All Chapters of ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Chapter 2241 - Chapter 2250

คำถามในชุดนี้คือสิ่งที่พวกเขาทั้งสองคนมิสามารถตอบได้ทั้งสองมองหน้ากันไปมา รู้สึกเพียงว่าแดนเทพเต็มไปด้วยวิกฤติ ความซับซ้อนในความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลเหล่านี้ทุกสิ่งเป็นดังหลุมลึกหลุมหนึ่ง“พวกเราทำทั้งสองสิ่งไปพร้อมกันดีกว่า ด้านหนึ่งคือการตามหาที่อยู่ของแม่นมอูและขันทีโม่ ส่วนอีกด้านหนึ่งคือคิดหาวิธีช่วยมารดาของเย่หรง!”หลิงอวี๋เอ่ยขึ้นมาด้วยความกังวล “วันนี้เจ้าแห่งทะเลมิสามารถล้วงความลับของหยกหล้าสุขาวดีไปได้ เขาจะต้องมีแผนสำรองอยู่เป็นแน่ พวกเรามีเวลามิมากแล้ว!”เซียวหลินเทียนพยักหน้า “ตอนนี้พวกเขารู้ตัวตนของพวกเราอย่างชัดแจ้งแล้ว มหาปราชญ์เองก็คงจะมิปล่อยไปง่าย ๆ เช่นกัน หากช่วยเหลือมารดาของเย่หรงและแม่นมอูออกมาได้แล้ว พวกเราก็ไปจากเมืองหลวงแดนเทพกันก่อนเถิด!”หลิงอวี๋มองเซียวหลินเทียนแล้วอดมิได้ที่จะเอ่ยถามออกไป “เซียวเยวี่ยสบายดีหรือไม่?”ที่จวนเจ้าแห่งทะเล ชายาเจ้าแห่งทะเลก็เอ่ยถึงเซียวเยวี่ยเช่นกัน ทั้งคำพูดและน้ำเสียงล้วนใช้ชีวิตของเซียวเยวี่ยมาข่มขู่หลิงอวี่เรื่องนี้ทำให้หลิงอวี๋คิดเรื่องปัญหาของเซียวเยวี่ยอย่างจริงจังเป็นครั้งแรกจ้าวหรุ่ยหรุ่ยบอกว่า เซียวเยวี่ยถูก

นี่คือโชคชะตาหรือ?หลงเพ่ยเพ่ยรู้สึกหนักใจเป็นอย่างยิ่ง เนื่องจากในแง่ของความได้เปรียบนั้นท่านพ่อของตนสู้เจ้าแห่งทะเลมิได้หากเจ้าแห่งทะเลควบคุมตระกูลใหญ่เหล่านั้นไว้ในมือได้ จวนเจ้าแห่งทิศใต้ก็จะยิ่งมิสามารถต่อกรกับเจ้าแห่งทะเลได้เลยหรือว่าครอบครัวของตนจะต้องถูกเจ้าแห่งทะเลกำจัดจนหมดสิ้นเสียแล้ว?“อย่าเพิ่งท้อแท้ไป รอให้พี่สามของเจ้าสืบจนรู้ที่มาของขี้ผึ้งหอมเสียก่อน แล้วพวกเราจะไปทำลายแหล่งยาของพวกเขากัน การทำเช่นนี้ต่างหากจึงจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะบังคับให้บุตรหลานเหล่านั้นเลิกยากันได้!”หลิงอวี๋เห็นว่าสีหน้าของหลงเพ่ยเพ่ยดูเศร้าหมอง จึงเอ่ยปลอบใจนางออกไปเถาจื่อฟังแล้วก็แอบหัวเราะอยู่ในใจ หลิงอวี๋มิสงสัยตนแม้แต่น้อย ทั้งยังคุยเรื่องลับ ๆ มากมายถึงเพียงนี้ต่อหน้านางอีกรอให้นางส่งข่าวเหล่านี้ไปให้ชายาเจ้าแห่งทะเลก่อนเถิด ชายาเจ้าแห่งทะเลจะต้องดีใจอย่างแน่นอนเถาจื่อลืมเรื่องราวในอดีตที่ฝ่าฟันมากับหลิงอวี๋ไปจนหมดสิ้นแล้ว ยามนี้ในหัวของนางถูกชายาเจ้าแห่งทะเลงปลูกฝังความทรงจำใหม่เข้าไปแล้วในความทรงจำใหม่นี้ เถาจื่อมีตัวตนใหม่นางคือบุตรีของชายาเจ้าแห่งทะเล ทั้งยังเป็นท่าน

ตนเองทำเพื่อเย่หรงไปตั้งมากมาย ถึงขนาดยอมกล้ำกลืนฝืนทนเสียหน้าไปอ้อนวอนองค์หญิงหานเยวี่ยอย่างน่าสงสาร ถึงได้โอสถรักษาแผลระดับสูงนี้มาแต่เย่หรงกลับคายออกมา นี่มิใช่เพราะต้องการรักษาระยะห่างกับตนหรอกหรือ?เหตุใดเย่หรงถึงได้ดื้อด้านเช่นนี้?เขาแค่กังวลว่าหากรับยาของตนไปแล้ว จะทำให้หลงเพ่ยเพ่ยมิพอใจมิใช่หรือ?หยางหงหนิงคิดไปเองตอนนี้นางคิดเพียงอย่างเดียวว่า เย่หรงกับหลงเพ่ยเพ่ยลอบคบหากันแล้ว ดังนั้นเย่หรงถึงได้ผลักไสตนมาโดยตลอดมิฉะนั้นต่อให้ใจของเย่หรงแข็งดั่งหินผา ก็ต้องถูกความรักของนางทำให้ใจอ่อนไปแล้ว!ความโกรธของหยางหงหนิงพลุ่งขึ้นมาในบัดดลมีชั่วขณะหนึ่งที่นางแทบจะควบคุมตนเองมิได้ อยากจะฉวยโอกาสที่เย่หรงยังอ่อนแออยู่ตอนนี้ ยัดยาพิษให้เขาตาย ๆ ไปเสียแต่หยางหงหนิงก็ยังคงกดข่มความโกรธของตนไว้อย่างสุดกำลัง นางมิอาจปล่อยเย่หรงไปง่าย ๆ เช่นนี้ได้ เขาเลือกหลงเพ่ยเพ่ยใช่หรือไม่?เช่นนั้นนางก็จะให้เย่หรงกับหลงเพ่ยเพ่ยไปเป็นสามีภรรยากันในปรโลก!หยางหงหนิงนึกถึงแผนการของเย่ซวิน ในแววตาฉายประกายความอำมหิต แต่ภายนอกกลับแสร้งทำเป็นน้อยเนื้อต่ำใจย่อตัวลงนางเก็บโอสถรักษาแผลระดับสูงข

เย่ซวินรู้ว่านี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่เย่ซื่อเจียงให้แก่ตนแล้วก่อนหน้านี้เขาก็เคยคิดจะเลิกยา แต่เมื่ออดทนไปได้เพียงสองวัน ก็รู้สึกว่าอยู่เหมือนตายทั้งเป็นหากเป็นเช่นนี้ต่อไปเรื่อย ๆ เขาต้องตายแน่!เย่ซวินขอให้บ่าวรับใช้และเย่หมิงไปตามมารดาของตน แต่เย่หมิงจำคำพูดของท่านปู่เย่ได้ขึ้นใจหากมิช่วยเย่ซวินเลิกยา ก็เท่ากับเป็นการทำร้ายเขาอย่างถึงที่สุด!ดังนั้นเย่หมิงจึงมิสะทกสะท้านแม้แต่น้อย ทั้งยังคอยตักเตือนเย่ซวินว่าอดทนอีกหน่อยก็ผ่านไปแล้วทว่าความทุกข์ทรมานจากการเลิกยานั้นมิใช่สิ่งที่เย่ซวินคุณชายที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างสุขสบายแต่เกิดเช่นเขาจะทนได้เขามิฟังคำตักเตือนของเย่หมิงเลยแม้แต่น้อย ในใจยังแอบคิดว่าเย่หมิงต้องการฉวยโอกาสนี้กำจัดตนแน่ในเมื่อตอนนี้มีโอกาสหนีออกไป เย่ซวินจะปล่อยโอกาสหลุดมือไปได้อย่างไร!เขาพยุงตัวขึ้น ถอดอาภรณ์ของบ่าวรับใช้มาสวม ทั้งยังคิดแผนต่อจากนี้ขึ้นมาได้ ให้บ่าวรับใช้เปลี่ยนไปสวมอาภรณ์ของตนแล้วมัดเขาไว้กับเสาแทนตนหยางหงหนิงลากบ่าวรับใช้อีกคนไปยังด้านหลังหอบรรพบุรุษ เมื่อกลับมาเย่ซวินก็จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วนางให้เย่ซวินจัดผมเผ้าให้เรียบร้อย สวมหน

รอจนคนอื่น ๆ เดินออกไปหมดแล้ว เย่หรงก็มองหยวนซิ่งอย่างสงสัยตนกับหยวนซิ่งมิเคยมีความเกี่ยวข้องอันใดกันมาโดยตลอด แล้วเหตุใดหยวนซิ่งจึงต้องการพูดคุยกับตนตามลำพัง?“เย่หรง ข้ามิชอบคำเรียกคุณชายอะไรนั่น! ข้าขอเรียกชื่อเจ้าตรง ๆ เลยแล้วกัน เจ้าก็สามารถเรียกชื่อข้าได้เช่นกัน!”หยวนซิ่งเป็นทหาร นิสัยตรงไปตรงมา พูดตรงประเด็น “เจ้าพอจะบอกข้าได้หรือไม่ว่าหยวนซานของข้าตกหน้าผาไปได้อย่างไร?”เย่หรงขมวดคิ้วเล็กน้อย นี่หมายความว่าอย่างไร?เขาสงสัยตนหรือ?หลิงอวี๋นึกถึงความเกลียดชังในแววตาของหยวนซือเมื่อครู่ กอปรกับท่าทีปกป้องบุตรชายของท่านหญิงอวิ๋น ก็พอจะคาดเดาเจตนาของหยวนซิ่งได้หลิงอวี๋จึงเป็นฝ่ายเอ่ยถาม “แม่ทัพหยวนสงสัยว่าหยวนซานมิได้พลัดตกหน้าผาไปเองใช่หรือไม่เจ้าคะ?”หยวนซิ่งมองหลิงอวี๋ ใบหน้าที่เดิมทีเรียบเฉยพลันสับสนขึ้นมา ดูเหมือนมิรู้ว่าควรจะยอมรับในความคิดของตนดีหรือไม่“แม่ทัพหยวน ยามนั้นข้าอยู่กับเพ่ยเพ่ยและฮองเฮา เมื่อได้ยินเสียงร้องเรียกถึงได้วิ่งไป ตอนนั้นหยวนซานตกหน้าผาไปแล้ว ทั้งร่างห้อยต่องแต่งอยู่บนกิ่งไม้!”เย่หรงกล่าวอย่างตรงไปตรงมา “ดังนั้นข้าจึงมิรู้ว่าหยวนซานตกไปได้อ