"Fan? Seriously, Gwin? Iyon talaga ang sinabi mo sa Anak mo, fan lang kita? Is it that hard for you to say that I'm your best friend?" I asked bluntly.Tumiim ang labi niya. Namumula na rin ang mga mata at unti-unting namumuo ang mga luha, pero may bakas pa rin ng inis. "Hindi ka lang pala mahilig sa taguan, Gwin, sinungaling ka pa!" dagdag ko. Pero parang hindi na niya ako naririnig. Na kay Widmark na ang paningin niya. Napangisi ako. Ang dami kong sinabi. Wala man lang siyang reaksyon. Kahit ang e-defend ang sarili, hindi niya ginawa. Napaghahalata ang pagiging guilty niya. "Anak, Widmark... " Hinaplos niya ang balikat ng bata, ngunit tingin ko, wala siyang balak magpaliwanag. Inaalo niya lang si Widmark, para hindi na ito magtanong pa. Hindi ko maintindihan. Bakit niya kailangan itago na mag-best friends kami? Ang dali lang namang sabihin. Ang daling ipaliwanag. Bakit ang hirap para sa kanya? "Magsalita ka naman, Gwin. Naghihintay kami ng paliwanag mo. Bakit ka ba, nagsinungali

Nabitiwan ko ang hawak na kutsara. Feeling ko nawalan ako ng lakas sa sobrang pagkabigla. Hindi ko inaasahan ang tanong niya. 'Tsaka, bakit niya ba naisip na si Fred ang ama ng anak ko? Ni si Fred nga, hindi nag-isip na anak niya si Widmark. "Masyado bang nakakagulat ang tanong ko, Gwin?" ngising tanong niya. "Wala nga akong bibananggit na pangalan, pero ganyan ka na maka-react. Napaghahalata ka tuloy." Naubo ako. Nabilaukan dahil dito kay Tonyo na panay pasaring, may kasama pang nakakalokong ngiti ang mga sinasabi niya. "Tumahimik ka nga, Tonyo. Pinagsasabi mo r'yan," tugon ko matapos uminum ng tubig. Feeling ko bumara ang pagkain sa lalamunan ko. "Pinagsasabi ko?" ngumisi na naman siya. Kada ngisi niya ay nag-iinit lalo ang ulo ko. Gusto ko na nga siyang sigawan ngayon. Tumahimik lang siya. "Hindi ka nakakatuwa, Tonyo—" "Hindi rin ako nagpapatawa, para matuwa ka," sarkastiko niyang tugon. "Ano ba talaga ang problema mo, Tonyo? Deritsuhin mo nga ako. 'Wag mo akong idaan sa mga

FRED POV Nagngitngit ang kalooban ko habang nakatingin kay Tonyo. Hindi maalis ang tingin niya kay Gwin, habang palabas sila ng pinto ni Widmark. Kitang-kita ko ang kagustuhan niyang ihahatid sila kahit ayaw ni Gwin. Ang kapal ng mukha. Gusto ko nang basagin ang pagmumukha niya. Walang hiya, tinuring ko siyang kaibigan. Binigay ko ang buong tiwala ko sa kanya.Ipinagkatiwala ko si Gwin sa kanya. Tapos ganito ang malalaman ko. Lahat ng lakad ni Gwin na madalas ay puro utos ko ay siya ang kasama. Tarantado siya. Sinong hindi magagalit? Nawalan ako ng matalik na kaibigan dahil sa kanya. Nalungkot ang mga magulang ko. Sinisi pa nila ang sarili sa pagkawala ni Gwin. Tapos itong si Tonyo pala ang dahilan kung bakit siya umalis at nagtago. Gago siya. Kaagad kong dinaklot ang kwelyo ni Tonyo at umato ng suntok. Handa na akong makipagbasagan ng mukha sa kanya, maipaghiganti ko lang si Gwin. Pero kung ano ang ginawa ko, 'yon din ang ginawa niya. Kung gaano ako ka galit, mas galit pa siya.

GWIN POV Ilang beses ko nang pinahid ang mga luha ko, pero hindi pa rin maubos-ubos. Imbes kasi na gumaan ang pakiramdam ko dahil alam na ni Fred ang totoo, at wala na akong tinatago sa kanya. Mas bumigat pa. Mas sumikip pa. Mas dumami pa ang inaalala ko. Pigil ang iyak ko. Mahigpit ang pagkawak ng isang kamay ko sa gate habang hampas ko ang dibdib ko. Paulit-ulit ko rin na natampal ang noo ko. Baka sakaling gumana ang utak ko, at makapag-isip ng tama. Ano na ang mangyayari ngayon? Paano na kami ng Anak ko? Sigurado kasi ako na hindi papayag si Fred na hindi malaman ni Widmark na siya ang Papa nito. Nag-aalala ako sa magiging reaction niya. Sana pala hindi ko na muna siya pinaalis. Sana hindi ko siya inaway. Madali ko sana siyang mapakikiusapan na 'wag muna ipaalam sa Anak ko ang totoo. "Gwin," untag sa akin ni Tonyo. "Ano pa ang ginagawa mo r'yan?" Talagang nagtanong pa siya. Kita naman niyang umiiyak at balisa ako. Tampal ko pa nga ang noo ko nang lumapit siya. "Ano sa tingin

Katahimikan ang namayani sa loob ng kotse habang pabalik na kami sa paaralan. Pero kita ko ang panakanakang pagsulyap sa akin ni Fred sa gilid ng mata ko. Na guilty yata. Sa tindi ba naman ng iyak ko kanina. Lumambot yata ang puso. Pigil ang pagbuntong-hininga ko. Hindi pa kasi tuluyang nawala ang sama ng loob ko. Paminsan-minsan pa ring namumuo ang mga luha sa mga mata ko, kapag sumagi sa isip ko ang mga sinabi niya kanina. "Sorry, Gwin..." pabulong niyang sabi. Ang bait na. Malumanay ang boses. Malayong-malayo sa boses niya kanina, no'ng nagbangayan kami. Sandali akong sumulyap sa kanya. Matalim ang tingin ko sa kanya, sayang nga lang at hindi man lang niya nakita. Nasa daan lang kasi ang tingin niya. "Sorry na naman? Tinubuan ka na ba ng puso at nasobrahan ka na ng sorry?" mataray kong tanong. Sobrang diin pa ng pagkasabi ko para siguradong ramdam niya ang galit ko. " 'Kasi naman, kanina pa ako nag-sorry, ayaw mo naman magsalita," pabulong pa rin niyang sabi. Mas naiirita lang