All Chapters of ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Chapter 2281 - Chapter 2290

เมื่อหลงจิ้งได้ยินคำถามที่ถามตน เขาก็เอ่ยออกมา “ข้าให้คนไปสืบดูแล้ว แต่ตอนนี้ยังไม่มีข่าวอะไรทั้งนั้น!”“ตามที่คนของข้าบอกมาก็คือ ยอดเขาเทพธิดามีการป้องกันเข้มงวดยิ่งนัก คนภายนอกมิสามารถเข้าไปได้เลย!”“แต่พวกท่านมิต้องกังวล คนที่ทำงานให้ข้าเป็นคนฉลาดมาก เขาติดสินบนนางรับใช้คนหนึ่งที่อยู่ในนั้นไว้แล้ว อีกมินานน่าจะได้ข่าวอะไรบ้าง!”เซียวหลินเทียนพยักหน้า สายลับที่เขาส่งไปสืบเรื่องสตรีศักดิ์สิทธิ์ก็มิได้ข้อมูลที่มีประโยชน์ใด ๆ เช่นนั้น ในตอนนี้จึงทำได้เพียงรอเท่านั้นเมื่อเซียวหลินเทียนและหลิงอวี๋เห็นว่าเรื่องราวทุกอย่างคุยกันได้อย่างชัดเจนแล้ว พวกเขาก็กล่าวลาเมื่อทั้งสองคนเดินออกมาจากจวนเจ้าแห่งทิศใต้ องครักษ์ที่รออยู่หน้าประตูก็ก้าวเข้ามากระซิบรายงาน“ฝ่าบาท คดีของจ้าวหรุ่ยหรุ่ยได้เริ่มการพิจารณาคดีที่ศาลาว่าการแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”เซียวหลินเทียนมองหลิงอวี๋ พร้อมเลิกคิ้วขึ้นแล้วเอ่ยถาม “อาอวี๋ เจ้าอยากไปดูหรือไม่?”ยามนี้เซียวหลินเทียนค่อนข้างรู้สึกซับซ้อนเมื่อเผชิญหน้ากับหลิงอวี๋หลิงอวี๋มิเคยพูดกับตนมาก่อนว่านางเป็นคนที่กลับชาติมาเกิดใหม่ เรื่องนี้ทำให้เซียวหลินเทียนรู้สึกมิสบาย

แม้ว่าหลิงอวี๋จะมิยอมรับเจ้าแห่งทะเลเป็นบิดา แต่ตามที่พวกเขาบอก ตนก็คือธิดาของเจ้าแห่งทะเลหากเป็นตามนี้ เจ้าแห่งทิศใต้ก็คือลุงแท้ ๆ ของตน และหลงเพ่ยเพ่ยเองก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของตนเช่นกัน นางจะทนมองเจ้าแห่งทิศใต้และหลงเพ่ยเพ่ยตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากโดยมิช่วยเหลือพวกเขาได้อย่างไรกัน!สำหรับสิ่งที่หลงจิ้งฝากฝังนั้น หลิงอวี๋พยักหน้ารับด้วยความรู้สึกหนักใจตอนนี้พวกเขาและครอบครัวเจ้าแห่งทิศใต้ล้วนเป็นหนามยอกอกของเจ้าแห่งทะเล มีเพียงการร่วมแรงร่วมใจกันเท่านั้นจึงจะสามารถฝ่าฟันความยากลำบากกันไปได้“ท่านพี่สาม ท่านเดินทางไปครานี้ก็ต้องระวังตัวเช่นกัน!”ในที่สุดหลิงอวี๋ก็เรียกหลงจิ้งว่าท่านพี่สามแล้วนางรู้ความแข็งแกร่งของตงกู่อวี้ นางตัดสินใจแน่วแน่แล้วที่จะช่วยฝูไห่ ใครก็ตามที่ขัดขวางมิให้นางบรรลุเป้าหมายก็ล้วนเป็นศัตรูของนางทั้งสิ้นหลงจิ้งไปในครานี้มีความเป็นไปได้ที่จะมิได้กลับมาอีก!“เมื่อพวกเราช่วยมารดาของเย่หรงออกมาได้แล้ว จะรีบตามไปสมทบกับพวกท่าน!”เลี่ยวหงเสียเป็นคนเพียงคนเดียวในใต้หล้าที่รู้ความลับของหลงอี้ หากพวกของหลงจิ้งมิสามารถหยุดยั้งตงกู่อวี้ได้ ความลับที่เลี่ยวหง

เมื่อหลิงอวี๋เห็นท่าทีละอายของเฉียวไป๋ นางก็เดาเรื่องราวเบื้องหลังได้ นางครุ่นคิดแล้วก็เอ่ยออกมา“หากพึ่งกำลังของเจ้าเพียงผู้เดียวมิสามารถนำศพของบิดามารดาเจ้าออกมาได้หรอก และข้าเองก็มิต้องการให้เจ้าไปรนหาที่ตายด้วย!”“อยู่ที่นี่ก่อนเถิด พวกเรามาคิดวิธีไปด้วยกัน!”หลิงอวี๋รับปากกับป้าวซวนแล้วว่าจะช่วยเฉียวไป๋ ตอนนี้เมื่อเห็นว่าเฉียวไป๋มุ่งมั่นที่จะไปตายเช่นนี้ นางก็มิอาจนิ่งดูดายได้เฉียวไป๋มองหลิงอวี๋อย่างงุนงง ตระกูลเฉียวทำให้นางลำบากครั้งแล้วครั้งเล่า แต่นางกลับมิถือโทษโกรธและยินดีที่จะช่วยเหลือตนอีกกระนั้นหรือ?“นั่งลงก่อนสิ เรามาหารือกันว่าจะใช้วิธีใดนำศพของบิดามารดาเจ้าออกมาจากตระกูลเฉียว!”หลิงอวี๋เรียกให้เฉียวไป๋นั่งลงเซียวหลินเทียนก็ครุ่นคิดขึ้นมาแล้วหากจะช่วยคนคนหนึ่งจากบ้านตระกูลเฉียวก็คงมิยากนักแต่ประเด็นสำคัญคือสิ่งที่พวกเขาต้องนำออกออกมาคือศพสองศพนี่สิเพื่อที่จะบังคับให้เฉียวไป๋ปรากฏตัว ตระกูลเฉียวจะต้องมีการป้องกันอย่างแน่นหนาเป็นแน่มิแน่ว่าอาจจะขอคนของมหาปราชญ์มาช่วยก็เป็นได้หากบุกเข้าไปตรง ๆ ที่นี่ก็เป็นเมืองหลวงที่อยู่ใต้เท้าของมหาเทพ หากเกิดความเคลื่

วันรุ่งขึ้นหลิงอวี๋ไปหาหลงเพ่ยเพ่ยตั้งแต่เช้า เมื่อหลงจิ้งได้ฟังหลิงอวี๋เล่าเรื่องราวเบื้องหลังแล้ว เขาก็เกิดความรู้สึกสงสารเฉียวไป๋ขึ้นมาเล็กน้อยเขารับปากในทันทีว่าจะขอให้ท่านพ่อไปพูดกับแม่ทัพเติ้ง ทั้งยังรับปากหลิงอวี๋ด้วยว่าจะพาเฉียวไป๋ออกไปหลังจากที่ทางนี้จัดการเรียบร้อยแล้ว หลิงอวี๋ก็กลับไปที่คฤหาสน์อู่แล้วนำโอสถพรางชีพมอบให้เฉียวไป๋ พร้อมกำชับให้เขากินก่อนที่จะเข้าบ้านตระกูลเฉียวเฉียวไป๋ทุ่มสุดตัวแล้ว ถึงอย่างไรตนก็เตรียมพร้อมที่จะตายอยู่แล้ว ขอเพียงสามารถทำให้บิดามารดาได้จากไปอย่างสงบเขาก็ยินดีที่จะเสี่ยงเซียวหลินเทียนให้ฉินซานและองครักษ์สองคนคุ้มกันเฉียวไป๋ไปส่งที่ศาลาว่าการ ทางด้านเผยอวี้ก็รีบหาศพที่มีรูปร่างคล้ายกับเฉียวไป๋ให้ได้โดยเร็วที่สุด และเตรียมการเปลี่ยนศพหลิงอวี๋รู้สึกมิสบายใจ นางจึงพาเถาจื่อและหานอวี้ไปรออยู่ใกล้ ๆ บริเวณบ้านตระกูลเฉียว หากเกิดเรื่องมิคาดคิดขึ้นจะได้ช่วยเหลือได้ทันเวลาเถาจื่อยังคงมิรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เรื่องโอสถพรางชีพนี้นอกจากพวกหลิงอวี๋มิกี่คนแล้ว แม้แต่หานอวี้เองก็มิรู้เรื่องเถาจื่อรู้สึกแค่มันค่อนข้างแปลก หรือว่าหลิงอวี๋ต้อง

เหล่าสหายของเฉียวไป๋ก็เอ่ยขึ้นมาเป็นเสียงเดียวกันเช่นกัน“ฮูหยินเฉียว สิ่งที่เขาพูดก็คือสิ่งที่พวกเราอยากพูดเช่นกัน เฉียวไป๋ใช้ความตายมาไถ่โทษแล้ว ต่อให้มีความผิดแค่ไหนเขาก็ชดใช้แล้ว!”“ท่านทำร้ายร่างของเขาเช่นนี้ นี่มันมากเกินไปแล้ว! ฮูหยินโปรดปล่อยเขาไปเถิด!”แม่ทัพเติ้งได้รับคำสั่งจากเจ้าแห่งทิศใต้มาแล้ว เขาก็ก้าวไปข้างหน้าแล้วเอ่ยขึ้นมาเช่นกัน“ฮูหยินเฉียว เฉียวไป๋ไปหาข้าแล้วบอกความจริงทั้งหมดแล้ว เขาสังหารผู้นำตระกูลเฉียวก็เพราะควบคุมตนเองมิได้!”“สิ่งนี้กับการที่จ้าวหรุ่ยหรุ่ยจงใจสังหารเฉียวเค่อ ทั้งสองกรณีแตกต่างดันอย่างสิ้นเชิง!”“ตอนนี้เฉียวไป๋ใช้ความตายมาไถ่โทษแล้ว… ฮูหยินเฉียว เพื่อสั่งสมบุญต่อตัวท่านเองและตระกูลเฉียว ท่านก็มิควรทำร้ายร่างของเขาเช่นกัน!”“ฮูหยินเฉียว โปรดฟังคำแนะนำของข้าเถิด ให้พวกเขานำศพของเฉียวไป๋ไปฝังอยู่กับบิดามารดาของเขาเถิด!”เมื่อฮูหยินเฉียวเห็นคนเหล่านี้พากันช่วยเฉียวไป๋พูดทีละคนเช่นนี้ นางก็ยิ่งรู้สึกโกรธคนที่น่าสงสารที่สุดคือตนมิใช่หรือไร!พวกเขามิเห็นใจตน แล้วเหตุใดจึงพากันไปเห็นใจฆาตกรเล่า?ฮูหยินผู้เฒ่าเฉียวถอนหายใจออกมา แล้วก้าวไปเอ