Lahat ng Kabanata ng REPLICA AS THE CEO'S WIFE : Kabanata 1 - Kabanata 10

Laraki F.S.It's daytime at kasalukuyan akong nag-aayos bago paman bumukas ang club."Ikaw ngayon?" Tanong sa akin ni Julius sa kabilang linya."Oo eh, ako na muna ngayon. Ikaw nalang bukas, ayos ba? Ipina-utang ko kasi kay Papa yung huling 15 days ko na sweldo." Naka-ipit ang cellphone ko sa aking taenga't balikat habang nilalagyan ng icecubes ang lagayan nito.Sigh of Julius can be heard on the another line, and I know what he meant by that response.Disappointed na naman kay Papa."Meron pa ako ditong pera, baka gusto mo na munang utangin." His voice were filled with sadness and concern."There's no need. Alam mo namang may trauma ako sa utang-utang na 'yan. Baka sa susunod, buhay ko na ang ibayad ko." I laughed fakely, and he seem not happy about it."'Wag kangang magbibiro ng ganyan." Pagsasaway nito sa akin. I laughed at his remark.Julius, the lifesaver of all time hath never failed to be right there by my side. Sa totoo nga niyan, he recommended me to his boss na dito mag-traba

Larika F.S. Nagising ako sa ingay ng telepono. Inis kong hinanap kung saan nanggagaling kahit halos matumba ako sa sakit ng ulo at kahapdian ng mata. On top of that, the center of my thighs feels more painful than ever. I wasn't concern about it at all at nakatuon ang atensyon ko sa paghanap ng telepono. It might be my boss. Luckily, it was beside the table. I immediately grab it without even checking the caller, but I felt weird holding it. The width felt different as well as the thinness. I answered the phone while eyes closed, still asleep. "Hello, sino 'to?" Silence collapses on the other line, but later on speaks from someone I don't know. "Who's this? Why are you using my son's phone?! Are you a thief?!" Nanlaki ang mata ko sa boses ng babae sa kabilang linya. Kung kanina'y tulog ako, ngayon ay sabay-sabay na gumising ang dugo ko't kaisipan. I harshly look on the surrounding, and I was left speechless seeing myself inside a room I don't know. And there's more, the phone wa

Larika F.SI despise and disgust this man. Walang awa at halimaw. There are only few guests in this area, since Primo pushed me in the secluded place. Natahimik kaming pareho until I questioned him once again. “Can you explain to me what’s happening?” kaninang nakayuko kong ulo at itinayo ko bago tinignan siya ng puno ng katanungan. He crossed his arms and I can sense how pissed he was. “Don’t make a fuss about it Sandoval. Just do your job-” I cut him off. “Yun nga! Trabaho ko pero hindi ko alam kung anong gagawin!” My voice increased as frustration ate me. Para akong batang kinukulit ang nanay kung bakit hindi niya ako kayang bilhan ng laruang gusto ko. My eyes were teary. My lips were trembling for fuck’s sake. “Lower down your tone Sandoval.” He commands with authority at hindi ko mapigilang mabalisa. I brushed my brows uncomfortably. “Please… I am really frustrated. Alam kong wala akong karapatang umarte ng ganitong at mas lalong wala kang pakealam sa nararamdaman ko. Bu

Larika F.SPara akong timang na iniiwasang dumaan sa bahay ni Julius. Hanggang ngayon kasi wala pa akong lakas na sabihin sa kanya ang bago kong trabaho, lalo pa’t sinabihan ko siyang mag-re-resign na ako kahit alam niyang mayroon akong pagkakagastusan. Isang linggo narin ang nakakalipas simula ng pumunta ako sa villa ni Primo. Pagkatapos ‘nun ay sinasibihan na niya akong magsisimula ang trabaho ko pag maayos na ang kalagayan niya. At isang linggo akong naghihintay.“HOY!” Nagulantang ako ng may humawak sa balikat ko. “Leche!” sigaw ko at hinarap ang may pakana. At sinong gago ang manggulat ng ganun?! Hinanap ng mata ko ang nanggulat at umatras na lamang ang tapang ko ng makitang si Julius iyon. Tawa pa siya ng tawa. “At bakit ka naman tutunganga sa daan Laraki Fadaine Sandoval?” sabi nito at tinusok ang noo ko. “Aray!” inis ko siyang tinignan. “Hoy babae. Ako dapat ang naiinis. Ikaw ‘tong walang paramdam ng isang linggo pagkatapos mong mag resign.” Umiwas ako ng tingin. “May

Larika F.S My eyes drifts and drops as soon as I realize where we’re going. “No way…” namilog ang mata ko ng tama nga ang hinala. We parked on the lobby of Meducy clothing line. “No not again with the tailors…” Halos nagmamakaawa ang boses ko, and I caught Primo grinning pero madali lang. Ngumuso ako at inis na umayos ng upo. Magiging impyerno na naman ang kaganapan sa loob ng lugar na ito. Demons are inside, there’s no way hell wouldn’t be there as well. Ngayon palang nanunuyo na ang lalamunan ko. Pero wala akong nagawa kundi ang sumunod kay Primo. Nasa likod ako nito na parang takot at tipong nagsumbong sa itay nito. “Stand straight. You’re D’arcy.” Kasabay ‘nun ay sunod-sunod na yumuko ang mga trabahante, and with Primo’s confidence and pose, parang nagkaroon ‘din ako ng lakas ng loob. “You’re D’arcy…” those words echoed on my mind. Dahan-dahang umayos ako ng tayo, at kahit suot ko ang uniform ng bar, may kumpansiya ako dahil kasama ko ang taong nasa harapan ko. Hindi ko ala