All Chapters of TIMOTHEO BATOBALANI (Wild Men Series#18): Chapter 21 - Chapter 30

AgrianthroposTheoIlang buwan na rin ang nakakalipas at palaisipan pa rin sa mga balita ang pagkawala ni Cong. Abuente, kasama ang driver nito. Can’t blame them dahil nasa pusod na ng dagat ang mga ito at sigurado ako hindi mapakali sa paghahanap sa kanyang ama si Gerson. Yes, kasama ang bangkay ng driver na ipinalubog sa dagat upang walang mahita ang sino man mag-imbestiga sa pangyayari. Malinis ang pagkakagawa at siniguro ko na walang ebidensiya mahahanap sa kung sino ang may pakana.Tapos na rin ang bahay na ipinagawa ko na umabot ng 20 million pesos kasama ang mga furniture sa loob at labas. Ito ang sabi ni Ernest sa akin bago siya bumalik sa dating trabaho. May mga ipinadalang mga bago tauhan si attorney na mag-aasikaso sa bahay at iba pa kailangan ko. Nagtataka lamang ako na walang binabawas si attorney sa mga pumapasok na pera sa account ko. I didn't ask since I was sure that Atty. Hart knew what he was doing.The construction of Maymay and Ramon's mausoleums has also been com

Theo AgrianthroposThe next day, Samara called for a meeting. Inayos ang isang silid sa bahay upang maging temporary office. Samara explained every detail about the Frouch Family, kung paano nagsimula at nagsumikap si Hendric Frouch na aking lolo sa tuhod.“Kailangan ko ba talaga malaman ang lahat ng ‘yan?” I asked impatiently.“Of course, this will pass from generation to generation. Kailangan ito para magkaroon ng pagpapahalaga sa mga ginawa ni Hendric Frouch,” tugon ni Samara na nakataas ang kaliwang kilay.Hindi na ako kumibo at hinayaan na lang siyang magsalita nang magsalita. Natigil lamang ito nang may tumawag sa telepono at sinagot ang tawag. Nakamasid lamang ako sa kanya at wala pa rin kibo sa kinauupuan. I like to intimidate her ever since I was a child. Hindi siya nagagalit sa akin kahit hagisan ko pa siya ng mga nahuhuli ko palaka at ipis. But grandpa warned me na hindi na ako bata at magiging asawa na niya ang babaeng ito.“Sorry, it was an urgent call,” wika ni Samara n

Theo2021- AgrianthroposNagtungo kaagad ako sa aking bahay sa isla at kamuntik pa ako maligaw dahil pinaiba ang disenyo nito. Tanging ang museleo nila Maymay at Ramon lamang ang hindi pinakialaman.“Ivan!!!” hiyaw na tawag ko dahil kanina pa ako naiirita.Mabilis na lumapit sa akin si Ivan at nakayuko ang ulo na nagtanong, “Bakit po, sir?”“Anong ginawa niyo sa bahay ko?!”“S-si Master Frouch po ang nag-utos na baguhin ang bahay,” tarantang sagot nito. Alam ko wala na ako magagawa pa dahil sa kagustuhan ni lolo. “Alam mo ba kung nasaan si Samara?”“A-ah.”Alam ko alam ni Ivan kung nasaan si Samara dahil sa reaksiyon nito. Binunot ko ang baril na nakasukbit sa pantalon at tinutok sa kanya. “Sasabihin mo ba kung nasaan siya o babaunan ko ng bala ang ulo mo?”Nanginig si Ivan sa sobrang takot at itinuro ang isang pintuan na nasa second floor. Walang ikalawang palapag dati ang bahay na ito ngunit pinalagyan marahil ni lolo nang muli ipagawa.“Open that goddamn door to me,” utos ko.Pinau

HestiaManilaKagagaling ko lamang sa training center na pinapasukan ko under TESDA. Kumuha ako ng drafting course dahil walang pera pang-enroll sa Fine Arts school. At ngayong araw ang aming isang taon bilang magkasintahan ni Jason, kaya naman balak ko itong sopresahin sa kanyang tinutuluyang boarding house.“H-Hestia?!” gulat na tawag ni Danny sa akin na kasama ni Jason sa boarding house nang makapasok ako.“Hi,” nakangiti ko bati ngunit napansin ko parang taranta ito. Nagtanong ako, “Si Jason?”“A-ah, wala siya,” utal na sagot ni Danny.“Saan siya nagpunta? Mamayang gabi pa ang work niya,” nagtataka ko sabi. Sa call center nagtatrabaho si Jason at panggabi ito ngayong buong linggo. Hindi ito tumawag ngayong araw na pinagtatakhan ko dahil imposibleng makalimutan nito ang anibersaryo namin.“B-baka susunduin ka niya sa training center at nagkasalisi lamang kayo,” hinala ni Danny.“Baka nga,” hindi makapaniwalang sambit ko. Iba ang kutob na nararamdaman ngunit hindi ko ito maipaliwana

HestiaManilaNapakabilis ng mga pangyayari at hindi ko maintindihan ang sarili na sumama na lamang sa lalaking ‘di kakilala. Puno ng kaba ang dibdib ko sa mga ikinilos nito at tila ba matagal ko na siyang kakilala. Ang nakakapagtaka ay para bang may katulad ang kanyang asul na mga mata. Ang pagkiskis ng aming mga noo ay lalong nakapagpatindi ng aking kaba.Nang maihatid na ko sa apartment ay inakalang bababa ito ng sasakyan. Nais ko sana silang imbitahan na mag-kape man lang bilang pasasalamat sa paghatid sa akin. Ngunit hindi ito bumama at kahit isa sa kanyang mga kasama ay walang bumama ng sasakyan. Nang makapasok na ako sa pintuan at saka ko pa lamang narinig ang mga sasakyan na umalis.“Kanino mga sasakyan ‘yon?” tanong ni Lucy na pababa ng hagdanan na marahil naistorbo ang gising,“Wala,” tipid ko sagot.“Anong wala? Hinihatid ka ng mayamang tao, ‘no?” pag-uusisa nito.“Isang customer ‘yon sa club na nagmalasakit na ihatid ako,” sabi ko. Nagtungo ako sa maliit na kusinang dinudu