ko sa lahat ng posisyong ginawa namin. Halos lahat ng posisyon ay nakatayo kami. Nakakapagod talaga kapag palaging nakatayo, parang hindi ko na maramdaman ang mga binti ko. Ewan ko ba kung saan humuhugot ng lakas si Demetri. He is so damn good at standing positions. Marahan akong kumilos sa kama, pakiramdam ko ay parang binugbog ang buong katawan ko sa matinding pagod. Gusto ko siyang yakapin, damhin ang init ng kanyang katawan sa isang malamig na umaga kaya noong pagtagilid ko at kinapa ko siya, nagulat ako nang wala na siya sa tabi ko. Kaagad kong iminulat ang mga mata, bahagyang nanla

**Snow** "Miss Snow, smile ka naman diyan," request ni Salim. Siya ang photographer at videographer na kasama namin for documentation para sa aming community outreach dito sa Isla ng South View Pablo. Kakadaong lamang namin sa pantalan gamit ang isang superyacht na pagmamay-ari ng isa sa mga boss ng Sandstorm Management. Walang namang special treatment sa SM, talagang pinagamit lang nila sa amin ang yate para hindi na mahirapan ang team namin makarating sa islang pupuntahan. Malayo pa naman ito sa mainland. Habang bumababa ang anchor ng yate, ramdam ko ang banayad na paggalaw ng tubig. Ang hangin ay preskong-presko, dala ang halimuyak ng dagat at sariwang simoy mula sa isla. Sa di-kalayuan, kitang-kita ang dalampasigan at ang puting buhangin. Napapalibutan ang isla ng malalaking puno ng niyog at makukulay na bahay-kubo. Kahit nasa laot pa lang kami, rinig na ang masasayang tugtugin at hiyawan ng mga tao. Napilitan akong ngumiti habang kinukunan ako ng litrato ni Salim. "Ayos na?"

Natigilan ako nang biglang sumunod si Irene sa mag-ama, may dala siyang payong. Maalinsangan kasi ang panahon kahit walang araw. Ngunit bago pa siya tuluyang makalapit sa dalawa, dumako ang tingin niya sa akin. Napahinto siya. Nagtagpo ang mga mata namin. At sa sandaling iyon, napansin rin ako ni Marcus. Mula sa masayang tagpo ng isang pamilyang naglalaro sa dalampasigan, bigla na lang silang parehong nakatingin sa akin. Hindi ako nag-alinlangang lumapit. Tatlong metro na lang ang pagitan namin nang ngumiti ako. "Hi! How are you?" bati ko sa kanila, bago ko nilingon ang batang karga-karga ni Marcus. Napakaganda ng bata, kitang-kita ang pinaghalong katangian nina Marcus at Irene. "How old is she?" tanong ko kay Marcus. "Two years old," sagot niya sa mahinahong tinig. Tumango ako bilang tugon. Muli kong ibinaling ang tingin kay Irene, ngunit hindi siya makatingin sa akin. "Hindi mo ba na-miss ang pag-arte, Feurene?" tanong ko sa kanya. Noon ko lang siya nakitang lumingon,