All Chapters of ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Chapter 2271 - Chapter 2280

หลิงอวี๋มองท่าทีที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของจ้าวหรุ่ยหรุ่ยด้วยสายตาเย็นชา ก็พอจะคาดเดาความคิดของนางได้หลิงอวี๋หยิบมีดผ่าตัดออกมา มีดผ่าตัดที่บางเฉียบนั้นเมื่ออยู่ภายใต้แสงของตะเกียงน้ำมันก็เปล่งแสงที่ดูเย็นเยียบออกมาจ้าวหรุ่ยหรุ่ยมองหลิงอวี๋เดินเข้ามาหาตนทีละก้าวด้วยความหวาดกลัว“หลิงอวี๋ ข้า… ข้า...”จ้าวหรุ่ยหรุ่ยพูดตะกุกตะกัก มิอาจเอ่ยคำขออภัยออกไปได้เลยเรื่องต่าง ๆ ที่นางทำกับหลิงอวี๋ไว้ นามนี้เมื่อนึกถึงก็มิอาจพูดคำใดออกมาได้เลยหากเปลี่ยนเป็นตน นางจะปล่อยคนที่ทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้กับตนไปได้หรือ?“พูดมาสิ หากอยากขอการอภัยก็เลือกคำพูดรื่นหูพูดออกมา ข้าจะดูว่าปากของเจ้าจะพูดคำพูดที่น่าฟังอะไรออกมาได้บ้าง?”หลิงอวี๋มองจ้าวหรุ่ยหรุ่ยอย่างเฉยเมย เมื่อเห็นใบหน้าของนางยังคงมีรอยแผลเป็นจาง ๆ อยู่ หลิงอวี๋จึงนึกถึงยามนั้นที่นางเตะตนซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างบ้าคลั่ง!จากนั้นหลิงอวี๋ก็ยกมือขึ้นโดยมิคิดอะไรทั้งนั้น แล้วกรีดจากริมฝีปากของจ้าวหรุ่ยหรุ่ยไปจนถึงข้างใบหูของนางจ้าวหรุ่ยหรุ่ยรู้สึกเพียงแต่เลือดสดอุ่น ๆ ไหลลงมานางอดมิได้ที่จะตะโกนออกไป "หลิงอวี๋ ข้ากรีดใบหน้าของเจ้า แต่คราก่อน

วิธีการเช่นนี้ของเซียวหลินเทียน แม้ว่าจ้าวหรุ่ยหรุ่ยจะโชคดีหลบหนีไปได้ นางก็จะเป็นราวกับคนไร้ความสามารถ“เซียวหลินเทียน เจ้าสังหารข้าเสียดีกว่า!”จ้าวหรุ่ยหรุ่ยร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างมิอยากมีชีวิตอยู่แล้วนางที่เคยมองว่าตนสูงส่งในอดีตกลับต้องตกต่ำถึงขั้นกลายเป็นคนพิการ และถูกผู้อื่นควบคุมกดขี่อย่างไร้อำนาจต้าน อยู่ไปก็เจ็บปวดยิ่งกว่าตายนางมิสามารถจินตนาการได้ว่าหากตนถูกส่งตัวไปอยู่ในมือของแม่ทัพเติ้งแล้วจะมีจุดจบอย่างไรนางรู้เพียงว่านางมิต้องการจุดจบเช่นนั้น!“เจ้าจะยอมตายจริง ๆ รึ?”เซียวหลินเทียนเอ่ยออกมาอย่างเยาะเย้ย “หากเปลี่ยนเป็นคนที่มีใจอยากตาย ต่อให้ข้าจะมิสังหารเจ้า เจ้าก็มีสารพัดวิธีที่จะหาทางตายด้วยตัวเองอยู่ดี!”“อย่ามาเสแสร้งมิยี่หระต่อความตายต่อหน้าข้า เจ้ามิคู่ควร!”“พาตัวออกไป!”ภายใต้คำสั่งของเซียวหลินเทียน องครักษ์สองคนจึงก้าวเข้ามา ใช้ผ้าคลุมสีดำคลุมหัวจ้าวหรุ่ยหรุ่ยไว้จากนั้นก็ปลดตัวนางลงมาแล้วลากออกไปเซียวหลินเทียนและหลิงอวี๋มองจ้าวหรุ่ยหรุ่ยถูกพาตัวไปจนสุดสายตา ทั้งสองคนต่างก็รู้สึกในแบบเดียวกันจ้าวหรุ่ยหรุ่ยตายไปก็มิน่าเสียดาย!แต่หากเลือกไ

หลิงอวี๋นึกถึงตอนแรกที่ตนไร้ญาติขาดมิตร เมื่อเจอเรื่องของป้าวซวนและเฉียวไป๋ นางก็สงสารจนมิอาจทนได้ จึงมองเฉียวไป๋แล้วถอนหายใจและเอ่ยออกมา“มิใช่ว่าพวกเรามิอยากช่วยเจ้า แต่บิดามารดาของเจ้าจากไปแล้ว!”เซียวหลินเทียนจึงเล่าสิ่งที่จ้าวซวนบอกกับตนมาเมื่อครู่ออกมาหลังจากเฉียวไป๋ฟังจบก็ตกตะลึงค้างไปท่านอาเฉียวกับท่านแม่ปลิดชีพตนไปแล้วทั้งคู่หรือ?นี่… นี่เป็นไปได้อย่างไร!“สายลับของข้าคอยติดตามป้าวซวนและแฝงตัวเข้าไปในตระกูลเฉียวของพวกเจ้า หลังจากที่พวกเจ้าทั้งสองคนหนีออกมา เขาก็เห็นทุกสิ่งทุกอย่างด้วยตาของเขาเอง!”เซียวหลินเทียนเอ่ยเสริมต่อไปอีก “ตอนนี้ฮูหยินเฉียวกำลังพาคนไปไล่ล่าพวกเจ้าทั่วทุกที่!"เฉียวไป๋ฟังอย่างว่างเปล่า ในหัวของเขาวนเวียนคำพูดที่ท่านอาเฉียวบอกตอนที่ยัดตนเข้าไปในช่องอยู่ซ้ำ ๆ ‘เฉียวไป๋ ในภายภาคหน้าเจ้าจะเข้าใจความเจ็บปวดใจของข้า!’ความเจ็บปวดใจอะไรกัน?ให้ตนมีชีวิตอยู่รอด แล้วนึกย้อนถึงความเจ็บปวดของการสูญเสียคนที่รักซ้ำแล้วซ้ำเล่าหรือ?“เป็นข้าเองที่ทำให้พวกเขาตาย!”เฉียวไป๋ทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้น น้ำตาพลันไหลรินลงมา“เหตุใดข้าจึงโง่เขลาถึงเพียงนั้น ข้าม

ความกังวลของจ้าวซวนก็เป็นเช่นเดียวกับเซียวหลินเทียน เดิมทีนี่คือวิกฤตของแดนเทพ เมื่อพวกเขากลับฉินตะวันตกก็สามารถหลีกเลี่ยงหายนะนี้ได้แล้ว!แต่จะหลีกเลี่ยงได้จริงหรือ?เซียวหลินเทียนนึกถึงว่าภายภาคหน้าหวงฝู่หลินจะต้องไร้บ้านให้กลับ ตระกูลเจ้าแห่งทิศใต้ที่ช่วยเหลือตนและหลิงอวี๋ก็จะต้องเผชิญกับการล่มสลายเช่นกัน ครอบครัวของเย่ซื่อฝานอาจารย์ของหลิงอวี๋ก็จะต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่ยากลำบากเหล่านี้ด้วย!ภายใต้รังที่พลิกคว่ำไข่ใบไหนเล่าจะมิแตก ราษฎรจำนวนมากที่ต้องเดือดร้อนกับหายนะในครั้งนี้ พวกเขาจะหลบเลี่ยงจากหายนะครั้งนี้ได้อย่างไร?“จ้าวซวน เจ้าไปพักผ่อนก่อนเถิด! วันพรุ่งพวกเราไปหาเจ้าแห่งทิศใต้กัน ดูว่าจะสามารถหาคนไปช่วยสนับสนุนหวงฝู่หลินได้หรือไม่!”เซียวหลินเทียนนึกขึ้นมาได้ว่าหวงฝู่หลินเคยพูดไว้ ภูเขาหิมะนั้นมียอดเขาอยู่หลายแห่ง และก่อนหน้านี้เจ้าสำนักซิงหลัวก็เคยบีบบังคับถามหวงฝู่หลินไปว่าฝูไห่อยู่ที่ยอดเขาลูกใดกันแน่เจ้าสำนักซิงหลัวมิรู้ตำแหน่งที่ฝูไห่ถูกสะกดไว้อย่างแน่ชัด ดังนั้นหากคิดจะช่วยเหลือเขาออกมาก็ต้องใช้เวลาอีกสักพักพวกเขายังมีโอกาสที่จะช่วยหวงฝู่หลินชิงวังเทพกลับคืน

หลงจิ้งคือคนที่รู้สถานการณ์ของเจ้าแห่งทิศใต้ในราชสำนักดีที่สุด เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าแล้วเอ่ยออกมา “สิ่งที่ท่านพ่อข้าพูดคือความจริง!”“หลายปีที่ผ่านมานี้ ตระกูลเหล่านี้ต่างก็แบ่งฝักแบ่งฝ่ายกัน และล้วนรักษาความสงบภายนอกเอาไว้!”“นี่หากเสด็จปู่ของข้าให้พวกเขาไปจัดการฝูไห่ พวกท่านเชื่อหรือไม่ว่า จะมีคนครึ่งหนึ่งยอมจำนนต่อฝูไห่!"หลิงอวี๋อดมิได้ที่จะถามออกไป “แต่ยามนี้ตระกูลหลงกุมอำนาจอยู่ ตระกูลเหล่านั้นมิสามารถสั่งการได้ หรือว่าตระกูลหลงก็ไม่มีใครที่สามารถยืนหยัดต่อต้านตงกู่อวี้ได้เลยหรือ?”“ตอนนี้ฝูไห่ยังมิได้รับการช่วยเหลือออกมา ด้วยความแข็งแกร่งของตงกู่อวี้แล้ว ขอเพียงคนของตระกูลหลงร่วมแรงร่วมใจกัน จะต้องสามารถปราบนางได้อย่างแน่นอน!”เจ้าแห่งทิศใต้มองหลิงอวี๋ แล้วเอ่ยออกมาอย่างขมขื่น “ตระกูลหลงมีคนอยู่มากมาย แต่คนที่มีพรสวรรค์ในด้านวรยุทธ์ที่สุดก็คือเจ้าแห่งทะเล”“หากแม้แต่เจ้าแห่งทะเลก็มิลุกขึ้นมาจัดการกับตงกู่อวี้ คนอื่น ๆ จะยอมไปตายเปล่า แล้วให้เจ้าแห่งทะเลได้ประโยชน์หรือ?”หลงจิ้งก็เอ่ยขึ้นมาเช่นกัน “หลิงอวี๋ เมื่อครู่ข้ามาหาพวกเจ้าก็เพราะต้องการจะบอกพวกเจ้าว่า มิรู้